Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε από το αφοα στις 06/11/23.
Τελικά «έρκουνται για τα επιδόματα» ή «κλέφκουν μας τις δουλειές μας»;
✍️ Από τον Θεματικό Κύκλο Mεταναστευτικού
Δύο από τα πιο συχνά επιχειρήματα που ακούμε από τα (ακρο)δεξιά είναι ότι οι μετανάστες και πρόσφυγες επιλέγουν την Κύπρο λόγω των πολύ ελκυστικών επιδομάτων που προσφέρει. Ταυτόχρονα, οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι κλέβουν τις δουλειές των Κυπρίων, μειώνουν τα μεροκάματα και ενισχύουν τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών.
Τι ακριβώς συμβαίνει με τα επιδόματα;
🔴Το αφήγημα, κατά κύριο λόγο, υπογραμμίζει την πρόσβαση των αιτητών ασύλου στις υλικές συνθήκες υποδοχής. Βασικές προϋποθέσεις για την πρόσβαση στο αναφερόμενο επίδομα είναι οι εξής:
🟠Το δε ύψος του επιδόματος ανέρχεται στα €214 για ένα άτομο χωρίς ενοικιαστήριο συμβόλαιο, και στα €361 (εκ των οποίων τα €100 δίνονται απευθείας στον ενοικιαστή) όταν ο αναφερόμενος προσκομίσει συμβόλαιο. Το ύψος του επιδόματος αυξάνεται στις περιπτώσεις οικογενειών αναλόγως των ατόμων και της πόλης (πλήρης κατάλογος στο σύνδεσμο).
⁉️Με αυτά τα δεδομένα, είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται ότι τα ποσά αυτά λειτουργούν ως ελκυστικός παράγοντας (pull factor) με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι αιτήσεις ασύλου. Το δε επιχείρημα «για τη χώρα τους εν πολλά τούτα τα λεφτά» δεν αξίζει περαιτέρω σχολιασμού πέρα από το γεγονός ότι ζουν και καταναλώνουν στη Λευκωσία και στη Λεμεσό και όχι στις χώρες τους.
‼️Επιπλέον, ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με περιστασιακές αναφορές στα ΜΜΕ περίπου 6 με 9 χιλιάδες αιτητές ασύλου λαμβάνουν επιδόματα τη στιγμή που ζουν περίπου 30 χιλιάδες στο νησί. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 20 χιλιάδες εργάζονται συνεισφέροντας άμεσα ή έμμεσα στην οικονομία της χώρας και στο κρατικό σύστημα κοινωνικής προστασίας από το οποίο δεν θα επωφεληθούν ποτέ (βλέπε ΓΕΣΥ, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας κτλ.). Η θετική συνεισφορά των μεταναστών και προσφύγων στις οικονομίες υποδοχής, που συχνά απουσιάζει από τη δημόσια συζήτηση, στηρίζεται ευρέως βιβλιογραφικά, καθώς μιλάμε για ανθρώπους που εργάζονται, παράγουν και καταναλώνουν σε αυτές τις οικονομίες. Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι, κατά κανόνα, καταλαμβάνουν θέσεις χαμηλής εξειδίκευσης και χαμηλόμισθες, που οι ντόπιοι αρνούνται να καλύψουν, και ότι ολόκληρη η ευρωπαϊκή ήπειρος κλονίζεται από την έλλειψη σε εργατικά χέρια λόγω της γήρανσης του εργατικού πληθυσμού.
Ποιοι και γιατί αντιδρούν;
🔻Αυτοί που αντιδρούν για το ύψος του κατώτατου μισθού, που καθορίστηκε στα €885 και €940 μετά από 6 μήνες συνεχούς απασχόλησης, υποστηρίζουν ότι αυτά τα ποσά λειτουργούν ως ελκυστικός παράγοντας.
🔻Παρατηρούμε επίσης την αντίφαση, άτομα που αντιδρούν για τα επιδόματα υποστηρίζοντας ότι λειτουργούν ως ελκυστικός παράγοντας, να χειροκροτούν για την επιβολή απαγόρευσης στην πρόσβαση στην εργασία για τους αιτητές ασύλου κατά τους πρώτους 9 μήνες από την ημερομηνία υποβολής αίτησης για διεθνή προστασία. Κάτι που ουσιαστικά εγκλωβίζει την επιβίωσή τους στα κρατικά επιδόματα.
🔻Όσα άτομα αντιδρούν, αντί να προτείνουν την ίση πρόσβαση στην εργασία με το ντόπιο εργατικό δυναμικό, προτιμούν τη συντήρηση ενός συστήματος που ενθαρρύνει την παράτυπη εργασία, οδηγώντας σε συνθήκες υπερεκμετάλλευσης. Και όλ@ γνωρίζουμε ότι από αυτή την εκμετάλλευση δεν κερδίζουν ούτε οι αιτητές/αιτήτριες ασύλου, ούτε το ντόπιο εργατικό δυναμικό.
🔻Τα σύνολα που επωφελούνται από την παράτυπη εργασία δεν χρειάζονται συστάσεις. Η στοχοποίηση προσφύγων και μεταναστριών δεν θα λύσει την υπερεκμετάλλευση, ούτε την πίεση των μισθών των εργαζομένων προς τα κάτω. Οι πιέσεις πρέπει να ασκηθούν σε επιχειρήσεις ώστε να απολαμβάνουν εργαζόμενοι/ες αυτά που τους αναλογούν.
🔻Τέλος, οι ίδιοι που φωνάζουν ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες «κλέφκουν μας τις δουλειές μας» είναι οι ίδιοι που φωνάζουν να απλοποιηθεί η διαδικασία εισαγωγής εργατικού δυναμικού από «τρίτες» χώρες γιατί δεν υπάρχουν αρκετά εργατικά χέρια.
➡️Επομένως, τα δύο αυτά επιχειρήματα δεν είναι μόνο αντιφατικά, αλλά αναδεικνύουν και τον θεσμικό ρατσισμό που διέπει τον τρόπο λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
✊Ως κοινότητα αγώνα αφοα, αντιλαμβανόμαστε την εργατική τάξη ως ένα κομμάτι, του οποίου μετανάστριες και πρόσφυγες δεν αποτελούν μόνο αναπόσπαστο μέρος αλλά το πιο ευάλωτο. Αυτό που είναι πάντα χρήσιμο σε περιόδους ανάπτυξης και άχρηστο σε περιόδους κρίσης, εκείνο που κάποτε χαρακτηρίστηκε ως ο εφεδρικός βιομηχανικός στρατός.