Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε από το αφοα στις 02/11/23.
Ο πόλεμος που παρακολουθούμε…
Γράφει η Γεωργία Ναθαναήλ*
Ο θάνατος ως τέλος που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για καινούργια αρχή έχει γενεσιουργό δύναμη. Όχι όμως αυτός ο θάνατος.
Έχουμε ανάγκη ως άνθρωποι να ξορκίσουμε τον θάνατο, μέσα από έθιμα, ιεροτελεστίες, μνήμες. Όχι όμως αυτόν τον θάνατο.
Βρίσκουμε τρόπους να παρηγορηθούμε και να παρηγορήσουμε, μιλώντας για τα όσα όμορφα μοιραστήκαμε με τον αγαπημένο που χάθηκε και για τον «καλό» θάνατο που αρμόζει στην καλοσύνη της ψυχής και στα έργα του.
Στον πόλεμο όμως που παρακολουθούμε δεν υπάρχει καλός θάνατος. Δεν μακαρίζονται οι ψυχές των αθώων.
Παρακολουθώντας έναν τέτοιο πόλεμο, συντελείται ένα ρήγμα τόσο βαθύ που μέσα του αφανίζονται όλα τα στηρίγματα της ανθρωπινότητας μας. Κενοί γκρεμιζόμαστε στο αέναο κενό.
Δεν μπορεί να υπάρξει νόημα, αφήγημα, σειρά για να πλαισιώσει έναν πόλεμο, που συντελείται εδώ και χρόνια, υπερίσχυσης των δυνάμεων εξόντωσης.
Διαμελίζεται η πίστη μας σε ό,τι καλό και όμορφο έχουμε μέσα μας ως ανθρωπότητα. Και αυτή είναι μια ανυπέρβλητη, πρωτόγονη αγωνία και ενοχή. Εξαγριωνόμαστε.
Ο πόλεμος που παρακολουθούμε σηματοδοτεί ακριβώς όσα πασχίζει η αρετή, η καλλιέργεια του πνεύματος, η τέχνη, να κατευνάσει και να συμφιλιώσει.
Νικηθήκαμε.
Τι θα πούμε στα παιδιά;
Ακόμα κι αν ο δρόμος είναι δύσκολος, ακόμα κι αν ο δρόμος είναι ανέφικτος, δεν έχει σημασία, θα ταχθούμε στη μεριά της ειρήνης και του δικαίου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να διατηρήσουμε την ανθρωπινότητα μας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Θα επικαλεστούμε εκείνο το συνειδησιακό επίπεδο και σθένος που στρέφεται προς το κοινό καλό, προς την αρετή και το φως. Αυτό θα δώσει νόημα και αξία στη ζωή μας. Από αυτό θα κρατηθούμε για να αντέξουμε, να κοιτάξουμε ψηλά και να αρθρώσουμε λόγο ανθρώπινο και πολιτισμένο. Λόγο αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.
*Ψυχολόγος- Ψυχαναλύτρια