Differences

This shows you the differences between two versions of the page.

--- el:digital:justice:left_right [2024/11/23 23:19] – no_name12
+++ el:digital:justice:left_right [2025/04/20 19:32] (current) – external edit 127.0.0.1
@@ Line 1: / Line 1: @@
+<WRAP center round info 80%>
-<WRAP left noprint round todo 50%>
+Αυτή η μετάφραση δημιουργήθηκε για σκοπούς αρχειοθέτησης και δεν προέρχεται από τους αρχικούς δημιουργούς του κειμένου.
-  * Το περιεχόμενο αυτού του άρθρου χρειάζεται μετάφραση.
 </WRAP>
+====== Οι Έννοιες της Αριστεράς και της Δεξιάς (Ηλεκτρονικό Άρθρο)======
-====== The Concepts of the Left and the Right (Ηλεκτρονικό Άρθρο)======
@@ Line 22: / Line 20: @@
 ===== Περιεχόμενο =====
-**THE CONCEPTS OF THE LEFT AND THE RIGHT**
+** ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ**
+Ιουλίου, 2020
-July 29, 2020
+//«Η Αριστερά είναι απαλλαγμένη από ιερά συναισθήματα, δεν έχει καμία αίσθηση ιερότητας απέναντι σε οποιαδήποτε υπάρχουσα ιστορική κατάσταση. Παίρνει μια θέση μόνιμου αναθεωρητισμού απέναντι στην πραγματικότητα, όπως ακριβώς η Δεξιά παίρνει μια στάση οπορτουνισμού απέναντι στον κόσμο όπως είναι».//
-//“The Left is free of sacred feelings; it has no sense of sanctity toward any existing historical situation. It takes a position of permanent revisionism toward reality, just as the Right assumes an attitude of opportunism in respect to the world as it is.”//
+- Leszek Kolakowski, //Η έννοια της Αριστεράς//
-– Leszek Kolakowski, //The Concept of the Left//
+Τι σημαίνουν οι όροι «Αριστερά» και «Δεξιά»; Ρωτήστε κάποιον αυτή την ερώτηση και πιθανότατα θα βρεθεί σε αμηχανία για το πώς να απαντήσει. Χρησιμοποιούμε συνεχώς αυτές τις κατηγορίες, αλλά δεν είμαστε ξεκάθαροι για το τι σημαίνουν - η διάκριση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είναι ασαφής. Αυτό μπορεί εν μέρει να εξηγεί γιατί οι άνθρωποι συχνά διαφωνούν σχετικά με το ποιος είναι αριστερός ή όχι.
-What do the terms “Left” and “Right” mean? Ask somebody this question, and they will likely be at a loss about how to answer. We use these categories all the time, but we are not clear about what they mean; the distinction between the Left and the Right is unclear. This may partly explain why people often disagree about who is a leftist or not.
+Δεδομένης της πανταχού παρουσίας των όρων, είναι σημαντικό να διευκρινιστεί τι πραγματικά σημαίνουν ή τι σήμαιναν. Το κάνω εδώ, δανειζόμενος σε μεγάλο βαθμό από το εξαιρετικό δοκίμιο του Leszek Kolakowski «Η έννοια της Αριστεράς».
-Given the ubiquity of the terms, it is important to clarify what they actually mean, or used to mean. I do so here, borrowing heavily from Leszek Kolakowski’s excellent essay “The Concept of the Left”.
+Η Αριστερά και η Δεξιά είναι σχετικοί όροι- μπορούμε να έχουμε μια Αριστερά μόνο σε σχέση με μια Δεξιά, και το αντίστροφο. Τείνουμε να τοποθετούμε τα κινήματα και τα κόμματα, και τις παρατάξεις μέσα στα κινήματα και τα κόμματα, ως περισσότερο ή λιγότερο αριστερά ή δεξιά σε σχέση μεταξύ τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βρίσκονται στην Αριστερά ή στη Δεξιά με μια απόλυτη έννοια. Για παράδειγμα, μιλάμε για την αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος (Democrats), η οποία βρίσκεται στα αριστερά του υπόλοιπου κόμματος, αλλά μπορούμε ακόμα να πούμε ότι αυτή η αριστερή πτέρυγα είναι ουσιαστικά δεξιά, αν και όχι τόσο δεξιά όσο το υπόλοιπο κόμμα.
-Left and Right are relative terms; we can have a Left only in relation to a Right, and vice versa. We tend to situate movements and parties, and factions within movements and parties, as more or less left or right in relation to each other, without this meaning that they are on the Left or on the Right in an absolute sense. For example, we talk of the left-wing of the Democratic Party, which is to the left of the rest of the party, but we can still say that this left wing is essentially right-wing, though not as right-wing as the rest of the party.
+Ωστόσο, οι έννοιες Αριστερά και Δεξιά πρέπει να έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο που να μας επιτρέπει να κρίνουμε αν κάποιο κίνημα ή άτομο είναι αριστερό ή δεξιό σε σχέση με κάποιο άλλο κίνημα ή άτομο. Ποιο είναι αυτό το περιεχόμενο; Ακολουθώντας τον Kolakowski, θα έλεγα ότι οι έννοιες Αριστερά και Δεξιά βρίσκονται σε ένα φάσμα ουτοπικής προσδοκίας πέρα από την καιροσκοπική προσαρμογή στο status quo. Κάποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο Αριστερός στο βαθμό που περισσότερο ή λιγότερο αισθάνεται και πιστεύει στη δυνατότητα κοινωνικής αλλαγής, και αντίστροφα: κάποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο Δεξιός στο βαθμό που θεωρεί το παρόν status quo ως αμετάβλητο, και προσαρμόζεται σε αυτό.
-However, the concepts Left and Right must have specific content which allows us to judge whether some movement or individual is left or right in relation to some other movement or individual. What is this content? Following Kolakowski, I would say that the concepts Left and Right are on a spectrum of utopian aspiration beyond vs opportunist adaptation to the status quo. One is more or less Left to the extent that one more or less senses and believes in the possibility of social change, and vice versa: one is more or less Right to the extent that he views the present status quo as unchangeable, adapting to it.
+Ο Kolakowski δεν χρησιμοποιεί τον όρο «ουτοπία» με την υποτιμητική έννοια του «απατηλού ονείρου». Η ουτοπία γι' αυτόν αφορά την ιστορική δυνατότητα πραγματοποίησης αυτού που θα έπρεπε να είναι (σε αντίθεση με το πώς είναι ο κόσμος στην πραγματικότητα στο παρόν). Το να είσαι αριστερός ή ουτοπιστής σημαίνει να πιστεύεις στη δυνατότητα, την επιθυμητότητα και την αναγκαιότητα ενός ριζοσπαστικού κοινωνικού μετασχηματισμού που θα αυξήσει την ανθρώπινη ευημερία. Όσο μεγαλύτερη είναι η δυνατότητα που αναγνωρίζει κανείς για ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, τόσο πιο αριστερός ή ουτοπιστής είναι.
-Kolakowski does not use the term “utopia” in the derogatory sense of “pipe dream”. Utopia for him concerns the historical possibility of realizing what ought to be (as opposed to how the world actually is in the present). To be a leftist or a utopian is to believe in the possibility, desirability and necessity of radical social transformation that will raise human well-being. The greater the possibility one recognizes for radical social transformation, the more leftist or utopian one is.
+Αυτή η αίσθηση της δυνατότητας είναι μια κατάσταση συνείδησης που αποτελεί το νοητικό αντίστοιχο ή τη θεωρητική έκφραση της επιθυμίας και της προσπάθειας των ανθρώπων για ριζική αλλαγή. Αρχικά αυτή η ουτοπική συνείδηση της δυνατότητας δεν εκφράζεται σε μαζικά κοινωνικά κινήματα και αντίθετα παίρνει τη μορφή ατομικά κατασκευασμένων μοντέλων για το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος, π.χ. αυτά του Thomas More, Fourier, Saint-Simon, και του Robert Owens. Τα μοντέλα αυτά είναι τεχνητά και μη εφαρμόσιμα. Σταδιακά όμως αυτή η συνείδηση κυριεύει τις μάζες και αρχίζει να καθοδηγεί τη δραστηριότητά τους- περνάει από τη σφαίρα της θεωρίας στο πεδίο της πρακτικής σκέψης και αρχίζει να καθοδηγεί την ανθρώπινη δράση. Ένα καλό παράδειγμα μιας ουτοπικής συνείδησης που οδηγεί μάζες ανθρώπων στη δράση είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.
-This sense of possibility is a state of consciousness that is the mental counterpart or theoretical expression of people’s desire and striving towards radical change. Initially this utopian consciousness of possibility does not find expression in mass social movements and instead takes the form of individually-constructed models of how the world should be, e.g. those of Thomas More, Fourier, Saint-Simon, or Robert Owens. These models are artificial and impracticable. Gradually though this consciousness grips the masses and begins to drive their activity; it crosses from the realm of theory into the field of practical thinking and begins to guide human action. A good example of a utopian consciousness guiding masses of people to action is the Marxist socialism of the late 19th– and early 20th– centuries.
+Πρέπει να σημειωθεί ότι η ουτοπία δεν είναι ποτέ πραγματοποιήσιμη, ακόμη και αν καθοδηγεί τα λαϊκά κινήματα. Παρ' όλα αυτά, είναι απαραίτητη, διότι τα ιδανικά της δίνουν κατεύθυνση στον αγώνα αυτών των κινημάτων για κοινωνική αλλαγή. Για παράδειγμα, ο σοσιαλισμός ήταν το ιδανικό που προσπάθησε να πραγματοποιήσει το κίνημα της εργατικής τάξης στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Ήταν ένα ιδεώδες που δεν ήταν άμεσα υλοποιήσιμο και στερούνταν λεπτομερειών, αλλά ενημέρωνε τις αποφάσεις των ηγετών του κινήματος ως μακροπρόθεσμος στόχος του κινήματος. Η ουτοπία δεν είναι ένα σχέδιο του μέλλοντος, αλλά μάλλον ένα εργαλείο απαραίτητο για την επανάσταση. Βέβαια, αν μια ουτοπία απέχει πολύ από τις πραγματικές ιστορικές δυνατότητες αλλαγής που παρέχει η πραγματικότητα, η προσπάθεια υλοποίησής της γίνεται γκροτέσκα και οδηγεί σε αλλαγές επιζήμιες για την κοινωνία.
-It should be noted that utopia is never realizable even if it guides popular movements. Nevertheless, it is essential because its ideals provide direction to the fight of these movements for social change. For example, socialism was the ideal the working-class movement of the late 19th– and early 20th– centuries strove to realize. It was an ideal that was not directly realizable and lacked detail, but it informed the decision-making of the leaders of the movement as the movement’s long-term goal. Utopia is not a blueprint of the future, but rather a tool necessary for revolution. Of course, if a utopia is too distant from the actual historical possibilities for change that reality affords, the attempt to realize it becomes grotesque and leads to changes harmful for society.
+Η Αριστερά χαρακτηρίζεται έτσι από την αίσθηση του ανθρώπινου δυναμικού. Πιστεύει στη δυνατότητα κοινωνικής προόδου και αγωνίζεται γι' αυτήν. Αντιτίθεται στην υπάρχουσα πραγματικότητα και ακολουθεί αρχές σχετικά με το τι θα έπρεπε και τι θα μπορούσε να είναι, ανεξάρτητα από το τι είναι πραγματικά στο παρόν. Με άλλα λόγια, οι αρχές ή η πολιτική ιδεολογία της Αριστεράς βασίζονται στις δυνατότητες του παρόντος για ένα καλύτερο μέλλον και όχι σε αυτό που ήδη συμβαίνει στον κόσμο. Η Αριστερά πιστεύει ότι οι κοινωνικές σχέσεις και η ίδια η ανθρώπινη φύση είναι μεταβλητές και θέλει να τις αλλάξει προς το καλύτερο. Δεν αποδέχεται την αυθεντία αυτού που υπάρχει, δηλαδή ότι οφείλουμε να αποδεχτούμε κάποιον θεσμό ή μια διαδεδομένη πεποίθηση που υπάρχει σήμερα απλώς και μόνο επειδή υπάρχει, ίσως για λόγους ρεαλισμού. [1] Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα είναι εθνικιστές δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι και ότι πρέπει να αποδεχτούμε τον εθνικισμό ως αναπόφευκτο.
-The Left is thus characterized by a sense of human potential. It believes in the possibility of social progress and fights for it. It opposes existing reality and follows principles about what ought to and could be, regardless of what actually is in the present. In other words, the Left’s principles or political ideology are based on the potential in the present for a better future, and not on what is already the case in the world. The Left believes that social relations and human nature itself are changeable, and it wants to change them for the better. It does not accept the authority of what exists, i.e. that we ought to accept some institution or widespread belief that currently exists simply because it exists, perhaps for the sake of being pragmatic. [1] For example, just because the majority of people today are nationalists does not mean that they have to be and that we should accept nationalism as inevitable.
+Η Δεξιά, από την άλλη πλευρά, χαρακτηρίζεται από την πεποίθηση ότι η ριζική κοινωνική αλλαγή είναι αδύνατη. Τηρεί μια θεμελιωδώς συντηρητική στάση απέναντι στην υπάρχουσα πραγματικότητα και παρουσιάζει τις υπάρχουσες συνθήκες ως αμετάβλητα γεγονότα, π.χ. ότι κάποια ανεργία είναι αναπόφευκτη ή ότι η κοινωνία θα βασίζεται πάντα στην επιδίωξη του κέρδους, επειδή οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους κερδοσκόποι. Επειδή δεν πιστεύει ότι το παρόν μπορεί να αλλάξει σημαντικά, η Δεξιά ασχολείται με το πώς να προσαρμοστεί και να πλοηγηθεί καλύτερα σε αυτό το παρόν, εκμεταλλευόμενη το παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο. Ενώ η πολιτική της Αριστεράς είναι στην υπηρεσία των ιδεών, η πολιτική της Δεξιάς είναι απλώς τακτικές για την κατάληψη και τη διατήρηση της εξουσίας. Στην καλύτερη περίπτωση, θέλει να κάνει τον υπάρχοντα κόσμο να λειτουργεί πιο ομαλά και να είναι λίγο πιο δίκαιος. Επιδιώκει τις λεγόμενες «πρακτικές» ή «ρεαλιστικές» λύσεις σε αντίθεση με τη ριζική αλλαγή.
-The Right, on the other hand, is characterized by the belief that radical social change is impossible. It takes a fundamentally conservative attitude towards existing reality and portrays existing conditions as unchangeable facts, e.g. that some unemployment is inevitable or that society will always be based on the pursuit of profit because human beings are by nature profit-seekers. Because it does not believe that the present can significantly change, the Right is occupied with how best to adapt to and navigate this present, taking advantage of it as much as it can. While the Left’s politics are in the service of ideas, the Right’s politics are merely tactics for taking and keeping power. At best, it wants to make the existing world run more smoothly and be a bit fairer. It seeks so-called ‘practical’ or ‘pragmatic’ solutions as opposed to radical change.
+Θα μπορούσε κανείς να απαντήσει εδώ ότι υπήρξαν δεξιές δυνάμεις που είχαν ως στόχο να αλλάξουν ριζικά την κοινωνία, όπως οι Ναζί. Αυτό είναι αναμφισβήτητα αληθές, αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Ναζί άφησαν την οικονομική δομή της κοινωνίας ουσιαστικά άθικτη και άσκησαν ουσιαστικά καιροσκοπική πολιτική εξουσίας. Επιπλέον, οι δεξιές απόπειρες κοινωνικού μετασχηματισμού έχουν πάντα ως στόχο να επαναφέρουν την κοινωνία σε μια προηγούμενη κατάσταση της ύπαρξής της και όχι να την προχωρήσουν προς τα εμπρός. Θέλουν μια επιστροφή στο παρελθόν, είτε αυτό είναι πραγματικό είτε μυθικό.
-One could reply here that there have been right-wing forces that aimed to radically change society, such as the Nazis. This is arguably true, though it should be noted that the Nazis left the economic structure of society basically intact and practiced fundamentally opportunist power-politics. Moreover, right-wing attempts for social transformation always aim to revert society to a previous state of its existence, not to move it forward. They want a return to the past, be it an actual or a mythical one.
+Από τους ορισμούς που έδωσα θα πρέπει να είναι σαφές ότι η Αριστερά και η Δεξιά είναι ιδεολογικές στάσεις, ή καλύτερα, ευαισθησίες, και όχι κοινωνιολογικές ομάδες. Το να είσαι στην Αριστερά ή στη Δεξιά σημαίνει να έχεις μια ορισμένη ευαισθησία ή προσανατολισμό όσον αφορά τη δυνατότητα κοινωνικού μετασχηματισμού. Κάποιος που πιστεύει σε αυτή τη δυνατότητα είναι στην Αριστερά - κάποιος που δεν την πιστεύει είναι στη Δεξιά. Οι άνθρωποι, τα κινήματα και τα κόμματα μοιράζονται αυτή την ευαισθησία σε διαφορετικό βαθμό και την εκδηλώνουν σε διαφορετικά ζητήματα. Είναι πολύ σπάνιο ένα άτομο ή μια ομάδα να είναι σταθερά αριστερό σε όλα τα ζητήματα. Είναι σημαντικό ότι καμία κοινωνική ομάδα δεν είναι απαραίτητα αριστερή ή δεξιά. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι ή οι καταπιεσμένοι δεν είναι απαραίτητα στην Αριστερά - μπορεί να έχουν αντιδραστικές θέσεις στις οποίες η Αριστερά πρέπει να αντιταχθεί για να παραμείνει πιστή στην ιδεολογία της. Με άλλα λόγια, η Αριστερά δεν έχει να κάνει με την άκριτη αλληλεγγύη προς τους εργάτες ή τους καταπιεσμένους. Αυτοπροσδιορίζεται στο επίπεδο των ιδεών, οι οποίες μπορεί να είναι ή να μην είναι οι ιδέες που έχουν σήμερα οι εργαζόμενοι ή οι καταπιεσμένοι.
-From the definitions I gave it should be clear that the Left and the Right are ideological attitudes, or better yet, sensibilities, rather than sociological groups. To be on the Left or on the Right is to have a certain sensibility or orientation with regard to the possibility of social transformation. Someone who believes in this possibility is on the Left; someone who doesn’t is on the Right. People, movements, and parties share this sensibility to different degrees and evince it on different issues. It is very rare that a person or group is consistently leftist on all issues. Importantly, no social group is necessarily left- or right-wing. For example, the workers or the oppressed are not necessarily on the Left; they may hold reactionary positions that the Left must oppose to remain true to its ideology. In other words, the Left is not about being in uncritical solidarity with the workers or the oppressed. It defines itself on the level of ideas, which may or may not be the ideas that the workers or the oppressed currently have.
+Δεδομένου ότι η Αριστερά ορίζεται από τους ουτοπικούς στόχους και τις ιδέες της, δεν έχει την πολυτέλεια να τις εγκαταλείψει. Η Αριστερά δέχεται συνεχείς πιέσεις να κάνει ιδεολογικούς συμβιβασμούς προκειμένου να αποκτήσει εξουσία, αλλά δεν μπορεί να το κάνει, διότι θα εγκατέλειπε τον λόγο ύπαρξής της και θα έπαυε έτσι να είναι Αριστερά. Αναπόφευκτα, η Αριστερά πρέπει να συμβιβαστεί σε τακτικό επίπεδο με τις αντίξοες ιστορικές συνθήκες, αλλά πρέπει να αναγνωρίζει τους συμβιβασμούς ως τέτοιους, δηλαδή ως υπολειπόμενους της ιδεολογίας της. Αν αρχίσει να υποκαθιστά την ιδεολογία της με τακτικούς συμβιβασμούς, γίνεται μέρος της Δεξιάς και με αυτόν τον τρόπο ηττάται, ακόμη και αν κερδίσει επιτυχώς την εξουσία. Η Αριστερά δεν θέλει την εξουσία πάση θυσία - οι ήττες είναι προτιμότερες από την ιδεολογική συνθηκολόγηση στο όνομα του «πραγματισμού» ή του «ρεαλισμού».
-Given that the Left is defined by its utopian goals and ideas, it cannot afford to abandon them. The Left is under constant pressure to make ideological compromises in order to gain power, but it cannot do so because it would be abandoning its reason for existence and thereby cease being the Left. Inevitably, the Left has to compromise on a tactical level with adverse historical circumstances, but it needs to recognize compromises as such, i.e. as falling short of its ideology. If it starts substituting its ideology for tactical compromises, it becomes part of the Right, and is in this way defeated even if it successfully gains power. The Left does not want power at all costs; defeats are preferable to ideological capitulation in the name of being ‘pragmatic’ or ‘realistic’.
+Από την άλλη πλευρά, η καιροσκοπική ευελιξία και ο πραγματισμός της Δεξιάς είναι η μεγαλύτερη δύναμή της. Η Δεξιά κυνηγάει πρωτίστως την εξουσία και είναι πρόθυμη να πει οτιδήποτε θα τη βοηθήσει να αποκτήσει και να διατηρήσει την εξουσία, συμπεριλαμβανομένου του να προσποιείται ότι έχει αριστερές θέσεις και ιδέες. Για παράδειγμα, τα αριστερά συνθήματα της «ελευθερίας» και της «ισότητας» έχουν γίνει παγκοσμίως δημοφιλή και αποδεκτά, αναγκάζοντας τη Δεξιά να τα οικειοποιηθεί επίσης. Η απάντηση της Αριστεράς σε μια τέτοια οικειοποίηση δεν μπορεί παρά να είναι ο ολοένα και πιο ακριβής αυτοπροσδιορισμός της, εξηγώντας τι πολιτικές και ποιες πολιτικές συνεπάγονται τα ιδανικά της σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση. Για παράδειγμα, μπορεί να υποστηρίξει ότι στο θέμα της μετανάστευσης, η ελευθερία και η ισότητα συνεπάγονται σήμερα ότι όλοι οι μετανάστες λαμβάνουν πλήρη δικαιώματα ιθαγένειας, θέση που η Δεξιά δεν μπορεί να αποδεχθεί. Με το να είναι συγκεκριμένος σχετικά με το ποιες ιδεολογικές θέσεις συνεπάγεται η Αριστερά σε κάθε θέμα, μπορεί να διακρίνεται από κάθε δεξιό που αυτοπαρουσιάζεται ως Αριστερός (και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι).
-On the other hand, the Right’s opportunist flexibility and pragmatism is its greatest strength. The Right is primarily after power and is willing to say anything that would help it gain and keep power, including pretending to have leftist positions and ideas. For example, the Leftist slogans of “freedom” and “equality” have become universally popular and accepted, forcing the Right to appropriate them as well. The Left’s response to such appropriation can only be to define itself ever more precisely, explaining what politics and policies its ideals entail at each specific historical situation. For example, it can posit that on the topic of immigration, freedom and equality entail today that all migrants receive full citizenship rights, a position that the Right cannot accept. By being specific about what ideological positions Leftism entails at each issue, it can distinguish itself from any rightists that present themselves as Leftists (and there are many of those).
