Νικηφόρος ήταν ο πρώτος απεργιακός αγώνας τουρκοκυπρίων εργαζομένων στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Στη τέταρτη μέρα της απεργίας στη Foiber, ο εργοδότης αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να τους δώσει τις κοινωνικές ασφαλίσεις και όλα τα δικαιώματα όπως ακριβώς προνοεί η συλλογική σύμβαση για τους ελληνοκύπριους εργαζόμενους.
Σύμφωνα με τουρκοκύπριο απεργό που εργάζεται στην εταιρία αυτή, υπάρχουν οικοδόμοι που εργάζονται στην ελληνοκυπριακή πλευρά εδώ και 4 - 5 χρόνια χωρίς καμία κατοχύρωση, χωρίς κοινωνικές ασφαλίσεις, ιατρική περίθαλψη και άλλα ωφελήματα. Υπάρχουν ακόμα περιπτώσεις τουρκοκυπρίων οικοδόμων που έχουν τραυματιστεί χωρίς να πάρουν πεντάρα τσακιστή αφού δεν έχουν καμία ασφάλιση.
Ένας τουρκοκύπριος απεργός αναρωτήθηκε: “Γιατί ο μισθός μας να είναι χαμηλότερος από τους ελληνοκύπριους εργαζόμενους και να στερούμαστε των κοινωνικών ασφαλίσεων και άλλων ωφελημάτων, αφού είμαστε και εμείς πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας;”.
Η απεργία των τουρκοκυπρίων οικοδόμων έφερε στην επιφάνεια τη ρατσιστική αντιμετώπιση των τουρκοκυπρίων εργαζομένων και αποκάλυψε την άγρια εκμετάλλευση τους από τους ελληνοκύπριους εργοδότες, οι οποίοι τους βλέπουν σαν φτηνή εργατική δύναμη.
Σύμφωνα με την έρευνα του υπουργείου εργασίας που έγινε τον Ιούλιο του 2003 σε 800 χώρους δουλείας, οι ελληνοκύπριοι εργοδότες δεν πληρώνουν τις κοινωνικές ασφαλίσεις στο 30% των εργαζομένων Από τους 700 εργαζόμενους οι 260 ήταν τουρκοκύπριοι.
Ακόμα ο ίδιος ο ΓΓ της ΠΕΟ σε πρόσφατο άρθρο του στον φιλελεύθερο (07/09/03) παραδέχεται πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα των τουρκοκυπρίων εργαζομένων: “Εάν μερικές χιλιάδες τουρκοκύπριοι, αποδεδειγμένα εργάζονται χωρίς κοινωνική ασφάλιση, η οποία είναι θεμελιώδης νομική υποχρέωση του κάθε εργοδότη, μπορεί ο καθένας να φανταστεί πώς έχουν τα πράγματα για άλλα δικαιώματα και ωφελήματα που δεν είναι νομικά κατοχυρωμένα, αλλά περιέχονται στις συλλογικές συμβάσεις”.
Σίγουρα η νικηφόρα απεργία των τουρκοκυπρίων οικοδόμων δείχνει τον δρόμο για να σταματήσει αυτή η ρατσιστική διάκριση σε βάρος τους.
Η ΠΕΟ υποστήριξε την απεργία που ήταν το αποτέλεσμα του συσσωρευμένου θυμού και της αγανάκτησης των τουρκοκυπρίων εργαζομένων οι οποίοι για περισσότερο απο ένα χρόνο αντιμετώπιζαν την αδιαλλαξία του εργοδότη που τους υποχρέωσε να υπογράψουν ατομικά συμβόλαια. Το πρόβλημα όμως παραμένει με τις διακρίσεις σε βάρος των χιλιάδων τουρκοκυπρίων που δουλεύουν στο νότο, αλλά και πολλών ελληνοκυπρίων και πολύ περισσότερο σε βάρος των ξένων εργατών. Οι διακηρύξεις της κυβέρνησης και των συντεχνιακών ηγετών ότι δεν θα ανεχθούν αυτή τη κατάσταση δεν αποτελούν με κανένα τρόπο εγγύηση ότι θα σταματήσουν οι εργοδότες αυτή τη ρατσιστική πολιτική. Ετσι και αλοιώς ανέχονται αυτό το πρόβλημα εδώ και χρονια. Χρειάζονται έργα. Χρειάζεται οι συντεχνίες να καλέσουν αμέσως σε απεργία ελληνοκύπριους, τουρκοκύπριους και αλλους εργαζόμενους στους χώρους που οι εργοδότες αρνούνται να εφαρμόσουν τη συλλογική σύμβαση για οποιοδήποτε κομμάτι των εργαζομένων.
Ν.Α.