(Απλή και πληκτική επεξηγησις για όσους δεν καταλαμβαίνουν τα αυτονόητα).

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΧΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΑΡΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΩΝΕΥΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑ… ΕΞΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Ⓐ

Από μια αντιεξουσιαστική σκοπιά, το κεντρικό πρόβλημα δεν είναι η διατήρηση της “εθνικής ταυτότητας” η “μη-συρρίκνωση του Ελληνισμού” και ανάλογες τρίχες. Το ζήτημα είναι η ΑΜΕΣΗ και ΥΠΑΡΚΤΗ καταπίεση και εξουσία - η πράσινη γραμμή, η παρουσία στρατών κατοχής (Τουρκικός, Ελληνικός, αγγλικός, κυπριακός κλπ), ο κίνδυνος νέου γύρου ρατσιστικών σφαγών (όπως το 58, το 63, το 67, το 74), πολέμων, προσφύγων κλπ. Και επειδή αυτό το πρόβλημα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των ξένων επεμβάσεων, συνωμοσιών κλπ αλλά και των αντιφάσεων αυτής της κοινωνίας (από που βγήκαν στο κάτω κάτω ο Γεωργάτζης, ο Σαμψών, η ΕΟΚΑ Β, η ΤΜΤ) ο αγώνας ενάντια στη εξουσία των εισβολέων και των κρατών δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον αγώνα στο εσωτερικό της κοινωνίας μας ενάντια στη δικιά μας εξουσία.

Υπάρχουν βέβαια και οι φωνές της ρεαλιστικής λογικής: “μέσα από το εθνικό θα λύσουμε και τα κοινωνικά προβλήματα”. Αν όμως το εθνικό είναι γέννημα αυτής της κοινωνίας πως θα λυθεί χωρίς να αντιμετωπιστούν οι ρίζες του φαινομένου; Μια υπογραφή από τους πολιτικούς δεν θα σβήσει 30 χρόνων δυσπιστία, οικονομική ανισότητα, σωβινισμό και αίμα που χωρίζουν τις 2 κοινότητες. Ούτε θα περιορίσουν τον επεκτατισμό του Ελληνικού και Τουρκικού κράτους. Εκτός βέβαια και αν μερικοί ονειρεύονται μια λύση όπου μια από τις 2 κοινότητες θα εξαφανιστή… υπάρχουν και τέτοιοι… ας προσφυγοποιηθούν από μόνοι τους, δεν είναι ανάγκη να επαναληφθεί το '23 και το 74 επειδή μερικοί θέλουν να το παίξουν οι “ήρωες του έθνους”. Η άλλη άποψη, ότι η εθνική στράτευση θα λύσει τα κοινωνικά προβλήματα είναι τουλάχιστον ιστορικά γελοία. Η εμπειρία των Τριτοκοσμικών κινημάτων της δεκαετίας του 60 είναι πρόσφατη… Κανένας “εθνικός αγώνας” δεν έλυσε τα εσωτερικά προβλήματα εξουσίας μιας κοινωνίας - ούτε οι σοσιαλίζοντες… Αντίθετα οι εθνικοί αγώνες σαν πρωταρχικοί ισχυροποιούν το κράτος, καταπιέζουν τις μειοψηφίες και δημιουργούν ένα στρατοκρατικό φανατισμό στη κοινωνία.. Μαοϊκοί (νυν και τέως) δείτε τα έργα σας.. Τι άλλο από δικτατορίες και Χομεϊνί άφησαν στο Τρίτο κόσμο τα περίφημα “εθνικοαπελευθερωτικά” κινήματα;

Αλλά τι να τρέχουμε μακριά.. κοιτάξτε πως λειτούργησε η ιδεολογία του εθνικού σαν πρωταρχικού ζητήματος στη Κύπρο… Το ΑΚΕΛ για τη “αντιιμπεριαλιστική ενότητα” κατάντησε πυροσβέστης των κοινωνικών κινημάτων, η ΕΔΕΚ ένα σοβινιστικό κόμμα, και κάποιος Μαρξιστοενωτικός είπε κάποτε το περίφημο “αν δεν πάρετε θέση για το εθνικό δεν έχετε λόγο ύπαρξης” σε μια προσπάθεια συγκρότησης μιας γυναικείας ομάδας.

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ… ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΕΡΙΝΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ Η ΜΙΑΣ “ΛΥΣΗΣ” ΠΟΥ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΑΤΑ ΣΕ ΠΕΝΤΑ-ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΡΘΡΩΘΕΙ ΕΝΑΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΕ ΝΕΑ ΠΛΑΙΣΙΑ…

• Μια όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων, της αμφισβήτησης, της μη-ένταξης στην “εθνική ενότητα” που προωθεί το κράτος και οι εθνικιστές και μια και είμαστε (τουλάχιστον γεωγραφικά) μια γέφυρα της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή, αλλά και πολιτιστικά της Ελλάδας με τη Τουρκία, μια αναζήτηση των κοινών αφτού του γεωγραφικού-πολιτιστικού χώρου στις αντιεξουσιαστικές του καταβολές και πραχτικές. Χρειάζεται ξανά ερμηνεία ή ιστορία που οι ελληνοχριστιανοί προσπαθούν να σβήσουν με το δόγμα “είμαστε έλληνες, τελεία και παύλα”. Εδώ δεν είναι Κρήτη, εδώ Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι (πριν τους φορέσουν το καπέλο της “εθνικής ταυτότητας”) είχαν κοινές εξεγέρσεις ενάντια στη εκκλησία και τους Μούφτηδες, υπήρχε κόσμος που αντιστάθηκε στο εθνικισμό από το '20… υπήρξαν ταξικές συγκρούσεις, με προεκτάσεις αντιαποικιακών αγώνων… Και τώρα, ίσως, Έλληνες, Τούρκοι και κύπριοι ροκάδες, φεμινίστριες, οικολόγοι, αγανακτισμένοι εργάτες, ομοφυλόφιλοι κλπ ίσως βρούν πολύ πιο πολλά κοινά μεταξύ τους στη ανατολική νοοτροπία τους ή στη μεταμοντέρνα κουλτούρα τους απ' ότι με τους καθώς πρέπει νοικοκυραίους που τους φτύνουν στο δρόμο κάθε μέρα.

• Ένα αγώνα για ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ/ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ενάντια στα κράτη, με βάση το δικαίωμα (το ανθρώπινο όχι το εθνικό) για ελεύθερη εγκατάσταση, ελεύθερη διακίνηση όπου θέλει ο καθένας χωρίς πράσινες γραμμές, φυλάκια αντιπαρατάξεως κλπ. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να αναγνωριστεί στη διαδικασία αφτού του αγώνα, το ιστορικό δικαίωμα των πολιτικών μειοψηφιών να έχουν ένα ισότιμο λόγο σε θέματα που αφορούν τη ύπαρξή τους. Γιατί όποιος μιλά μόνο για τις σφαγές του 74 και ξεχνά τι τράβηξαν οι Τουρκοκύπριοι το 63 και το 67, είτε εθελοτυφλεί, είτε είναι συνειδητός ψεύτης.

• Ένα αγώνα ενάντια στον εθνικισμό και τη προοπτική πολέμου. Δεν υπάρχη ένας άμεσος κίνδυνος πολέμου όπως θέλουν να πιστεούν οι επαγγελματίες κινδυνολόγοι. Αλλά επειδή η εθνικιστική υστερία πάη και έρχεται στις γειτονιές μας είναι αναγκαίο να φτιαχτεί μια συννενόηση για κοινούς αγώνες και αντιστάσεις από άτομα και ομάδες στη Ελλάδα τη Κύπρο και τη Τουρκία που το κεντρικό τους πρόβλημα δεν είναι πως θα κερδίση το κράτος τους ένα πόλεμο, ΑΛΛΑ πως θα σταματήση η προοπτική μιας σύγκρουσης. Γιατί οι μόνοι κερδισμένοι από ένα πόλεμο είναι οι παραγωγοί όπλων, οι εθνικιστές μέσα απ' το “αίμα των εχθρών” και τα κράτη που επιβεβαιώνουν τη ανάγκη ύπαρξης τους… και αφτά είναι ιστορία, όχι δόγματα.

ΜΕΣΑ απ' τη σημερινή απάθεια η θα βγη ένας εθνικισμός πολύ πιο φριχτός από το παρελθόν (που θα το επαναλάβη σ'όλες του τις κωμικοτραγικές διαστάσεις) ή ΜΙΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗ/ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ του παρελθόντος και του παρόντος…. ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΒΑΡΥΣΤΟΜΑΧΙΑΣΜΑ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΘΑ 'ΝΑΙ… ΟΠΟΤΕ ΠΡΟΣΕΧΤΕ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΠΟΣΟ ΑΛΑΤΙ ΒΑΖΕΤΕ.

Αναρχική Ομάδα "Ανάφεντος"

Ο ΚΑΒΑΖΟΓΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΙΣΙΑΟΥΛΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Τ.Μ.Τ. … ΓΙΩΡΚΑΤΖΗ ΣΕ ΠΡΟΛΑΒΑΝ.

“ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΑΝ ΤΗ ΓΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΟΥΝ ΤΟΥΡΚΟΙ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΟΤΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΠΑΝΩ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ…” ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