[Κωστή Αχνιώτη]

Για τις μπετονένιες πόλεις των παραλίων, αφθονούν τα αρνητικά σχόλια. Η Πάφος αποτελούσε εξαίρεση. Όχι πια. Ο κρίνος της άμμου εξαφανίστηκε κι απ’ αυτήν.

Οι πιο πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται «μόνο» για ζήτημα αισθητικής. Μερικοί κυνικοί, που συνήθως επαγγέλλονται τους developers, θεωρούν τις πόλεις αυτές αριστουργήματα. Οι ίδιοι αντιμετωπίζουν κάθε αίτημα των περιβαλλοντιστών με μετριοπάθεια: «Γιατί είσαστε εξτρεμιστές. Γιατί θέλετε την προστασία ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Ακάμα; Γιατί θέλετε να μην αγγίξουμε ΚΑΘΟΛΟΥ την αλυκή της Λάρνακας. Αφήστε κάτι και για μας, τους καημένους». Οι άθλιοι ζητούν να ξεκοκαλίσουν τα τελευταία απομεινάρια του νησιού. Η κυβέρνηση τους ακολουθεί κατά πόδας, παίζοντας το ψεύτικο παιχνίδι της μέσης λύσης στο υπόλοιπο της προηγούμενης αφαίρεσης.

Η χερσόνησος του Ακάμα διατηρήθηκε ως ένα βαθμό διότι… ο αγγλικός στρατός κατοχής προκαλεί μικρότερες ζημιές από τον Αττίλα της τουριστικής βιομηχανίας. Η κυοφορούμενη Δήλωση Πολιτικής που θα συνοδεύει τον πολεοδομικό νόμο προτίθεται, σύμφωνα με πληροφορίες μας, να μοιράσει τον Ακάμα σε τρεις ζώνες μη συνεχόμενες: μια που θα προστατευθεί, μια που θα δοθεί για έντονη τουριστική ανάπτυξη και μια που θα δοθεί στον ήπιο τουρισμό. Η περιβαλλοντική πολιτική της κυβέρνησης συνίσταται στο να ικανοποιεί όλα τα… γούστα αλλά δεν ασχολείται με την προστασία του περιβάλλοντος.

Η αλυκή της Λάρνακας είναι μολυσμένη, από το μόλυβδο της βενζίνης των αεροπλάνων (και το αλάτι της φυσικά). Η αλυκή Ακρωτηρίου κινδυνεύει. Αιτία το νέο φράγμα του Κούρρη που θα προσφέρει νερό στον τουρισμό των κοκκινοχωριών, θα το αφαιρεί όμως από την περιοχή του. Η περιοχή της Πέτρας του Ρωμιού θα γεμίσει σύντομα με μπάγκαλοους και ξενοδοχεία. Αυτό που καθυστερεί την έναρξη εργασιών στην περιοχή δεν είναι κανένας περιβαλλοντικός ενδοιασμός. Απλά το τεράστιο μέγεθος του σχεδίου, φοβίζει τους ίδιους τους επιχειρηματίες.

Μπροστά σ’ όλες αυτές τις εξελίξεις, το περιβαλλοντικό κίνημα παρουσιάζεται διστακτικό και ασυντόνιστο. Φαίνεται όμως ότι δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής.