Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε από το αφοα στις 15/07/24.
Αντίδοτο στη συναισθηματική καταιγίδα
✍ Κοινότητα Αγώνα Άφοα
Συμπληρώνονται αυτό τον Ιούλη 50 χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των Ελλήνων συνταγματαρχών και της ΕΟΚΑ Β, και την τουρκική εισβολή. Η Κυπριακή Δημοκρατία -ό,τι έχει απομείνει από αυτήν στον έλεγχο της ελληνοκυπριακής κοινότητας μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων το 1963- έχει επενδύσει πάρα πολλά στην προβολή της ως το αποκλειστικό θύμα όσων τραγικών είχαν συμβεί εκείνο το καλοκαίρι, ορίζοντας το Κυπριακό ως θέμα εισβολής και κατοχής, λες και δεν υπήρξε το πραξικόπημα πέντε μέρες προηγουμένως, όπως επίσης και οι δικοινοτικές συγκρούσεις τις δεκαετίες του 1950 και 1960.
Πενήντα χρόνια μετά το 1974, όμως, μεγάλο μέρος της ε/κ κοινότητας εξακολουθεί να θέλει να αγνοεί όσα οδήγησαν στην τουρκική εισβολή. Γιατί, όσο και να θέλουμε να αγνοούμε την ιστορία αυτού του τόπου, αυτή θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζει πραγματικότητες. Και οι πραγματικότητες λένε πως το Κυπριακό δεν ξεκίνησε το 1974 και ότι «δεν μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας».
Το Κυπριακό ξεκίνησε πριν ακόμα και από το 1963, όταν, κατά τη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία, υπήρξαν περισσότερα θύματα στις κοινότητες των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων απ’ όσα στον βρετανικό στρατό. Όσο λοιπόν, ως ελληνοκυπριακή κοινότητα, επιλέγουμε να αγνοούμε αυτά τα γεγονότα, να εξιδανικεύουμε καταστάσεις και να υποκρινόμαστε πως είμαστε τα μόνα θύματα στο νησί, τόσο θα διαιωνίζονται τα τετελεσμένα που ήρθαν ως συνέπεια και των πράξεων των ε/κ ηγεσιών από το 1955 μέχρι σήμερα ή ακόμα και πριν, όταν τέθηκε το ζήτημα της ένωσης με την Ελλάδα.
Εν μέσω της συναισθηματικής καταιγίδας που εξελίσσεται αυτές τις μέρες, χρειάζεται να αναλογιστούμε και τις ευθύνες των ε/κ ηγεσιών για το τέλμα στο οποίο βρίσκεται το Κυπριακό, αλλά και τις πραγματικότητες που έχουμε ενώπιόν μας. Κάθε απόφαση που παίρνει η ε/κ πλευρά -από το 1963 (τα περίφημα 13 σημεία του Μακαρίου που είχαν στόχο να περιορίσουν τις εξουσίες των Τ/κ στο Σύνταγμα), τις ελληνοκυπριακές ένοπλες ομάδες που απομόνωναν Τουρκοκύπριους σε θύλακες, συμπεριλαμβανομένης της ΕΟΚΑ Β ως μέρος της διαδικασίας για διπλή ένωση, την αποφυγή λύσης ομοσπονδίας από την πλειοψηφία των προέδρων, μέχρι την αποχώρηση του Νίκου Αναστασιάδη από το Κραν Μοντανά το 2017 και την «ιστορική χαμένη ευκαιρία» όπως την περιέγραψε τότε ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών- φέρνει τη διχοτόμηση ένα βήμα πιο κοντά.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπριακού δεν υπάρχει διαπραγματευτική διαδικασία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα:
Το διακύβευμα δεν είναι πλέον αν θα έχουμε λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα μεταξύ Ε/κ και Τ/κ όπως περιγράφεται στα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ. Μια λύση την οποία έτσι κι αλλιώς η ε/κ ελίτ φρόντισε μέσα από τα χρόνια να δαιμονοποιήσει ως «οδυνηρό συμβιβασμό», ωσάν και το Σύνταγμα του 1960 ήταν μια ιδανική κατάσταση ή ωσάν και η εναλλακτική στη ΔΔΟ θα ήταν οποιαδήποτε άλλη εκτός της διχοτόμησης.
Το διακύβευμα, λοιπόν, είναι αν θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε με τους/τις Τ/κ χωρίς σκληρό σύνορο με την Τουρκία στην Πράσινη Γραμμή και μακριά από συνθήκες συνεχούς στρατιωτικοποίησης σε βορρά και νότο. Και για αυτό πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε, ώμο με ώμο, με τους/τις Τ/κ συντρόφους και συντρόφισσες σε ένα κίνημα από τα κάτω κι ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας όπως διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια.