Η Προσπάθεια μας για Διαφώτιση του Εργάτη πρέπει να Ενταθεί

Το σύνθημα «Ένωση με την Ελλάδα» άρχισε να ρίχνεται από πολύ παλιά εποχή, από την εποχή της αστικής Επανάστασης στην Ελλάδα το 1821, και εσυνδυάσθη τότε µε τον αγώνα της αστικής τάξη ενάντια στη φεουδαρχία και τον προστάτη της, το ξένο Τούρκικο ζυγό. Το σύνθημα τότες της Ένωσης ήταν προοδευτικό, για το λόγο, ότι ή αστική τάξη και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, που άρχισε κείνη την εποχή να ορθώνεται µπροστά στην Φεουδαρχική τάξη, είχε µια και την αυτή επιδίωξη: την κατάργηση της φεουδαρχίας και το διώξιμο του ξένου καταχτητή, ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΚΑΤΑΧΤΗΤΗ, και τής Ελλάδας και τής Κύπρου. Κοινός, λοιπόν, ο εχθρός, κοινός και ο αγώνας. Ενάντια στον ίδιο καταχτητή. Ενάντια στην ίδια τάξη. Τι το καλύτερο από την ενοποίηση και τον συντονισμό των επαναστατικών δυνάμεων; Γ’ αυτό λέμε, ότι ΤΟΤΕΣ το σύνθημα «Ένωση µε την Ελλάδα» ήταν λογικό, προοδευτικό.

Το σύνθημα τούτο εξακολούθησε να ρίχνεται από την αστική τάξη της Κύπρου και τους διανοούμενους της -και από την αστική τάξη της Ελλάδας, φυσικά, που στην Κύπρο έβλεπε µια νέα πλουτοφόρα περιοχή για εκµετάλλευση- µέχρι σήμερα. Σήμερα, όμως, µια ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ήλθε στην επιφάνεια, η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΤΑΞΗ, που ζήτα όχι µόνο την Εθνική της λευτεριά, µα ταυτόχρονα, και το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ της ξεσκλάβωμα. Από την αρχή της εμφάνισης της στην Κύπρο, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το παλιό Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου, άρχισε να χτυπά το αστικό και σοβινιστικό σύνθημα της «Ένωσης», που σκοπό του είχε µεν το διώξιμο του ξένου καταχτητή, άλλα είχε δε και την συνέχιση της εκµετάλλευσης του προλεταριάτου αµέρους της αστικής τάξης.

Σ’ ένα σημείο στις θέσεις και αποφάσεις του Β’ Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που συντάχτηκαν από τον ίδιο τον Λένιν, αναφέρεται το έξης διαφωτιστικό κομμάτι:

«Στις υπόδουλες χώρες (αποικιακές) υπάρχουν δύο κινήματα, που κάθε µέρα χωρίζονται περισσότερο. Το ένα είναι το αστικοδημοκρατικό εθνικιστικό κίνημα, που έχει σαν πρόγραμμα του την πολιτική ανεξαρτησία και τη διατήρηση του αστικού καθεστώτος. Το άλλο είναι το κίνημα των φτωχών αγροτών κ’ εργατών για την απελευθέρωση τους από κάθε είδους εκµετάλλευση. Το πρώτο προσπαθεί να διευθύνει το δεύτερο και πολλές φορές το κατορθώνει σε αρκετό βαθμό. Άλλ’ η Κομμουνιστική Διεθνής και τα Κόμματα που ανήκουν σ’ αυτή, πρέπει να πολεμήσουν αυτή την τάση και να φροντίσουν ν’ αναδείξουν συνείδηση τάξης στις εργατικές µάζες των αποικιών. Για το σκοπό τούτο, το σπουδαιότερο κι’ αναγκαιότερο έργο είναι η ίδρυση Κομμουνιστικών Κομμάτων, που οργανώνουν τους εργάτες και τους χωρικούς στην επανάσταση και στην εγκαθίδρυση της Σοβιετικής ∆ηµοκρατίας».

Τώρα, το σύνθημα «Ένωση µε την Ελλάδα» τι άλλο µπορεί να είναι παρά ένα αστικοδημοκρατικό εθνικιστικό σύνθημα, αφού από τη µια ζητεί µεν το διώξιμο του ξένου καταχτητή, από την άλλη όμως ζητεί να διαιωνίσει την εκµετάλλευση υπό άλλη µορφή, δηλ. την ένωση µε άλλο αστικό κράτος, έστω κι’ αν το κράτος αυτό µιλά την ίδια γλώσσα µε µας, έστω και αν το κράτος τούτο ισχυρίζεται πως ο τόπος µας είναι ένα κομμάτι από τη γη του. Στις ορέξεις δεν διαφέρει από τον τωρινό εκµεταλλευτή. Το κεφάλαιο τούτο, µε την διαφορετική εθνική ονομασία του, ζητά κι’ αυτό κι’ άλλους τόπους για εκμετάλλευση, ζήτα κι’ αυτό κι’ άλλους σκλάβους στην υπηρεσία του. Γι’ αυτό εµείς αγωνιζόμαστε και για το διώξιμο του ξένου καταχτητή και για το κοινωνικό ξεσκλάβωμα του εργάτη.

Οι οπορτουνιστές ρεφορμιστές ηγέτες του ΑΚΕΛ, θέλοντας ν’ αφιονίσουν το προλεταριάτο και την αγροτική τάξη της Κύπρου µε ψευδο-εθνικά και ψευδο-πατριωτικά σοβινιστικά συνθήματα, γιατί έτσι τους συµφέρει, ρίχνουν κι’ αυτοί το σύνθημα που ρίχνει η αστική τάξη της Κύπρου και µάλιστα, µε πιο πομπώδες φράσεις. Η Ακελική ηγεσία δεν θέλει να έρθει σε αντίθεση µε την µικροαστική τάξη, από φόβο µήπως χάσει την υποστήριξη της στις διάφορες καθημερινές εκµεταλλευτικές ενέργειες της σε βάρος της εργατικής τάξης του τόπου µας (γιατροί µε τεράστια πελατεία, δικηγόροι µε µπόλικες δουλειές, ποιητές, εκδότες και λογοτέχνες µε τεράστια κυκλοφορία των έντυπων τους κ.τ.λ.).

Όσο για το σύνθημα «Ενότητα, συµφιλίωση» πάντα το καταδικάσαμε και το καταδικάζουμε, γιατί σκοπό έχει το αποτράβηγμα του εργάτη από τις ταξικές του διεκδικήσεις και το νάρκωμα της ταξικής του συνείδησης. Η συνεργασία µε αστικά στοιχεία µπορεί να γίνει µονάχα στον αγώνα για το διώξιμο του ξένου καταχτητή, κι’ αυτή πάλι σύμφωνα µε τους πιο κάτω τρεις βασικούς ορούς: 1) Το προλεταριακό κόμμα κ’ η τάξη που αντιπροσωπεύει να µη χάσουν την ταξική τους οντότητα. 2) Το προλεταριακό κόμμα να µπει επικεφαλής του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα και 3) η καθημερινή ταξική πάλη για τις οικονομικές και πολιτικές διεκδικήσεις της εργατικής κι’ αγροτικής τάξης σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει ν’ αγνοηθούν.

*

Ένωση με την Ελλάδα;

Η δικαιολογία πως µε την Ένωση της Κύπρου µε την Ελλάδα θα λυθούνε τα εθνικά δεσμά που µας τυλίγουν και µαζί µε την προλεταριακή τάξη της Ελλάδας, θα προχωρήσουμε, πλάι πλάι με το Ελληνικό προλεταριάτο για το κοινωνικό µας ξεσκλάβωμα, είναι το λιγότερο παιδαριώδικη, γιατί ο αγώνας του Κυπριακού ή του Ελληνικού προλεταριάτου δεν είναι στενά εθνικός, έτσι που να κλείεται μέσα στα εθνικά σύνορα της μιας ή της άλλης χώρας, αλλά διεθνιστικός, αγώνας ολάκερου του προλεταριακού και καταπιεζόμενου κόσμου, όπου γης.

Ο καπιταλιστικός κόσμος κατόρθωσε να κρατηθεί στη ζωή ως τα σήμερα, µετά από τον τελευταίο εξάχρονο πόλεµο και την µεταπολεµική του κρίση της υποπαραγωγής, δρώντας διεθνιστικά, αλληλοβοηθούμενος και αλληλοΰποστηριζόμενος. Αντίθετα, οι προλεταριακές δυνάμεις, ή επαναστατικές εθνικο-απελευθερωτικές εξορμήσεις των καταπιεζόμενων σκλάβων των αποικιών, πουθενά δεν πέτυχαν ΄ένα ουσιώδικο αποτέλεσμα, γιατί έλειπε η διεθνιστική βάση του αγώνα τους, έλειπε η διεθνιστική αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια. Παραδείγματα έχουμε ένα σωρό:

Βούρμα, Ινδοκίνα, Ινδονησία, Κεϊλάνη, Ινδίες, Περσία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Μαρόκο, Μαδαγασκάρη, Παραγουάη, Βολιβία, Ισπανία, Συρία, Ελλάδα κ.λ.π. Αυτά όλα µας αποδεικνύουν, πως οποιοσδήποτε αγώνας, κλεισμένος µέσα στα στενά εθνικά όρια μιας χώρας, είναι καταδικασμένος σ’ αποτυχία, γιατί έχει ν’ αντιμετωπίσει όχι µονάχα τη δική του εκµεταλλευτική τάξη, αλλά κι’ ολάκερο τον συνασπισμένο παγκόσμιο καπιταλιστικό κόσμο, που θα επέμβει οπωσδήποτε για να βοηθήσει τον κινδυνεύοντα αδελφό του καπιταλισμό της χώρας εκείνης (Ελλάδα, Ινδοκίνα, Ινδονησία, Περσία, Κίνα κ.λ.π).

Γι’ αυτό ο αγώνας µας δεν θα ωφελήσει τίποτε αν συνδυασθεί µονάχα µε τον αγώνα του Ελληνικού προλεταριάτου. Ο αγώνας µας είναι ανάγκη να συντονιστεί µε τον αγώνα όλων των άλλων αποικιακών σκλάβων και, προπαντός, µε το προλεταριάτο της Αγγλίας.