Differences

This shows you the differences between two versions of the page.

--- el:magazines:traino:no_11:heroes [2020/08/31 12:22]
no_name12
+++ el:magazines:traino:no_11:heroes [2020/08/31 12:44] (current)
no_name12
@@ Line 2: / Line 2: @@
 **ΧΡΟΝΙΚΟ μιας ηθικής στάσης**
+---
 //**Η ιστορία του Τ/Κ αντιρρησία Salih Askeroglou**//
@@ Line 151: / Line 153: @@
 **//Η ΚΟΡΟΥΑ ΤΗΣ ΦΟΙΝΙΤΖΙΑΣ//**
+Με την τραουθκιάν του ναζιάρικου Κυπριακού λόου, να φκαίνει μέσα που τα στήθκια του Μιχάλη, συντοφικά με το λαούτο του Ευαγόρα που χαϊδευκεν τες χορδές του, τζιααι τζήνο, παρέαν με τον λοον του, σαν να μας επαραπονιέτουν έφκαλλεν ήχον Ανατολίτικον τζιαι μες τους μαύρους τοίχους της δισκοθήκκης έκλαιεν για τζήνα τα δκυο παιιδκιά που ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν, εταλαιπωρήθηκαν, εξορίστηκαν τζιαι τώρα εφυλακίστηκαν σε θκυο διαφορετικές φυλακές. Ναι... ήταν τζιαι ο Σαλίχ τζιαμέ, μαζί μας εψές, τζιαι κάθε φοράν που έφκενεν η φωνή του τραουδηστάτη, εμίλα μας τζιαι τζείνος, τζιαι έκλαιεν, τζιαι επαραπονιέτουν τζιαι ήθελεν ναν ελεύτερος μακριά που τζείνον το κλουβίν, λίους δρόμους τζιαι λίους μαχαλλάες πάρα κάτω που είμασταν εμείς. Έσιη πολλές νύκτες  να τζοιμηθεί που τα καμώματα τούτου του μοιρασμένου του νησιού, τζιαι παριοράτον τζήνη η καλή η κορούα που ζει πας στες φοινητζές τζιαι θωρεί, τζιαι που ποδά τζιαι που ποτζεί.
+Άρκεψεν να αγριεύκει η μουσική τζιαι το λαούτον έβρηξεν, τζιαι αντάρκεψεν να κτέρνη την κιθάραν του, έτριζεν ούλλος ο τόπος, τζιαι εν ετζύλησεν, αλλά εβίδωσεν μας το μυαλό, τζιαι η κορούα της φοινιτζιάς ήταν πας τον τοίχον τζιαι εγέλαν μας τζιαι αγάπαν μας πολλά, όπως αγαπά τζιαι τζείνους που ποτζεί. Έδειχνεν μας με τα στήθκια της τα δκυο, τζιαι εμιτσοκάμμαν μιαν του Σαλίχ, που ποτζεί, τζιαι μιαν εμάς, που ποδά.
+Τζ' ούλλοι εμείς τζιαμέ εχειροκροτούσαμεν τζιαι εχαϊδεύκαμεν την ράσιην του Σαλήχ τζιαι επαριορούσαμεντον. Τζιαι η κορούα της φοινιτζιάς επαριόραν μας εμάς. Τζι' ούλλοι μαζί είχαμεν έναν παράπονον που τούτον το όμορφον νησίν βαστάχνη θκυο κόσμους που εν ξένοι τζιαι εν γνωρίζουνται, να πιουν μαζί καφέν τζιαι να συντηχάνουν.
@@ Line 238: / Line 244: @@
 ----
+//**ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ**//
+//**Γιώτα Νικολάου**//
+//(Αυτό το κείμενο γράφτηκε από τη Γ ιώτα το φθινόπωρο του 1993 πριν της επιτραπεί να επιστρέφει
+στο σπίτι της. Διατηρεί την επικαιρότητα και τη διαχρονικότητα του)//
+Ψες το βράδυ ξαναβρεθήκαμε. Περπατήσαμε και πάλι στο γνωστό δρόμο της Αμμοχώστου, προς την παραλία. Αγκαλιασμένοι, προχωρούσαμε μπροστά.
+Ήταν ένα παράξενο όνειρο Σαλίχ. Ήταν
+λέει, σκοτεινά χωρίς φεγγάρι, χωρίς αστέρια ο ουρανός.
+Μα εμείς δεν φοβόμασταν, μόνο περπατούσαμε
+και σπρώχναμε το καροτσάκι της Μέλισσας.
+Τότε μου είπες: “Τίποτα δεν θα μας χωρίσει”,
+να είσαι σίγουρη. Κι’ εγώ Σαλίχ, σου έγνεψα καταφατικά, και χαμογελούσα ευτυχισμένη.
+Και μετά ξύπνησα... Και όλα χάθηκαν μονομιάς.
+Βρέθηκα μόνη μου ξανά στο κρύο δωμάτιο. Και
+θυμάμαι την αφετηρία της γνωριμίας μας. Εδώ
+στη Λεμεσό, εκείνη την ημέρα όταν ανταλλάξαμε χαρτάκια με τηλέφωνα.
+Θυμάσαι τις ατέλειωτες τηλεφωνικές συνομιλίες μας; Λέγαμε τους φόβους, τις ελπίδες,
+τις επιθυμίες μας. Θυμάσαι αγάπη μου όταν οι
+ελπίδες μας, κόντεψαν να γκρεμιστούν; Ήταν
+τότε που η αγάπη μας ήταν ύποπτη. Ύποπτη
+για την Αστυνομία. Ύποπτη για όλους όσους
+δεν έμαθαν να αγαπούν ποτέ. Μια αγάπη καταδικασμένη από την αρχή, με ημερομηνία λήξεως. Οι λέξεις αυτές ηχούσαν παράξενα τότε
+στα αυτιά μας. Κατάσκοπος, Τουρκοκύπριος,
+πληροφοριοδότης. Λόγια που μας τρυπούσαν
+σαν αγκάθι στην καρδιά, γιατί δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως δεν ήταν όλοι σαν εμάς. Δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως ήμασταν οι τελευταίοι ρομαντικοί.
+Και ήταν τότε που αποφασίσαμε ότι έπρεπε να
+φύγουμε. Έπρεπε να σώσουμε, την αγάπη μας,
+τα όνειρα μας που δεν μπορούσαν να κτιστούν
+εδώ. Ήμασταν δυο άνθρωποι με κοινή πατρίδα,
+κάτω από τον ίδιο ουρανό αλλά κατατρεγμένοι
+και κυνηγημένοι από παντού.
+Απελπισμένοι τότε αγάπη μου, και χωρίς τη θέληση μας, αναγκαστήκαμε να πάμε στα κατεχόμενα. Στην πόλη όπου και οι δυο γεννηθήκαμνε και, που έμελλε αργότερα να γεννηθεί και η κόρη μας.
+Τώρα σκέφτομαι ότι ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι
+κάποτε θα είχα την ευκαιρία να δω την Αμμόχωστο. Πριν μερικά χρόνια, αυτή η σκέψη θα
+ήταν απίθανη. Ίσως το πεπρωμένο να το θέλησε έτσι για να γεννηθεί και η Μέλισσα στην πόλη όπου γεννηθήκαμε κι εμείς.
+Το ψεσινό μου όνειρο, Σαλίχ, ήταν τόσο ζωντανό... Ήταν σαν να γυρίσαμε πίσω στον
+χρόνο, όταν πριν μερικούς μήνες, ήμασταν μαζί, με την πεποίθηση ότι τίποτε δεν θα μας χώριζε πια, και η αγάπη μας ήταν δεδομένη.
+Ώσπου πήρες ένα λευκό χαρτί. Ρητά και ξεκάθαρα ζητούσε να καταταγείς στο στρατό. Και το χαμόγελο σου έσβησε και μια σκιά μελαγχολίας τυπώθηκε στο βλέμμα σου. Καθόσουν αμίλητος ώρες και σκεφτόσουν και κοιτούσες το κενό.
+Ήταν απόγευμα όταν μου είπες την απόφαση
+σου, να μην καταταγείς στο στρατό. Μου είπες
+ότι δεν θα προδώσεις τον εαυτό σου, εμένα,
+την αγάπη μας. Μου είπες ότι θα είχε συνέπειες, δύσκολες ίσως συνθήκες, αλλά κατάλαβα πόσο με αγαπούσες. Ήσουν αποφασισμένος να το κάνεις Σαλίχ, να τολμήσεις κάτι πολύ τρομερό για τα εκεί δεδομένα. Και
+εγώ σε αγκάλιασα και μείναμε έτσι για λίγο, και μια υποψία πέρασε από το μυαλό μου. Ήταν νομίζω κάποια προαίσθηση, για τα όσα θα ακολουθούσαν.
+Εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας, ήρθες
+κοντά μου με αποχαιρέτησες. Με κράτησες
+κοντά σου... Μετά κοίταξες τη Μέλισσα τόσο
+τρυφερά, την φίλησες και έφυγες. Το αυτοκίνητο που άφησε πίσω του το χαρακτηριστικό ήχο σε οδήγησε στην αστυνομία
+όπου έπρεπε να παραδοθείς. Ήθελα να τρέξω
+πίσω σου να σου φωνάξω πόσο σ’ αγαπώ, μα
+δεν ήταν δυνατό.
+Δυο μέρες αργότερα η Τουρκική Αστυνομία με
+έδιωξε. Θεωρώντας με υπεύθυνη για την άρνηση σου να καταταγείς στο στρατό. Τελικά
+ούτε στη μια πλευρά της πατρίδας μας ούτε
+στην άλλη μπόρεσε να επιζήσει η αγάπη μας. **Τα
+μίση και οι διαφορές τους μας έκαναν τώρα να
+ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό τόσο κοντά ο
+ένας στον άλλο, μα συγχρόνως τόσο μακρυά.**
+Και νάμαι πάλι εδώ στην αφετηρία, απ' όπου αρχίσαμε, αλλά αυτή τη φορά μόνη μου χωρίς
+εσένα κοντά μου.
+Περπατώ στους ίδιους δρόμους της Λεμεσού,
+εκεί που συχνά βρεθόμασταν και περπατούσαμε μαζί, χέρι χέρι. Αλλά εσύ δεν είσαι
+δω. Κοιτάζω γύρω μου, όλα είναι τα ίδια, τα ίδια
+μέρη, τα ίδια πρόσωπα. Αλλά εσύ πουθενά. Και
+σι ψευδαισθήσεις μου διαλύονται.
+Παίρνω την αντίθετη κατεύθυνση, ο ήλιος δύει.
+Άλλη μια μέρα τέλειωσε. Χωρίς εσένα αγάπη
+μου νοιώθω τόσο αδύναμη. Οι ελπίδες μου
+νοιώθω ότι λιγοστεύουν. Αλλά όταν κοιτάζω τα
+αθώα ματάκια της Μέλισσας διαβάζω μέσα τους
+την ελπίδα.
+Το χαμόγελο της τώρα μου θύμισε εσένα. Τα
+βλέμμα της καρφώθηκε πάνω μου, σαν να θέλει
+να με παρηγορήσει.
+Μερικά μέτρα πίσω από μια πράσινη γραμμή
+που μας χωρίζει βρίσκεσαι εσύ Σαλίχ. Και στην
+άλλη πλευρά εγώ. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά
+συγχρόνως.
+Πριν μερικές μέρες ήρθα στη Λευκωσία, κοντά
+στην πράσινη γραμμή. Ήξερα ότι μας χώριζε
+απόσταση αναπνοής. Πόσο θα ήθελα να τρέξω
+κοντά σου να φωνάξω σ' όλους πόσο σ' αγαπώ
+πόσο μου λείπεις.
+Αλλά η μεγάλη Πινακίδα απέναντι μου είναι
+ρητή: Αλτ, απαγορεύεται η είσοδος. Προς τουρκοκυπριακές περιοχές.
+----
+//**ΤΟ ΤΟΥΡΚΑΚΙ, Η ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ!**//
+Συμβαίνουν κι αυτά στη γη της λεμονιάς
+και της χαράς. Έλλειψη δημοσιογράφων
+και μαζικών μέσων ενημέρωσης. Και το
+ρόλο τους, να ενημερώνουν τον κόσμο,
+αναλαμβάνουν λογοτέχνες. Με μικρό παράπονο διαμαρτύρεται ο ποιητής: “Γιατί
+αγνοήσαμε, γιατί αντιπαρήλθαμε... δε βρήκαμε δυο λόγια να σχολιάσουμε το συγκινητικό γεγονός”.
+Όσοι έχουν ώτα για να ακούουν, ας ακούσουν
+ενημέρωση από τον Κώστα Μόντη: Η τυφλή
+γριά που παρέμεινε είκοσι χρόνια εγκλωβισμένη, πιστή μέχρι θανάτου στο Τρίκωμο,
+τις τελευταίες στιγμές της ζωής της, φώναζε με
+αγωνία το μικρό Τουρκάκι που της έφερνε κάθε
+μέρα φαγητό.
+Πως μπορώ να σε φτάσω Τουρκάκι μου να σ’
+αγκαλιάσω και να σου πω: “Μακαρία η κοιλία η
+βαστάσασά σε και οι μαστοί ους εθήλασας”. Κι
+εσύ, εχθρός της πίστης μου, αγνοώντας τη
+γλώσσα μου, θα καταλάβαινες τη γλώσσα της
+αγάπης, και θα χαμογελούσες.
+Αγωνιά ο ποιητής, αν άλλοι δεν μπορούν να
+κάνουν κάτι. Και υπάρχουν τόσοι πολλοί
+που μπορούν να κάνουν τόσα πολλά! Μπορεί ο πρώτος δημότης της Λευκωσίας να
+κηρύξει οδικό έρανο, μπορεί η κ. Αγγελίδου
+να κηρύξει έρανο στα σχολεία. Το προϊόν
+θα είναι δείγμα ευγνωμοσύνης από ανώνυμους Ρωμιούς προς τον κλητήρα της Τρικωμίτισσας και μέτρο κατεδάφισης του μίσους μεταξύ Ρωμιού και Τούρκου. Μ’ ακούς Λάζαρε;
+Όταν τις προάλλες η Τουρκάλλα μάνα μοίραζε
+στη φυλακή το φαγητό που έφερνε για το γιο
+της με το δικό μας μαθητή - σημαιοφόροι, δε
+βρήκαμε δυο λόγια να της πούμε. Πάλι θα φανούμε μπόσικοι;
+Και η κυρά Τρικωμίτισσα, τις άγιες στιγμές
+της που πάλευε με το θάνατο, φώναζε μ’
+αγωνία το μικρό Τουρκάκι που της έφερνε
+κάθε μέρα φαγητό. Φώναζε το παιδί μιας
+Τουρκάλλας. Δε φώναζε κανένα από τα παιδιά της.
+//**ΙΩΑΝΝΗΣ Γ. ΙΩΑΝΝΟΥ**//
+//**Πρόσφυγας εξ Αμμοχώστου**//
+//**(από την εφημερίδα “Φιλελεύθερος”)**//
+{{tag> Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Τούρκικη Μετάφραση" Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Αγγλική Μετάφραση"
+"Περιοδικά":"Τραίνο στην πόλη (Περιοδικό)":"Τραίνο στην πόλη - Τεύχος 11"
+"Δεκαετία":"Δεκαετία 1990-1999"
+Χρονιά:"1994"
+Τοποθεσίες:Λεμεσός
+Θέμα:"Αντιρρησίας Συνείδησης Salih Askeroglou"
+"Θέμα":"Αντίρρηση Συνείδησης"
+Θέμα:"Μιλιταρισμός"
+}}

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο Cyprus Movements Archive Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi

User Tools

Site Tools

Differences

Page Tools

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο
Cyprus Movements Archive
Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi