Δέκα χρόνια από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης και το κεφάλαιο έδειξε ότι δεν έχει καμία διάθεση να πληρώσει το λογαριασμό στις οικονομικές φούσκες που δημιούργησε. Αν το κεφάλαιο όπως μας λέει ο Μαρξ είναι ένας αιμοδιψής βρικόλακας, σήμερα στην πιο επιθετική του μορφή ή θα μας καταστρέψει ολοκληρωτικά ή θα τον στείλουμε στο μουσείο της ιστορίας. Οι όποιες προσδοκίες για βελτίωση ή μια δικαιότερη κοινωνία εντός του συστήματος, διαψεύδονται οικτρά καθημερινά. Οι ανισότητες αυξάνονται διαρκώς και είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση πρόσφατες έρευνες, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από 50% του παγκόσμιου πλούτου, άρα περισσότερο πλούτο από το υπόλοιπο 99%. Όπως και σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Κύπρο με την κρίση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, το κράτος βγάζοντας την μάσκα της δημοκρατίας, έδειξε πως είναι απλά ένα όργανο στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης και όλες οι κυβερνήσεις, απέδειξαν ότι δεν είναι ένα σύνολο θεσμών που εργάζονται για τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά για την κερδοφορία της πλουτοκρατίας. Η διαχείριση του συστήματος, είτε στη δεξιά νεοφιλελεύθερη εκδοχή, είτε στη σοσιαλδημοκρατική δήθεν αριστερή, είτε στις κυβερνήσεις συνεργασιών, είναι το ίδιο αντιδραστική και δεν μπορούν να δώσουν καμιά διέξοδο προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων[…]Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, κρίνουμε απαραίτητη τη δημιουργία μιας συλλογικότητας που θα συμβάλει στην ταξική ανάταση μέσα από τη ριζοσπαστικοποίηση εργαζομένων και νεολαίας, αλλά και τη συγκρότηση κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι στις πολιτικές κράτους – κεφαλαίου.

Αναρχικοί και Κομμουνιστές αναγνωρίζουμε ως αναγκαιότητα την σύζευξη των σημείων που συμφωνούμε για την επίτευξη αυτού που προσδιορίζουμε ως στρατηγικό στόχο (κοινωνική επανάσταση) και όχι την επίλυση των ζητημάτων που προκύπτουν από τις ιδεολογικές μας διαφορές. Μακριά από λογικές περιχαράκωσης και σεχταρισμού, δεν θεωρούμε ως απαραίτητο όρο, για την ένταξη στην ομάδα μας, την ιδεολογική ταύτιση. Εκτιμούμε ότι μπορεί να παλέψει μαζί μας, οποιοσδήποτε αφουγκράζεται την πεποίθησή μας πως η συλλογική δράση και η ταξική συνειδητοποίηση μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο αγώνα.¹⁾