Differences

This shows you the differences between two versions of the page.

--- el:magazines:traino:no_10:religion1 [2020/08/27 13:55]
no_name12 created
+++ el:magazines:traino:no_10:religion1 [2020/08/29 12:15] (current)
no_name12
@@ Line 2: / Line 2: @@
 **Γιώργος Κυθρεώτης**
+<WRAP center round box 80%>
 Φαίνεται να υπάρχει μια αναβίωση του
 θρησκευτικού αισθήματος παγκόσμια.
@@ Line 46: / Line 45: @@
 πούμε) ή είδε κάποιο «νέο φως»;
 Απλά δεν γίνεται να είναι και τα δυο.
+</WRAP>
+. Στην ερώτηση περιέχονται πολλά
+επιμέρους ερωτήματα στα οποία θα
+προσπαθήσω να απαντήσω κατά σειρά:
+**- Για την «αναβίωση του
+θρησκευτικού αισθήματος
+παγκόσμια»:**
+Όταν μιλούμε για «αναβίωση»,
+αναφερόμαστε σε κάτι που είχε πεθάνει
+και τώρα ξαναζεί, ανα-βιώνει. Κάτι
+τέτοιο όμως, δεν συμβαίνει με αυτό που
+αποκαλείς «θρησκευτικό συναίσθημα».
+Δεν υπήρξε θάνατος του «θρησκευτικού
+αισθήματος», ούτε και κάποια ιδιαίτερη
+αναζωπύρωση του στις μέρες μας η
+οποία να είναι διαφορετική από
+οποιαδήποτε άλλη εποχή. Η διαπίστωση
+για «αναβίωση» - και η έκπληξη που
+εκφράζουν τα αγγλοαμερικανικά
+περιοδικά όταν ασχολούνται μαζί της -
+προέρχεται μάλλον από μια πεποίθηση,
+την οποία η Δύση κατάφερε να
+εδραιώσει στους δυο τελευταίους
+αιώνες, ότι τάχα έχει παρέλθει η εποχή
+της μη ορθολογιστικής γνώσης.
+Πεποίθηση που κατάγεται, ως γνωστόν,
+από την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό
+και δείχνει καθαρά την εσωτερική κρίση
+της παπικής Ευρώπης. (Τα αίτια που
+οδήγησαν την Ευρώπη στην ανάπτυξη
+αυτής της πεποίθησης, είναι ένα άλλο
+τεράστιο θέμα, που πρέπει να συζητηθεί
+ξεχωριστά)!
+Η Δύση προσπάθησε δια πυράς και
+σιδήρου να υποτάξει και να καταστρέψει
+όλους τους πολιτισμούς που δεν
+βασίζονταν στον ορθολογισμό. Παρ’
+όλες τις γενοκτονίες απέτυχε
+παταγωδώς. Διότι οι αξίες του
+Διαφωτισμού κατέρρευσαν εκ τον
+ένδον. Οι πιο άγριες αμφισβητήσεις
+του Ευρωπαϊκού πνεύματος έγιναν από
+μέσα. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα
+της κατάρρευσης, η Δύση
+συνειδητοποιεί ξαφνικά πως παρ’ όλες
+τις προσπάθειες, δεν μπόρεσε να
+επιβάλει τις αξίες του Διαφωτισμού ως
+παγκόσμια κουλτούρα. Αντί λοιπόν να
+παραδεκτεί πως ο ευρωπαϊκός 19ος
+αιώνας δεν ήταν παρά ένα θλιβερό
+διάλειμμα μέσα στην παγκόσμια ιστορία,
+έρχεται να ξαναδεί αυτό που ήταν
+πάντα εκεί, και να μιλήσει για
+«αναβίωση».
+**Δεν υπάρχει «αναβίωση», υπάρχει
+αποτυχία της Δύσης να σβήσει τη
+μεταφυσική διάσταση του πολιτισμού.**
+Πέρα απ' αυτά, προσωπικά πιστεύω ότι
+η ανάπτυξη του ριζοσπαστικού
+ισλαμισμού όπως και τα κινήματα που
+αναφέρεις των «κοινοτήτων βάσης»,
+της «θεολογίας της απελευθέρωσης»
+κλπ, δεν αποτελούν φαινόμενα -
+θρησκευτικά, αλλά μάλλον πολιτικά.
+Οφείλονται μάλλον στο ό,τι η ιδεολογία
+του εθνοφυλετισμού - ιδεολογία
+ευρωπαϊκή - κατάφερε να ξεπεράσει τα
+όρια του δυτικού κόσμου και να εισδύσει
+σε κοινωνικούς σχηματισμούς πέραν
+της Ευρώπης. Η έξαρση του Ισλάμ είναι
+εθνικιστική, δεν είναι θρησκευτική.
+Μετά το πέρας της αποικιοκρατίας,
+βλέπουμε σ’ όλο τον αραβικό κόσμο να
+πέφτουν οι παραδοσιακές μοναρχίες και
+τη θέση τους να παίρνουν στρατιωτικές
+δικτατορίες στελεχωμένες από δυτικοτραφείς δικτάτορες. Ο
+ριζοσπαστικός Ισλαμισμός του Καντάφι,
+των Χισπολάχ, του Ασσαντ, δεν είναι
+παρά ευρωπαϊκός εθνικισμός του
+μεσοπολέμου με ένδυμα αραβικό. Η
+περσική επανάσταση είναι περισσότερο
+γαλλική παρά ισλαμιστική (βλ. κινήματα
+γαλλικής επανάστασης). Εξάλλου, πάλι,
+εκείνοι που βλέπουν παντού
+«αναβίωση» του Ισλάμ, είναι τα δυτικά
+μέσα ενημέρωσης, προσπαθώντας να
+δώσουν μια «σκοταδιστική» χροιά σε
+πολιτικά κινήματα που έχουν βάσεις
+εκκοσμικευμένες και ιδιότυπα
+εθνικιστικές.
+Τέλος, πιστεύω ότι υπάρχει πράγματι μια
+έξαρση θρησκευτικότητας στις μέρες μας,
+την οποία όμως εντοπίζω περισσότερο στις
+δυτικές χώρες παρά στις ισλαμικές ή τη
+Λατινική Αμερική. Παρά τις πομπώδεις
+«αντιθρησκευτικές» διακηρύξεις του, ο
+δυτικός κόσμος είναι γαντζωμένος στις
+θρησκείες και στη θρησκευτικότητα
+περισσότερο από κάθε άλλον πολιτισμό.
+Θρησκεία της οικονομίας, θρησκεία του
+μαρξισμού, θρησκεία του ορθολογισμού, της
+επιστήμης, της ιατρικής. Τα φαινόμενα αυτά
+(ιδιαίτερα το φαινόμενο της δυτικής
+επιστήμης) αποτελούν καθαρώτατες
+θρησκευτικές επενδύσεις με όλα τα
+επακόλουθα. Θρησκευτικά φαινόμενα με την
+πιο πρωτόγονη έννοια, παράγωγα του
+παπισμού και της Μεταρρύθμισης. Αυτή την
+φανατική θρησκευτικότητα ο δυτικός
+άνθρωπος προσπαθεί να την αρνηθεί με κάθε
+τρόπο και να την διαχωρίσει από τη
+θρησκευτικότητα άλλων λαών. Στην ουσία
+πρόκειται για το ίδιο πράγμα, μόνο που η
+Δύση ονομάζει τις θρησκείες της
+«αντικειμενικές επιστήμες».
+Ένας από τους κύριους λόγους που η Δύση
+δυσκολεύεται να δεχθεί το Χριστιανισμό είναι
+ακριβώς γιατί η συλλογική της συνείδηση είναι
+βαθειά θρησκευτική. Όμως θρησκεία και
+Χριστιανισμός είναι ασυμβίβαστα γιατί ο
+Χριστιανισμός, η Ορθοδοξία, θέτει τέρμα στην
+εποχή των θρησκειών.
