Differences

This shows you the differences between two versions of the page.

--- el:magazines:entostonteixon:no_24:coup [2020/08/24 16:46] – no_name12
+++ el:magazines:entostonteixon:no_24:coup [2025/04/20 19:33] (current) – external edit 127.0.0.1
@@ Line 73: / Line 73: @@
 από πολιτικούς λόγους των ιθυνόντων) και αντιμετωπίστηκε σαν μεταβατικό στάδιο (όπως η
 Σταύρωση) προς την «ολοκλήρωση των εθνικών πόθων» (την Ανάσταση).
+{{:wiki:media:magazines:entostonteixon:entos24_praxikopima1.png?400|}}
 Για την Τουρκοκυπριακή ηγετική και εθνικιστική πλευρά, τα πράγματα παρουσιάζονται
@@ Line 119: / Line 121: @@
 (σ’ αυτό έγκειται και η μυθική δύναμη επιρροής τους) καλλιεργούνται έντεχνα και επικρατούν εύκολα χάριν της απουσίας ενός άλλου εγχώριου εθνικισμού ή πατριωτισμού.
-**η καπετανίστικη πολίτικη
+//**η καπετανίστικη πολίτικη
 πρακτική η η πολίτικη
-πρακτική των Western**
+πρακτική των Western**//
 Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι στο πνεύμα
@@ Line 446: / Line 448: @@
 συνθήκες του απόλυτου ελέγχου (ιδεολογικού και πολιτικού) δυνατού χάριν μιας άρτιας
 δικτύωσης της Κυπριακής κοινωνίας.
+{{:wiki:media:magazines:entostonteixon:entos24_praxikopima2.png?400|}}
 Η δικτύωση αυτή επέτρεπε στες οργανώσεις της εξουσίας να πραγματοποιούν δύο
@@ Line 602: / Line 606: @@
 τρόπος νομιμοποίησης της κυριαρχίας του
 νικητή.
+//**μεταπολεμική περίοδος:
+η «ανακάλυψη» του
+αντιπροσωπευτικού
+παιχνιδιού**//
+Αυτή η διαλεκτική του βίαιου αφανισμού,
+της φυσικής αναίρεσης, αποκορυφώθηκε
+στες 15 Ιούλη του '74. Το πραξικόπημα είναι
+η πιο μαζική και ολοκληρωτική αναιρετική διαδικασία που υποχρεωτικά φέρνει την ήττα
+του ενός αφού δεν μπορεί να νοηθεί συνύπαρξη με τον άλλο. Στη Κύπρο ηττήθηκε προσωρινά ή εξουσιακή εθνικιστική παράταξη και
+η πραξικοπηματική κυβέρνηση βρέθηκε νάχει
+για αρχηγό της ένα παλιό καπετάνιο. Η στρατηγική του Τουρκικού επεκτατισμού ανέτρεψε όμως με την εισβολή, τη «φυσική» ροή των
+πραγμάτων επιβάλλοντας μια νέα εμπειρική
+μαζική συνείδηση. Πολλά πράγματα όφειλαν
+να αλλάξουν, αφού οι μεγάλες κ' οδυνηρές
+επιπτώσεις κι’ αλλαγές που επέφερε η Τουρκική κατοχή της μισής Κύπρου, επεβάλλαν
+ένα άλλο πνεύμα στην Ελληνοκυπριακή Κοινότητα. Ένα πνεύμα ενότητας, συνύπαρξης και
+ηρεμίας. (Στη Τουρκοκυπριακή κοινότητα η
+εκπλήρωση των σκοπών της εθνικιστικής
+ηγεσίας, δημιουργούσε φυσιολογικά τες
+συνθήκες -μέσα από το πνεύμα της ιστορικής δικαίωσης- για άνθιση της καπετανίστικης τρομοκρατίας και της ολοκληρωτικής εξάλειψης των αντιπολιτευόμενων. Η παρουσία
+όμως του κατοχικού στρατού και η πολιτική
+του πλήρης ελέγχου που η Άγκυρα επεδίωκε, δεν ευνοούσαν το δυνάμωμα των καπετανίστικων οργανώσεων). Το Κυπριακό Κράτος
+πρόσφερε λήθη στους πραξικοπηματίες σαν
+σύμβολο μιας νέας πολιτικής θέλησης για
+αναδημιουργία πάνω σε νέες βάσεις απαλειφοντας κάθε αναφορά στο παρελθόν. (Αυτή ή
+αν-ιστορική -χωρίς ιστορικές αναδρομές και
+επικλίσεις- στρατήγηση και οραματισμός
+του παρόντος και του μέλλοντος είναι η πρώτη ένδειξη συνειδητοποίησης της χρεωκόπησης παλιών στόχων και μεθοδεύσεων, που
+σηματοδοτεί όμως μια ιστορική περίοδο η
+οποία σήμερα φαίνεται να τελειώνει). Οι αντάρτες της ΕΟΚΑ Β' αναζήτησαν πολιτική
+στέγη. Τα αστικά κόμματα και κύρια ο ΔΗΣΥ
+«προσφέρθηκαν» για τη κοινωνικοποίηση των
+αντρών της οργάνωσης. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός πήγε ακόμα πιο μακριά στο συμβολικό επίπεδο προσφέροντας την πιθανότητα
+εκπροσώπησης της ΕΟΚΑ Β' στη Βουλή, που
+μπορεί να μεταφραστεί σε μεταχρονική νομιμοποίηση των ενεργειών της Οργάνωσης.
+{{:wiki:media:magazines:entostonteixon:entos24_praxikopima3.png?400|}}
+Σ' ένα βαθμό αυτό θυμίζει τη πρώτη μετα-ζυριχική περίοδο, στην οποία αντιμετωπίζονταν τα ίδια περίπου προβλήματα. Υπάρχουν
+ουσιαστικές και κεφαλαιώδεις διαφορές
+όπως για παράδειγμα στη φύση και θέση των
+δυο ΕΟΚΑ. Η ΕΟΚΑ του 55 ήταν αναγνωρισμένη από το λαό σαν αντιαποικιακή ελευθερωτική οργάνωση στην οποία οφειλόταν η απελευθέρωση της Κύπρου. Κάθε αναφορά στη
+δράση της ήταν εξ' ορισμού νομιμοποιητική
+πράξη. Αντίθετα η ΕΟΚΑ Β' θεωρείτο από τη
+μεγάλη πλειοψηφία του λαού σαν υπεύθυνη
+(ή συνυπεύθυνη) για τη κατοχή της μισής Κύπρου και όπως φάνηκε και πιο πάνω όχι μόνο
+δεν μπορούσε ν' αποτελέσει πηγή άντλησης
+πιστοποιητικών νομιμότητας αλλά προτιμούσε την ιστορική λήθη. Πέραν όμως απ' αυτές
+τες διαφορές κάποια πολιτικά συνθήματα και
+προσπάθειες επαναλαμβάνονται, οπωσδήποτε κάτω από νέα μορφή που φέρει την σφραγίδα της μεταπολεμικής πραγματικότητας.
+Και τότε η ομοψυχία απαιτείτο για την «ολοκλήρωση των εθνικών πόθων» (σήμερα για
+«απελευθέρωση της πατρίδας») και τότε οι
+αγωνιστές της ΕΟΚΑ μετά από ένα στρατιωτικό αγώνα μεταφέρονταν στη πολιτική ζωή (σήμερα η πολιτικοποίηση των ανθρώπων της
+ΕΟΚΑ Β' επιτεύχθηκε αλλά χωρίς αυτοί να
+κυριαρχούν στη πολιτική ζωή) και τότε υπήρξε διάσπαση (σήμερα οι διαφωνίες είναι ουσίας παρόλο που υπάρχει η «πεποίθηση» ότι μια συμβιβαστική ενότητα ηγεσίας είναι εφικτή).
+Τότε από τη διάσπαση γεννήθη καν τα καπετανάτα. Σήμερα υπάρχει η συνείδηση ότι αυτός
+ο τρόπος επίλυσης των διαφορών συνέβαλε
+στο δράμα του '74. Όμως αυτό δεν σημαίνει,
+από μόνο του, οριστική και αμετάκλητη καταδίκη αυτής της παραδοσιακής πολιτικής πρακτικής. Πολλά όπλα βρίσκονταν έξω από τον
+έλεγχο του κράτους ενώ υπάρχουν και ένοπλες ομάδες που μέχρι τώρα μένουν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.
+Πολλά θα εξαρτηθούν από τες δυνατότητες των κομμάτων να προσφέρουν λύσεις και
+διεξόδους. Φυσικά μ' αυτά δεν σημαίνει ότι η
+πολιτική σφαίρα λειτουργεί με τες παραδοσιακές λειτουργίες. Ορισμένα στοιχεία όπως, οι πελατειακές σχέσεις, συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα από άλλες φόρμες και διαδικασίες.
+Η προσπάθεια ανασύστασης του Εθναρχικού
+Συμβουλίου, κάτω από το τίτλο του Εθνικού
+Συμβουλίου, με διαφοροποιήσεις που επιβάλλονταν τόσο από τες συνθήκες που απαιτούσαν μιαν άλλη στρατηγική (διατήρηση της
+νομικής υφής του Κράτους με τη ανεξάρτητη
+λειτουργία των θεσμών του, Εκτελεστικής και
+Νομοθετικής εξουσίας) όσο και από την
+ύπαρξη ορισμένων νέων πολιτικών πρωταγωνιστών (που προηγουμένως δεν είχαν ουσιαστικό ρόλο) οι οποίοι δεν μπορούσαν να αγνοηθούν και των οποίων η αυτονομία οδήγησε
+αργότερα στην εγκατάλειψη (προσωρινή;) αυτού του παραδοσιακού θεσμού. Ορισμένες
+όμως αλλαγές που έχουν σημειωθεί είναι πολύ σημαντικές με πιο ουσιαστική, βαθειά και
+διαρκή επίδραση στη κοινωνία, από τη διεξοδική ικανότητα των κομμάτων.
+Αυτές οι αλλαγές αφορούν τη θεσμική λειτουργία του κράτους με τη συμβολική έστω
+συμμετοχή του στοιχείου που αποτελεί τη βάση της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας: του
+πολίτη. Στην «ανακάλυψη» αυτών των διαδικασιών βοήθησε πολύ η φυσική απουσία των
+ενσαρκοτών των «εθνικών επιδιώξεων» και
+της πολιτικής πρακτικής που εφαρμόστηκε
+προπολεμικά. Ο θάνατος του Γρίβα και του
+Μακαρίου (σε σχέση με τα όσα αναφέρθηκαν
+πιο πάνω) επισφράγησε τη χρεωκόπηση των
+ηγεμονίστικων (αυτοκρατορικών) βουλήσεων,
+(αυτό διαφαίνεται ακόμα και από ορισμένες
+θέσεις που έχουν σήμερα οργανώσεις που
+περιλαμβάνουν αγωνιστές της ΕΟΚΑ και που
+επιρρίπτουν ευθύνες στους νεκρούς ηγέτες). Ενώ αυτό το γεγονός αποτέλεσε τη σκηνή πάνω στην οποία ανεβάζεται σήμερα το
+Κοινοβουλευτικό αντιπροσωπευτικό έργο,
+(με τη συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων),
+ακόμα μια φορά η παράδοση, καθοδηγώντας
+τες σκέψεις της πολιτικής ηγεσίας την οδήγησε (στη δεδομένη ιστορική στιγμή) στην
+αναπαραγωγική πράξη της εξουσιαστικού σχήματος.
