Γεννημένος το 1974, καταγόμενος από το “κτίσμαν Πράξανδρου”, και μεγαλωμένος στην εντός των τειχών Λευκωσία, εκατόν μέτρα από τον τοίχο… Εκεί, ανύπαρκτες οι αλάνες και οι κήποι των γειτονιών των προαστίων. Ο ηγέτης ήταν μεταλλικός, μούγκριζε και έφτυνε μαύρο καπνό και βρισιές. Και άντε να τους πιστέψεις στο σχολείο όταν σου λέγανε πως τα σημεία του ορίζοντα ήταν τέσσερα. Εγώ τρία ήξερα. Τι να κάνω; Ονειρευόμουνα.
Και μεγάλωνα. Με βιβλία φυσικής ιστορίας, καταλόγους ειδών χλωρίδας, σχεδιαγράμματα ανατομίας των εχινοδερμάτων, ανακάλυπτα πια την λεγάμενη “κλίση” μου. Ένα αυγό θαλάσσιας χελώνας στην παλάμη μπορεί να χωρέσει το σύμπαν σε τέτοια ηλικία. Όπως ακριβώς και οι κάλυκες των αγγλικών βλημάτων. Το αποτέλεσμα ήταν η πρώτη μου ανάμιξη στα κοινά, με την συμμετοχή μου στους πάλαι πότε Φίλους του Ακάμα, αιωνία τους η μνήμη. Αποστρατικοποίηση και Εθνικό Πάρκο. Καθαρά και σταράτα.
Και τώρα; Τέσσερις χιλιάδες μίλια μακριά, ξενυκτώ πάνω από βιβλία και χάρτες, και το διαδίκτυο μου φέρνει εικόνες και ήχους από το νησί. Βλέπω τον Γιαννάκη Κασουλίδη, υπό την πίεση του προέδρου της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής, να υπεραμύνεται του “συνταγματικού” δικαιώματος των Άγγλων για ασκήσεις, και να διερωτάται ωρυόμενος πως μπορούμε να θέλουμε να “ανοίξει ζήτημα για τα άρθρα της διακήρυξης ανεξαρτησίας”! Ν' ανοίξει, Γιαννάκη, ν' ανοίξει… Ο κύκλος είχε συμπληρωθεί μέσα μου, τα δύο άκρα είχαν ενωθεί, και τα δύο 'θέματα“ έγιναν πια ένα.
Εν τω μεταξύ, στον Ακάμα είχαν ήδη κτιστεί μαυσωλεία παρανόμως, και εννόμως αναλαμβάνονταν δραστηριότητες εθνικής ασφάλειας. Τώρα τα ημιτελή έργα περιμένουν ακόμα τους αμφιβόλου λειτουργικότητας ενοίκους τους, που δεν θα έρθουν ποτέ. Το Κίνημα, που κραυγαλέα τήρησε ενός λεπτού σιγή, μούγκρισε πρόσφατα “οι Άγγλοι να πάνε αλλού”. Εντός Κύπρου. Γιατί δύο μέτρα, σύντροφοι; Τι έγινε η αποστρατικοποίηση; Αξίζει η συμμετοχή στο “Εθνικό Συμβούλιο” τέτοια κακομοιριά; Εδώ τίθεται θέμα προτεραιότητας και πολιτικής ευθύνης στο Κίνημα.
Πάντως, ότι και να αποφασίσετε, εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι… Το τέταρτο σημείο του ορίζοντα και το ανέμελο πια πανηγύρι των χρωμάτων.
Άγγελος Χαννίδης