Τελικά είχαμε δίκιο. Ο πρώτος αναρχικός φιλόσοφος στην ιστορία γεννήθηκε και έζησε στο δικό μας ερωνήσι - ερημονήσι και αυτό προς τιμή μας. Όχι διότι θέλουμε να κατατάξουμε τους εαυτούς μας (μανία ρε μ' αυτές τις ταξινομήσεις!) στην αθάνατη γεννιά των Ελλήνων, Νεο-Κύπριων, Ποστ-Νεο-Κύπριων και πάει λέγοντας - εξάλλου έχουμε αποδείξεις ότι οι επιβάτες αυτού του τραίνου είναι όλοι θνητοί (εκτός από ένα δυο που νομίζουν ότι είναι ημίθεοι) και κατάγονται από πολύ μακρινές περιοχές όπως την Ολλανδία και την Γερμασόγια, άσε που τελευταία έχουν πλακώσει και κάτι Βόρειοι. Λοιπόν το -θέμα- ρε -παιδί- μου είναι ότι για να πάεις σαφάρι στην Αφρική συμαίνει ότι πρώτα έχεις μάθει τον δικό σου κήπο παθκιά-παθκιά. Έτσι σηκώσαμε τα σχολικά βιβλία-ταφόπλακες και σκάψαμε να δούμε μπας και μας άφησαν τίποτε, για μας τους αυτόχθονες τέλος πάντων οι Ευρωπαίοι φιλόσοφοι και τουρίστες. Στο τέλος ξέρουμε ότι με το σκάψιμο θα ανακαλύψουμε κάπου κάτω από το νέο δρόμο Λεμεσού-Λευκωσίας (και όχι Λευκωσίας-Λεμεσού όπως επιμένουν οι χωραΐτες) κατάλοιπα του πολιτισμού των Ίνκας, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Λοιπόν ο πρώτος συστηματικός αναρχικός φιλόσοφος ήταν ο Ζήνωνας που το Τζίτι. Έζησε από το 320 μέχρι το 250 π.χ. και έγραψε 18 έργα μεταξύ των οποίων και η περίφημη “Δημοκρατία”, μια πρώιμη εργασία με κυνικές και αναρχικές τάσεις. Φυσικά φρόντισαν να μην επιβιώσει κανένα από τα γραφτά του και ότι ξέρουμε για τη ζωή και το έργο του προέρχεται από αναφορές άλλων συγγραφέων. Αν υπάρχει πάντως κάτι που αξίζει πραγματικά να μάθουμε από τους Αρχαίους Έλληνες (είτε υπήρξαν πρόγονοι μας είτε όχι - ποιος νοιάζεται τελικά;) είναι τον τρόπο που αγαπούσαν τη ζωή. Πνευματικοί και δημιουργικοί από τη μια, φιλήδοροι και πλακατζήδες από την άλλη. Σοβαρά άτομα δηλαδή. Και λέμε σοβαρά άτομα διότι δεν είναι κανένας σοβαρός χωρίς χιούμορ (πραγματικά σκεφτήκατε ποτέ πως γεννήθηκε η θεά Αθηνά; Είχε πονοκέφαλο ο Δίας και λέει του Ήφαιστου πάρτη κουνιά και άνοιξε μου το κεφάλι. Και να σου η Αθηνά να εξέρχεται από την ανοιγμένη κεφάλα του Δία. Αυτό είναι χιούμορ!) Κι όλα αυτά για τους αρχαίους Έλληνες σε αντίθεση με το ταμπεραμέντο των άλλων δυο αρχαίων λαών που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ανθρώπινου πολιτισμού: τους μυστικοπαθείς υπερηθικούς Ευραίους και τους εξουσιαστικούς μιλιταριστές και γραφειοκράτες Ρωμαίους. Φυσικά επειδή όπως μια οκά ρουβίθκια δεν είναι ποτέ μια οκά ρουβίθκια, αλλά πάντα κάτι παραπάνω ή λιγότερο, το σχήμα αυτό είναι λίγο χοντροκομμένο και επικίνδυνο για να γενικευτεί (στο κάτω-κάτω ο ιμπεριαλιστής Μέγας Αλέξανδρος, που πάντα είχα απορίες γαι το τι είδους σχέση είχε με τον Βουκεφάλα - Έλληνας ήταν - η έστω Μακεδόνας-, αλλά θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την αρχαία Ελληνική νοοτροπία όπως το προτείνει ο Χώρις Μπορουα [Cecil Maurice Bowra] στο βιβλίο του “Η Ελληνική εμπειρία”, σε 6 βασικά σημεία:

1. Το μόνο πράγμα που αξίζει να ασχοληθεί ο άνθρωπος είναι ο κόσμος που ζει.
2. Ο θάνατος είναι ένα γοητευτικό θέμα για ψάξιμο, αλλά οποιοσδήποτε υποστηρίξει ότι κατέχει την αλήθεια, είναι, είτε ηλίθιος, είτε συνειδητός απατεώνας.
3. Οι θεοί παίρνουν ανθρώπινη μορφή, όχι για λόγους συμπύκνωσης, αλλά διότι δεν υπάρχει άλλη μορφή που ν' αξίζει τον κόπο να πάρουν.
4. Η αλήθεια δεν καθορίζεται από Αποκαλύψεις θεϊκές αλλά από την λογική προσέγγιση αυταπόδεικτων αρχών, η από τα διαθέσιμα παραδείγματα της φύσης.
5. Το γέλιο, το κρασί, και η αγάπη προς τους φίλους είναι ότι πιο όμορφο υπάρχει σ' αυτή τη ζωή που είναι μια παροδική κατάσταση.
6. Ο έρωτας είναι μια απολαυστικότατη και ακίνδυνη απασχόληση.

Μετά απ' όλα αυτά τι θα λέγατε για μια Διονυσιακή γιορτή σε καμιά παραλία με ταμπουρλέκια, τρακατρούκες και τα συναφή (θα σφάξουμε φυσικά και κανένα καρπούζι!)