+**- Για την τάση αναβίωσης στον Ορθόδοξο κόσμο:**
+Το πνεύμα του Χριστιανισμού παραμένει
+αναλλοίωτο μέσα από την παράδοση και τη
+μαρτυρία που δείνουν με τη ζωή τους οι Άγιοι.
+Τ ο κατά πόσον οι διάφορες εποχές
+καταφέρνουν να προεκτείνουν αυτό το
+πνεύμα μέσα στις κοινωνικές δομές και τα
+ιστορικά δρώμενα, εξαρτάται τελικά από την
+ίδια τη θέληση των ανθρώπων. Αν λοιπόν
+υπάρχει πράγματι σήμερα εντονότερο
+ενδιαφέρον σε διάφορες χώρες για την
+Εκκλησία, αυτό δείχνει μια συνειδητή στροφή
+κάποιων ανθρώπων προς την, έτσι κι αλλιώς,
+ζώσα παράδοση της Εκκλησίας.
+Επομένως η ισορροπία την οποία ονομάζεις
+«μυστήρια» σε σχέση με αυτό που μερικοί
+ονομάζουν «νεορθόδοξο ρεύμα» δεν είναι και
+τόσο μυστήρια. Κάποιος που αναθερμαίνει
+τις σχέσεις του με την Ορθοδοξία δεν
+διαφέρει από κάποιον ο οποίος είχε
+ανέκαθεν στενή σχέση. Έτσι είναι φυσικό να
+αρνούνται κάποιοι τον τίτλο του
+«νεορθόδοξου». Δεν υπάρχουν «νέοι» και
+«παλιοί» Ορθόδοξοι - όπως νέοι και παλιοί
+μαρξιστές. Η Ορθοδοξία είναι μια. Τώρα, αν
+κάποιος φτάνει νωρίς ή την δωδεκάτην, είναι
+πάντα Ορθόδοξος από τη στιγμή που φτάνει.
+Τό ό,τι κάποιοι νέοι άνθρωποι με ουμανιστική
+παιδεία επαναβρίσκουν σήμερα την Εκκλησία
+δεν σημαίνει ότι υπήρξε αλλαγή στην
+Εκκλησία για να «χωρέσουν» κι αυτοί, αλλά
+ακριβώς το αντίθετο. Οι άνθρωποι αυτοί
+μπαίνουν στην εκκλησία για να αλλάξουν οι
+ίδιοι, όχι για να αλλάξουν την εκκλησία.
+**- Για την «απόρριψη» και την «επιστροφή»:**
+Το πως κάποιος που απέρριψε αυτό που του
+σέρβιραν κάποιοι ως Χριστιανισμό και έγινε
+άθεος, αναρχικός, κουμμουνιστής,
+επιστρέφει ξανά στην Εκκλησία είναι βέβαια
+ένα βαθύ προσωπικό μυστήριο, αλλά δεν
+πρέπει να μας εκπλήττει. Ο «Χριστούλης»
+της κοινωνικής συμβατικότητας, ο
+παροπλισμένος και ακίνδυνος, δεν είναι παρά
+μια θρησκευτική ιδεολογία, την οποία μπορεί
+η κάθε εποχή να τροποποιεί κατά το δοκούν.
+Όμως η Εκκλησία βρίσκεται στον αντίποδα
+αυτού του παροπλισμού.
+Ο Χριστός αποτελεί μια βόμβα στα θεμέλια
+του κόσμου, γιατί καλεί σε μια επανάσταση
+που είναι πολύ πιο δύσκολη και πιο αιματηρή
+από κάθε κοινωνική εξέγερση: την εσωτερική
+επανάσταση. Όταν λοιπόν κάποιος
+απορρίπτει αυτό το «Χριστούλη» των
+θρησκευτικών ιδεολογιών δεν σημαίνει κατ’
+ανάγκην ότι κινείται μακρυά από το Χριστό
+αλλά ότι ίσως κάνει ένα βήμα πιο κοντά. Όταν
+ο Νίτσε έλεγε πως «πέθανε ο Θεός», είχε
+υπόψη του τον σαδιστή και τιμωρό Θεό της
+προτεσταντικής Γερμανίας, δηλαδή ένα
+είδωλο στο οποίο επενδύθηκε όλη η
+νοσηρότητα μιας εποχής. Αν τέτοιος ήταν ο
+Θεός λοιπόν, ένα ανθρωπόμορφο είδωλο,
+καλά έκανε και πέθανε. Πολλές φορές, η
+άρνηση του Θεού, ο αθεϊσμός, δεν είναι
+άρνηση του Θεού, αλλά ενός θρησκευτικού
+ειδώλου. Γι’ αυτό ένας τέτοιος «άθεος», που
+αναζητεί την βαθύτερη αλήθεια πέρα από τις
+κοινωνικές συμβατικότητες, είναι σίγουρα
+προτιμότερος από έναν αδιάφορο, ή ακόμα κι
+έναν εκ συνηθείας-ασυνείδητο-θρήσκο.
+Εξάλλου, η αναζήτηση της αλήθειας είναι μια
+συνεχής πορεία ανατροπών των
+πεποιθήσεων, των ψευδαισθήσεων και
+εντέλει του εαυτού μας - εφόσον είναι
+ειλικρινής, εννοείται.
+**- Για την «επιστροφή» από την ουμανιστική παιδεία στο Χριστιανισμό:**
+Έχεις δίκιο κατ’ αρχήν στο ό,τι δεν μπορεί
+κάποιος να είναι ουμανιστής και Χριστιανός
+ταυτόχρονα. Στον ουμανισμό - θεωρία
+περιορισμένης γεωγραφικής και χρονικής
+έκτασης που ο δυτικός ιμπεριαλισμός
+προσπαθεί να την επιβάλει παντού - το μέτρο
+των πάντων είναι ο άνθρωπος. Στα πλαίσια
+του ουμανισμού η ανθρώπινη συνείδηση
+αποτελεί απόλυτη - θρησκευτική δηλαδή -
+αξία. Ο αισθητός κόσμος υπάρχει εφόσον
+είναι κατανοητός από τη συνείδηση. Το
+μέρος εκείνο του κόσμου που δεν είναι
+κατανοητό θεωρείται ως δονητικά
+κατανοήσιμο, εφόσον η ανθρώπινη συνείδηση
+προχωρεί και διευρύνεται. Στον ουρανισμό
+λοιπόν, δεν είναι αποδεκτές
+πραγματικότητες που μας ξεπερνούν.
+Στο Χριστιανισμό αντίθετα το μέτρο των
+πάντων είναι ο Θεάνθρωπος. Και όχι μόνο
+μέτρο, αλλά και στόχος των πάντων. Ο
+άνθρωπος καλείται να συμμετάσχει σ’ ένα
+επίπεδο ύπαρξης (όχι απλώς κατανόησης)
+που είναι Θεανθρώπινο. Ο Χριστιανός
+δέχεται ότι υπάρχουν πραγματικότητες που
+είναι πέραν των ορίων της συνείδησης του.
+Βρίσκεται όμως σε διαρκή προσωπικό
+διάλογο με το Θεό ο οποίος του παρέχει τη
+δυνατότητα μετοχής στις ενέργειες του,
+επομένως και υπέρβασης των ορίων της
+συνείδησης και άρα κατανόησης του
+μυστηρίου του κόσμου. Επομένως ο βαθμός
+κατανόησης εξαρτάται από το πόσο βαθειά
+είν’ η σχέση του ανθρώπου με το Θεό.
+Έτσι λοιπόν το πέρασμα από τον ουμανισμό
+στο Χριστιανισμό είναι πέρασμα από μια
+θρησκεία σε μια Κοινωνία πιστευόντων. Αυτό
+που χωρίζει τον ουμανισμό από τον
+Χριστιανισμό είναι ότι ο πρώτος είναι θρησκεία (ανθρωποκεντρικός καθορισμός
+ενός καλού και ενός κακού), ενώ ο δεύτερος
+Κοινωνία (Εκκλησία-σύναξη, κοινωνία). Στην
+Εκκλησία δεν υπάρχει οντολογικά το κακό.
+Υπάρχει η ελεύθερη επιλογή του καθενός να
+θέλει ένωση ή χωρισμό από το Θεό. Δηλαδή
+ακόμη και ο σατανάς δεν υφίσταται
+οντολογικά ως κακός αλλά επέλεξε
+συνειδητά τον χωρισμό από το Θεό -
+απόφαση την οποία σέβεται ο Θεός. Αν
+αύριο η απόφαση αυτή μεταβληθεί ο «κακός»
+δεν είναι πια κακός.
+Άρα αυτός που μεταβαίνει από την
+ανθρωπιστική στη Χριστιανική προσέγγιση
+είναι σίγουρα άνθρωπος που υφίσταται μια
+αλλοίωση, μια εσωτερική αλλαγή, φωτισμό αν
+θέλεις, και ανοίγεται από τα στενά όρια της
+ατομικής συνείδησης σ’ ένα έρωτα του
+παντός, πρόσωπο με πρόσωπο.
+<WRAP center round box 80%>
+Ο ΑΔΥΝΑΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΣΑΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ
+ΧΑΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ
+**ή**
+Η «ΠΤΩΣΗ» ΣΑΝ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΗ
+ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ
+Γνωρίζουμε τον Έρωτα μόνο στην απόσταση
+της αποτυχίας. Πριν την αποτυχία δεν υπάρχει γνώση· η γνώση έρχεται πάντα μετά την
+βρώση του καρπού. Σε κάθε έρωτα ξαναζεί η
+εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της
+απώλειας του παραδείσου. Σπουδάζουμε
+τον έρωτα μόνο εξόριστοι από την πληρότητα της ζωής που αυτός χαρίζει. Στην
+εμπειρία του Έρωτα είμαστε όλοι πρωτόπλαστοι. Η πείρα των άλλων δεν μας μαθαίνει τίποτα για τον έρωτα. Είναι για μας το
+αρχέγονο και μέγιστο μάθημα της ζωής, η αρχέγονη και μέγιστη εξαπάτηση. Μέγιστο
+μάθημα γιατί σπουδάζουμε στον έρωτα τον
+τρόπο της ζωής. Και μέγιστη εξαπάτηση,
+αφού αυτός ο τρόπος αποδείχνεται ανέφικτος για την ανθρώπινη φύση μας.
+Η ανθρώπινη φύση μας (αυτό το ακαθόριστο
+κράμα της ψυχής και του κορμιού μας) «ξέρει», με φοβερή οξυδέρκεια πέρα από
+νοήματα, πως η πληρότητα της ζωής κερδίζεται μόνο στην αμοιβαιότητα της σχέσης.
+Στην αμοιβαία ολοκληρωτική αυτοπροσφορά. Γι’ αυτό και επενδύει η φύση
+μας στον έρωτα όλη την απύθμενη δίψα της
+για ζωή. Δίψα του κορμιού και της ψυχής
+μας.
+Μετά την αποτυχία ξέρουμε ότι ο έρωτας
+είναι ο τρόπος της ζωής, αλλά τρόπος ανέ-
+φικτος για την ανθρώπινη φύση μας... Η
+απώλεια του παραδείσου δεν είναι ποτέ
+ποινή, είναι μόνο αυτοεξορία. Τον τρόπο
+ζωής τον σπουδάζουμε πάντοτε σαν χαμένο
+παράδεισο».
-----
+Χρήστου Γιανναρά
+«Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων»
+</WRAP>
+{{tag> Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Αγγλική Μετάφραση"  Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Τούρκικη Μετάφραση"
+Περιοδικά:"Τραίνο στην πόλη (Τεύχος 10)"
+"Δεκαετία":"Δεκαετία 1990-1999"
+Τοποθεσίες:"Λεμεσός"
+Χρονιά:1993
+Θέμα:"Θρησκεία" Θέμα:"Χριστιανισμός"}}

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο Cyprus Movements Archive Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi

User Tools

Site Tools

Differences

Page Tools

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο
Cyprus Movements Archive
Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi