ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝΕ ΤΑ ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΖΙΑΡΤΙΔΗ ΣΤΟ «ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ»

Του συντρόφου Α. ΠΕΡΔΙΟΥ

Στο τελευταίο τεύχος του «Θεωρητικού Δημοκράτη» ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ κ. Α. Ζιαρτίδης, με άρθρο του «η απόφαση της Κομινφόρμ και τα συμπεράσματα μας» προσπαθεί ν’ αλλοιώσει το χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, παρουσιάζοντας το μπροστά στις εργαζόμενες μάζες σαν κόμμα πραγματικά επαναστατικό–Κομμουνιστικό, παίρνοντας σαν αφορμή του τη διένεξη Τίτο-Κομινφόρμ.

Δεν είναι, βέβαια, η περίπτωση του Ζιαρτίδη η πρώτη που τείνει να παρουσιάσει σαν κόμμα κομμουνιστικό το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Πολλοί ακελικοί, πιο μπροστά από τον Ζιαρτίδη, δοκιμάσανε να γαλουχήσουνε τις μάζες, εμποτίζοντας τες μ’ αυτή την αντίληψη για το ΑΚΕΛ ίσαμε τώρα, για να κερδίσουνε την εμπιστοσύνη τους. Κι’ αυτό ακόμα οι κονδυλοφόροι της κεφαλαιοκρατικής αντίδρασης, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ίδρυσης του ΑΚΕΛ ιδρώνανε και ξιδρώνανε για ν’ αποδείξουνε την κομμουνιστικότητα του ΑΚΕΛ, παρ’ όλο που γνωρίζανε καλύτερα από κάθε άλλο σ’ αυτό τον τόπο, πως δεν ήτανε κομμουνιστικό κόμμα το ΑΚΕΛ, πως δε μπορούσε, ακόμα κι’ αν ήθελε η πλειοψηφία του, να γίνει τέτοιο, ύστερα από το αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό πρόγραμμα που υιοθέτησε και τους προγραμματικούς σκοπούς που καθόρισε η ιδρυτική του συνέλευση στη Σκαρίνου.

Έτσι, καταντήσανε οι εργαζόμενες μάζες, και ιδιαίτερα η μαχητική πρωτοπορία του προλεταριάτου, να πιστεύουνε σήμερα πως το ΑΚΕΛ, είναι το κόμμα της Εργατικής Τάξης, το κόμμα της προλεταριακής επανάστασης, το πολιτικό-επαναστατικό επιτελείο που οργανώνει και καθοδηγεί την εξέγερση των μαζών για την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού στη χώρα μας, σε συνεργασία με το παγκόσμιο προλεταριάτο, και κυρίως με τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» της Ανατολικής Ευρώπης και τη Σοβιετική Ένωση!!

Δεν είναι και τόσο δύσκολο για ένα συνειδητό κομμουνιστή, ν’ αντιληφθεί την πλάνη των εργαζομένων μαζών, πάνω στο χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, φτάνει να εξετάσει αντικειμενικά τις θέσεις που ως τα τώρα πήρε, πάνω στα κυριότερα προβλήματα που μπαίνουνε μπροστά στην Κυπριακή Εργατική Τάξη.

Μια προσεχτική αντικειμενική ανάλυση των θέσεων-αποφάσεων της ηγεσίας του ΑΚΕΛ για τον τελευταίο Ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και της εσωτερικής πολιτικής που ακολούθησε γύρω από τα αμυντικά έργα, την εθελοντική δουλειά και τη στρατολόγηση των εργατών και αγροτών κάτω από τη σημαία του Εγγλέζικου Ιμπεριαλισμού, είναι αρκετή να δείξει τον αντεπαναστατικό χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, και να προσδιορίσει απόλυτα το δεξιό ρεφορμιστικό προσανατολισμό του.

Το ΑΚΕΛ, όπως και κάθε Σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα, τάχθηκε ανεπιφύλαχτα στο πλευρό του Συμμαχικού μετώπου στον Β’ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παραγνωρίζοντας τις βασικές θέσεις-αποφάσεις της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς (1920-24), που καταρτιστήκανε από τον Λένιν και τον Τρότσκι, και προδιαγράφουνε την πολιτική κάθε προλεταριακού κομμουνιστικού κόμματος στον πόλεμο και στην Ειρήνη, για την επανάσταση και το Σοσιαλισμό.

Το ΑΚΕΛ, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ίδρυσης του, ακολούθησε Εθνικιστική πολιτική κι’ έδωσε αφορμή για να διαιρεθεί το Συντεχνιακό Κίνημα της Κύπρου με την αποχώρηση του Τούρκικου προλεταριακού στοιχείου, και την ίδρυση των Νέων Συντεχνιών. Η Εθνικιστική στροφή του ΑΚΕΛ, που ήρθε ύστερα από την επίσημη καταδίκη της πολιτικής του Κ.Κ.Κ., και του προπολεμικού κινήματος, είναι στροφή που έχει την καταγωγή της στις Σταλινικές εθνικιστικές θεωρίες, που εκφράζονται με τη θέση για τη δυνατότητα της επικράτησης του Σοσιαλισμού μέσα σε μια και μόνη χώρα, την θέση για την «άμυνα της πατρίδος», τη στροφή προς τη «λαϊκόδημοκρατία», τα «Πατριωτικά μέτωπα», την «Εθνική Ενότητα» με τους Καπιταλιστές, την ειρηνική συνύπαρξη Καπιταλισμού-Σοσιαλισμού, και την ειρηνική εξέλιξη προς το Σοσιαλισμό, που έρχονται σε αντίθεση με το Μαρξισμό-Λενινισμό, κι’ έχουνε σαν σκοπό τους να δώσουνε στις εργαζόμενες μάζες Εθνικιστική διέξοδο, σε μια περίοδο που η Διεθνής Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα των διαθέσεων των εργαζομένων μαζών.

Η Εθνικιστική στροφή του ΑΚΕΛ, δεν έχει καμιά σχέση με το Μαρξισμό-Λενινισμό, αποτελεί όμως το πιο μεγάλο ατού στα χέρια των Σταλινικών για την άμβλυνση της Επαναστατικότητας των μαζών, στην προσπάθεια τους να υποδουλώσουνε το Διεθνές προλεταριάτο κάτω από το άρμα της εξωτερικής πολιτικής της γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου, που σκοπός της δεν είναι η Παγκόσμια Σοσιαλιστική Επανάσταση, μα η σταθεροποίηση κ’ επέκταση του βοναπαρτιστικού κράτους Σοβιετική Ένωση, όπου η προλεταριακή Δημοκρατία και ο εργατικός έλεγχος στη λειτουργία του κράτους αποτελούνε σήμερα ένα μακρινό παρελθόν!!

Τη γραμμή της Σοβιετικής γραφειοκρατίας πάνω στην Εσωτερική κι’ Εξωτερική πολιτική την ακολούθησε κατά γράμμα το ΑΚΕΛ, από την πρώτη κιόλας μέρα της ιδρυτικής του συνέλευσης, και δεν χρειαζότανε η «περίοδος κριτικής και Αυτοκριτικής» των Ζιαρτίδη και Χριστοδούλου «για την ανακάλυψη πιθανών λαθών του Κόμματος».

Όπως τα Σταλινικά Κόμματα του Εξωτερικού στηρίξανε τη δύναμη τους πάνω στην αμάθεια των μαζών, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού στηριχτήκανε ως τα τώρα με τη σιδερένια πειθαρχεία των κάτω προς τα πάνω, αποκλείοντας την Κριτική και Αυτοκριτική και το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό μέσα στις μαζικές επαγγελματικές Οργανώσεις, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού βασίσανε τη δύναμη τους πάνω στη φραξιονιστική δουλειά και την απάτη, για να καταστρέψουνε κάθε Μαρξιστική-Λενινιστική-Διεθνιστική τάση μέσα στο προλεταριάτο, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού ακολουθήσανε Εθνικιστική πολιτική γραμμή υποδαυλίζοντας τα φυλετικά μίση ανάμεσα στους λαούς, αφαιρώντας τους κάθε διεθνιστική διάθεση, έτσι και το ΑΚΕΛ, στηριγμένο πάνω στις αντιδραστικές αντιμαρξιστικές Σταλινικές θεωρίες, ακολούθησε την ίδια αντιδραστική αντιμαρξιστική πολιτική και στη χώρα μας, τραβώντας συνεχώς το προλεταριάτο πάνω στ’ αχνάρια του Διεθνούς Σταλινισμού, ακολουθώντας κι’ εφαρμόζοντας παντού και πάντα τις ίδιες Σταλινικές-αντιδραστικές-αντιμαρξιστικές μέθοδες.

(Το τελευταίο μέρος στο ερχόμενο)