+Αυτή η επισήμανση υποδηλώνει ότι δεν αρκεί η Αριστερά να αυτοπροσδιορίζεται με τους γενικούς όρους που παρέθεσα σε αυτό το άρθρο. Το να πούμε ότι η Αριστερά υποστηρίζει τον ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό είναι ένας πολύ ασαφής ορισμός που δεν μας επιτρέπει να διακρίνουμε συγκεκριμένα μεταξύ αριστερών και δεξιών δυνάμεων και κομμάτων σήμερα. Ένας πλήρης ορισμός της Αριστεράς σήμερα θα απαιτούσε την τοποθέτηση της θέσης της Αριστεράς συγκεκριμένα στις σημερινές πολιτικές συγκρούσεις. Ένας τέτοιος ορισμός ξεφεύγει από το αντικείμενο αυτού του άρθρου. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι ακόμη και ο γενικός μου ορισμός καθιστά εμφανές ότι ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να θεωρηθεί Αριστερά. Το ΑΚΕΛ είναι ένα κόμμα του status quo που κάνει επανειλημμένα ευκαιριακές συμμαχίες με δεξιά κόμματα για να είναι στην κυβέρνηση. Παρά τον δεδηλωμένο στόχο του κομμουνισμού, στην πράξη το κόμμα δεν επιχείρησε ποτέ κάτι περισσότερο από μικρές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και πάντα έδινε προτεραιότητα στην προσαρμογή στο εθνικιστικό και διεφθαρμένο πολιτικό περιβάλλον της Κύπρου. Πρόκειται για ένα εξωλοκλήρου δεξιό κόμμα.
-This consideration suggests that it is insufficient for the Left to define itself in the general terms I provided in this article. To say that the Left stands for radical social transformation is too vague a definition to allow us to distinguish concretely between Left and Right forces and parties today. A full definition of the Left today would require situating the Left position concretely in the political conflicts of today. Such a definition is beyond the purview of this article. Still, I think even my general definition makes evident that a party like AKEL cannot be considered Left. AKEL is a party of the status quo that repeatedly makes opportunist alliances with Right-wing parties to be in government. Despite its avowed goal of communism, in practice the party never attempted more than minor social reforms, and always prioritized adapting to the nationalist and corrupt political environment of Cyprus. It is a Right-wing party through and through.
+---
-[1] It should be noted here that of course the Left is not against any and all kinds of reality. The Left is in opposition to what exists only insofar what exists is contrary to its ideals and goals. It is possible that we achieve a free and just society that the Left would not oppose. The Left aims to change the world and realize its values, it does not oppose the present for opposition’s sake.
+[1] Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι φυσικά η Αριστερά δεν είναι εναντίον κάθε είδους πραγματικότητας. Η Αριστερά αντιτίθεται σε ό,τι υπάρχει μόνο στο βαθμό που αυτό που υπάρχει είναι αντίθετο με τα ιδανικά και τους στόχους της. Είναι δυνατόν να πετύχουμε μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία στην οποία η Αριστερά δεν θα ήταν αντίθετη. Η Αριστερά στοχεύει να αλλάξει τον κόσμο και να πραγματοποιήσει τις αξίες της, δεν αντιτίθεται στο παρόν για χάρη της αντιπαράθεσης.
-//Any views expressed are the author’s.//
-//Phedias Christodoulides is a PhD candidate in Philosophy at Northwestern University and a member of the Platypus Affiliated Society.//
+//Οι απόψεις που εκφράζονται είναι του συγγραφέα.//
+//Ο Φειδίας Χριστοδουλίδης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Northwestern και μέλος του Platypus Affiliated Society.//
 {{tag>
-Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Αγγλική Μετάφραση" Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Τούρκικη Μετάφραση" Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Ελληνική Μετάφραση"
+Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Τούρκικη Μετάφραση"
 "Ηλεκτρονικά Άρθρα"
 "Δεκαετία:Δεκαετία 2020-2029" "Χρονιά:2020"