+Η αποτυχία αυτής της αναπαράστασης (σε
+παραδοσιακά πρότυπα) έφερε στη πολιτική
+ζωή τη κοινοβουλευτική πρακτική της εκλογικής αναμέτρησης, σαν συμβολική αναγνώριση της κυριαρχίας του πολίτη, στη κρίση του
+οποίου παραπέμπονται οι διαφορές για μια
+ετυμιγορία η οποία θα εκφραστεί με την
+εκλογική επιλογή μιας ηγεσίας, η οποία παραμενοντας ελεύθερη από κάθε θεσμική πρόνοια θα εκτελέσει ή μή την εκφρασθείσαν
+ετυμηγορία. Τόσο η πολιτική προσπάθεια με
+τον Κυπριανού το 77, όσο και η Εκκλησιαστική
+προσπάθεια γι αναβίωση της Εθναρχικής θέσης μέσα από το ρητορικό και ποιητικό λόγο,
+απέτυχαν να αναβιώσουν το «παρελθόν» στο
+«τώρα» κάτω από νέα σχήματα. Η πολιτική
+προσπάθεια έφερε για πρώτη φορά στη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας ένα πολιτικό
+κόμμα στην εξουσία, με όλα όσα συνεπάγεται
+η ύπαρξη κομματικού μηχανισμού. Η ενότητα,
+με μοντέλο τον Εθναρχικό μύθο ουδετερότητας και υπερκοινωνικότητας (ο Εθνάρχης ενσάρκωνε το κράτος με τη προσωποποίηση της
+Εξουσίας αναγάγωντας έτσι το Προεδρικό
+αξίωμα σε υπερκοινωνικό διαιτητικό θεσμό,
+μορφή με την οποία η φιλελεύθερη φιλοσοφία θέλει να περιβάλει το κράτος), αναζητείται έξω από το κομματικό πλαίσιο του Κυβερνώντος σχήματος, χωρίς να λαμβάνει (στην
+αρχή) υπόψην την ύπαρξη αυτού του σχήματος και το ότι αυτό ήταν ήδη μια πολιτική
+αντιπροσωπευτική έκφραση ενός μέρους της
+Κυπριακής κοινωνίας. Η κοινωνικό-οικονομική δομή της Κύπρου ήταν πλέον, κατά
+πολύ, διαφορετική από εκείνη του 1960 και τα
+πολιτικά κόμματα πέραν από την ιδεολογία τους είχαν κοινωνικές ρίζες και πλαισιώνονταν από (ή πλαισίωναν) κοινωνικά στρώματα τα
+ιδιαίτερα συμφέρουσα των οποίων, ώφειλαν
+ν' αντιπροσωπεύσουν στην πολιτική ζωή.
+Η Εκκλησία χάνοντας το χαρισματικό της
+ηγέτη, βρέθηκε απροετοίμαστη και αδύνατη
+για να συνεχίσει να εκτελεί το ρόλο του Εθνικού καθοδηγητή. Ο ποιητικός αυθόρμητος
+πατριωτικός λόγος αντηχούσε χωρίς νόημα
+στα ερείπια που σημάδευαν μια περίοδο
+εθναρχικής εξουσιαστικής παράδοσης. Για
+την Εκκλησία ήταν αναγκαία η ιστορική αναδρομή στο παρελθόν σαν πηγή νομιμότητας
+της Εθναρχικής θέσης. Όμως αυτό το παρελθόν είχε τραυματίσει τη συνείδηση του
+Κύπριου πολίτη (προπολεμικά, η Εθναρχία όχι
+μόνο λάμβανε μέρος στη καπετανίστικη πρακτική ευλογόντας καταστάσεις, αλλά και οι
+διαφορές στους κόλπους της Εκκλησίας λύονταν με την ίδια διαλεκτική εξωντοτικού
+αφανισμού όπως αυτή εφαρμόστηκε στην
+κρίση ανάμεσα στο Μακάριο και τους τρεις
+Μητροπολίτες). Η προσπάθεια της Εκκλησίας
+για έμμεση διατήρηση του εθναρχικού ρόλου,
+με τη μορφή πολιτικού κόμματος, ήταν κάτι
+πολύ δύσκολο να επιτευχθεί γιατί βασιζόταν
+μόνο στην οικονομική της δύναμη και στερείται κάθε ιστορικού πιστοποιητικού.
+Είναι έτσι, μέσα σ' αυτές τες αλλαγές που
+γνωρίζει η πολιτική σκηνή, το νεωτερισμό του
+«κοινού πολιτικού προγράμματος» σαν μορφή ηγεσιακού πολιτικού συμβολαίου. Ανεξάρτητα από τους λόγους που το επεβάλαν,
+την πετυχεμένη ή αποτυχημένη, τη πιστή ή
+μερική εφαρμογή του (που εξάλλου αποτελούν μόνιμα χαρακτηριστικά της αντιπροσωπευτικής μορφής Δημοκρατίας) μια νέα εμπειρία βιωνόταν από τες διαδικασίες της πρακτικής μιας κομματικής συμμαχίας. Η αντιπολίτευση (μόνο εθνικιστική στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και αριστερή μετά τη διάσπαση
+της Δημοκρατικής Συνεργασίας), γνωρίζει τη
+δυνατότητα εξάσκησης του έργου, που η φιλοσοφία του συστήματος της καθορίζει, χωρίς βίαιες παρεμβολές του τύπου της προπολεμικής περιόδου.
+Στη νέα σχέση μεταξύ εξουσίας και αντιπολίτευσης, πλειοψηφίας και μειοψηφίας, η
+σύγκρουση παίρνει αργά αλλά σταθερά πλέον
+τα χαρακτηριστικά και τη μορφή του θεάματος χωρίς θύματα. Γίνεται όλο και περισσότερη επιστράτευση της επικοινωνιακής επιστήμης, έτσι που η φόρμα πολλές φορές να επιβάλλεται στο περιεχόμενο.
+Οι ταχυδακτυλουργικές αποφάσεις και κινήσεις στη πολιτική σκηνή, στρέφονται προς τη
+καρδιά και το αίσθημα του θεατή πολίτη ο
+οποίος αποδεχόμενος και συμμετέχοντας
+στες εκλογικές διεργασίες καλείται με μαγεμένα μάτια να εκλέξει το καλύτερο πρόγραμμα ή το αισθητικά καλύτερο έργο. Η τακτική
+της διαφοροποίησης οδηγεί στην αντιμετώπιση του πολίτη σαν καταναλωτικού ατόμου και του πολιτικού χώρου σαν μιας αγοράς συνθημάτων και πολιτικών παραστάσεων. Μόνο
+ανασχετικό στοιχείο θα μπορούσε να είναι το
+«Κυπριακό πρόβλημα». Μα αυτό κατάντησε να είναι το πρώτο προϊόν κατανάλωσης του
+αισθηματικού πατριωτικού κόσμου του Ελληνοκύπριου πολίτη.
+Ολες αυτές οι «νέες» μορφές πολιτικής
+ζωής δημιουργούν μιαν συμβολική αλλά σημαντική μορφή νομιμότητας του Κράτους και
+της εξουσίας του ανάμεσα στο στοιχείο που
+προπολεμικά αγνοείτο από τες διαδικασίες, οι
+οποίες είχαν αφήσει τη θέση τους στη πρακτική του western. Κάποια παλιά κατάλοιπα,
+όπως οι πελατειακές σχέσεις, προκαλούν την
+αντίδραση της Βουλής και της πλειοψηφίας
+του λαού που παλαιά την αποδεχόταν σαν φυσιολογικό χαρακτηριστικό των εμπολέμων
+πολιτικών σχέσεων. Παρόλη τη νέα έξαρση
+του Εθνικισμού, που πηγάζει αυτή τη φορά
+από το αίσθημα του κινδύνου του αφανισμού
+και τη τελματική στασιμότητα του Κυπριακού
+προβλήματος, η συνείδηση της αστικής δημοκρατίας, που καλλιεργείται από τες διαδικασίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω, φαίνεται να
+αποτελεί ιστορική στροφή στη πολιτική πρακτική και τη φιλοσοφία των σχέσεων με τον
+αντίπαλο.
+Αυτό που απούσιαζε και που σήμερα χρωματίζει τη πολιτική ζωή είναι αυτό που ο J. Habermas ανάγει στη πρώτη γραμμή των μέσων επιτυχίας της κοινωνικής συνοχής, σ'
+ένα κοινοβουλευτικό σύστημα. Υποστηρίζει
+και αποδεικνύει ότι η συζήτηση είναι το από
+φύσιν ιδανικό μέσο εγκαθίδρυσης ενός συμβιβασμού μεταξύ των πολιτών: συμβιβασμού
+που δεν είναι μια «εγγραφή» που προκαλείται
+από ένα πειστικό εφφέ αλλά μια «συμφωνία»
+στην υπηρεσία της δικαιοσύνης και της αλήθειας.(21)
+Ο J. Davalon συμπληρώνοντας τη πιο πάνω
+ανάλυση υποστηρίζει ότι σε μια αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία «Το ουσιαστικό
+χαρακτηριστικό ενός πολίτη και κατανάγκει ενός νομοθέτη είναι να μπορεί να συμμετέχει
+στη συζήτηση από την οποίαν θα βγάζει την
+αληθινή κρίση. Να είναι ικανός να παράγει
+πειστικά επιχειρήματα και να πάει στη σχολή
+των καλύτερων επιχειρημάτων; Αυτός είναι ο
+κανόνας της δημοκρατικής λειτουργειας....»(22) Τέτοιο είναι το φαινόμενο που γνωρίζει ο Κύπριος πολίτης στην μεταπολεμική περίοδο.
+----
+  - F. CHÂTELET, les idéologies, Paris ed. Marabout., 1978.
+  - Π. ΚΙΤΡΟΜΙΑΙΔΗΣ, Το Ιδεολογικό πλαίσιο της πολιτικής ζωής της Κύπρου: κριτική θεώρηση, in Κύπρος: Ιστορία προβλήματα και αγώνες του λαού της, εκδ. Εστία, Αθήνα 1981. σελ. 455-460.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, Από την Ζυρίχην εις τον Αττίλα, εκδ. Εστία Αθήνα, τόμος Α, σελ. 28.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, Τ.Α' σελ. 189-190.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ. Τ.Α' σελ. 174.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ. Τ.Α' σελ. 71.
+  - βλ. Μ. ΑΤΤΑΛΙΔΗΣ, Τα κόμματα στη Κύπρο 1870-1955, in Κυπριακά Θέματα, Λευκωσία, περίοδος Β, τόμος Α', τεύχ. 3, καλοκαίρι 1985.
+  - Για το θέμα του Χαρισματικού ηγέτη βλέπε. M. WEBER, Οικονομία και Κοινωνία.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, σελ. 114-117.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, αελ. 98.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, αελ. 91-92.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, σελ. 110.
+  - Επιστολή «Τοαβέλλα» προς Γεωργιάδη με ημερομηνία 21 Φεβράρη 1959, βλ. Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, σελ. 67-68.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ σελ. 93.
+  - βλ. Εθνική, 21 Δεκέμβρη, 1961.
+  - βλ. Πρακτικά της Βουλής, Ομιλία του βουλευτή Μιχαλάκη Σαββίδη, 13/πρ. 30.3.63.
+  - R. ARON, Les étapes de la pensée Sociologigue, εκδ. Galimmoard, Παρίσι, 1967, σελ. 501.
+  - Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, σελ. 191-195.
+  - βλ. εφ. Εθνική, 20 Αυγούστου, 1959.
+  - βλ. Σ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΠΟΥ, τόμος Π, σελ. 221-233.
+  - J. HABERMAS, l'espace public. Archéologie de la publicité comme dimension constitutive de la société bourgeoise, Paris, ed. Payot, 1978.
+  - J. DAVALON, Représenter le législateur , portrait du citoyen ou effigie du héros, in Proces, no 11-12, 1983, pp. 125-126.
+{{tag> Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Αγγλική Μετάφραση"  Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Τούρκικη Μετάφραση"
+Περιοδικά:"Εντός των Τειχών (Τεύχος 24)"
+"Δεκαετία":"Δεκαετία 1980-1989"
+"Χρονιά:1987"
+Τοποθεσίες:Λευκωσία:"Λευκωσία (νότια)"
+"Θέμα":"Εθνικισμός/Ακροδεξιά"
+Θέμα:ΕΟΚΑ
+"Θέμα":"Πραξικόπημα 1974"
+}}