Differences

This shows you the differences between two versions of the page.

--- el:magazines:traino:no_11:jackdaniels [2020/08/13 15:26]
no_name12
+++ el:magazines:traino:no_11:jackdaniels [2020/08/13 16:15] (current)
no_name12
@@ Line 201: / Line 201: @@
+“Έλα δω εσύ”, επιμένει όταν σταματώ για να
+χαιρετήσω μια όμορφη ύπαρξη που σερβίρει
+ποτά.
+“Σκύψε να μην μας ακούσουν. Πάρε αυτό το
+σκατό απ' τα χέρια μου”. Μου δίνει το τηλεχειριστήριο. “Άλλο κουμπί πατώ κι’ αλλού με
+παίρνει”, συνεχίζει.
+“Απόψε θά' σαι ο συνοδός μου”, μου λέει έπειτα, ρίχνοντας μου μια ματιά γλυκύτερη κι από
+ζάχαρη. Βρε τη σαγηνεύτρα!
+“Εμπρός πάμε”, με διατάσσει ξαφνικά. Κι εγώ
+σκέφτομαι πως ήρθε η ώρα να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο μου.
+Την οδηγώ από δωμάτιο σε δωμάτιο, χαιρετώντας τους πάντες χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε κανένα τους. Στον κήπο της
+είναι που θα τα πούμε εμείς οι δυο, αποφασίζω.
+“Τί θάλεγες για λίγο φρέσκο αέρα”, εισηγούμαι.
+“Όχι έξω. Δε γίνεται”.
+Όλα τα μυρίζεται η κωλόγρια. Αυτή τη φορά
+όμως δεν πρόκειται να την ακούσω.
+“Μου χρειάζεται το οξυγόνο, γιαγιά”. (Ξέρω
+πως της αρέσει να τη φωνάζω “γιαγιά” γι’ αυτό
+το λέω).
+“Έτσι μπράβο, γιε μου. Γιαγιά σου λοιπόν. Και
+τη γιαγιά σου πρέπει να τη σέβεσαι και να της
+ακούς ότι σου λέει”.
+“Αλλού να τα πουλάς αυτά, Αναστασία”.
+Τι ήθελα και το είπα; Τι σεισμός έγινε, τι καταιγίδα, τι ανεμοστρόβιλος! Σηκώστηκε η Αναστασία από την αναπηρική της κ' άρχισε να με
+κυνηγά με το μπαστούνι της από δωμάτιο σε
+δωμάτιο.
+“Έλα δω βρε ανεπρόκοπε να σου δείξω πως να
+σέβεσαι τους μεγαλύτερους σου...”. Στριγγλιές
+η Αναστασία που έφταναν μέχρι τον Όλυμπο!
+“Πιάστε μου τον να του δείξω εγώ ποια εν η
+Αναστασία”.
+Και στο “εν η Αναστασία” μένει ξερή σαν το
+άγαλμα, συνειδητοποιώντας ξαφνικά τη μεγάλη
+της γκάφα. Ξέχασε πως, όταν φουντώσει, ξεχνάει τη γλώσσα που επιβάλλεται από το κόμμα
+της. Οι καλεσμένοι της σταματούν απότομα τη φλυαρία τους κι’ αρχίζουν να της
+ρίχνουν λοξές ματιές. Κι ενώ αυτή
+κρατά ψηλά στον αέρα το μπα-
+στούνι της, τ’ αφήνει να πέσει, σφικταγκαλιάζοντας ταυτόχρονα τα
+στήθη της σαν νά' χει πάθει καρδιακό επεισόδιο κ' αρχίζει να
+βογγά.
+“Είδες τι μου έκανες, ανεπρόκοπε”, φωνάζει ενδιάμεσα.
+Δυο-τρεις βλαμμένοι κουβαλούν
+την αναπηρική της καθώς αυτή
+γέρνει σαν κομμένος κορμός δέντρου απάνω σε δυο τρεις άλλους
+βλαμμένους. Έτσι σοφίστηκε άλλο ένα τέχνασμα για να τραβήξει αλλού την προσοχή των
+παρευρισκομένων, που, κατά την ταπεινή μου
+γνώμη, ήταν στην πλειοψηφία τους ηλίθιοι.
+“Ναι, αλλά αυτοί θα σε κάνουν Πρώτο Άρχοντα
+αύριο” μου λέει αργότερα η Αναστασία.
+Το πάρτι τελείωσε και βρίσκεται στο δωμάτιο
+της όπου αναπαύεται μετά το μικρό περιστατικό. Μ’ είχε φωνάξει για να μου μιλήσει.
+Μου ζητά να της διηγηθώ ότι έκανα στο παρελθόν, ενόσω σπούδαζα στην Αμερική, όταν
+ήμουν στο στρατό, κ.ο.κ., έτσι για νάναι σίγουρη πως αν υπάρχει κάτι στο “ποινικό μου
+μητρώο”, που χρειάζεται διόρθωση να το τακτοποιήσει. Αυτή είναι η δουλειά της άλλωστε.
+Τακτοποιήτρια, της αρέσει να αυτοαποκαλείται
+έτσι. Τώρα πως τα κατάφερε να φτάσει μέχρι
+εδώ είναι μυστήριο άλυτο, ή μάλλον ακατάλυτο
+αφού στα ογδόντα της συνεχίζει να τυγχάνει
+του σεβασμού και της υπόληψης κάθε μαλάκα
+πολιτικού μέχρι τέτοιου βαθμού που αυτός ο
+ίδιος ο Πρώτος Άρχοντας δεν κάνει βήμα αν
+δεν περάσει πρώτα να τη δει.
+Μήπως δεν είναι αυτή που σκάρωσε και την εκστρατεία του εναντίον του Θεού Επί Γήινων Θεμάτων; Να το ξεφορτωθεί ήθελε. Της έκανε
+φαίνεται νάζια τελευταίως, πήρε πολύ απάνω
+του, κι αυτή δεν σηκώνει κάτι τέτοια. Έξω, λοιπόν, αυτός και μέσα εγώ, το απολωλός πρόβατο, το άσωτο παιδί του γιου της του μονάκριβου που επέστρεψε στα πάτρια εδάφη δια
+να διεκδικήσει την υψηλή του καταγωγή που
+’χασε στη ξενιτιά... Και μπλα, μπλα η Αναστασία
+μέχρι που στο τέλος αυτοϋπνωτίζεται κι αρχίζει
+το ροχαλητό.
+Κι εγώ ακόμη να της πω πως δεν πρόκειται να
+πάρω κανενός τη θέση γιατί δεν ανήκω σ’
+αυτόν τον κόσμο. Ήρθα κι εγώ μεταμφιεσμένος
+στη γη όπως κι άλλοι θεοί, όλοι για να κερδίσουμε το στοίχημα που παίχτηκε στον Όλυμπο πριν τριάντα χρόνια. Πώς να της το εξηγήσω τώρα αυτό;
+* * *
+Λίγο πριν την τελική αναμέτρηση μεταξύ Πρώτου Άρχοντα και Θεού, η γιαγιά Αναστασία με
+πλησιάζει και μου ξαναπαριθμεί τις απαιτήσεις
+της.
+“Κάτσε να δούμε πρώτα ποιος απ' τους δυο θα
+νικήσει”, τη διακόπτω, πράγμα που της σπάζει
+τα νεύρα.
+Με κοιτάζει με μάτια κουκουβάγιας. “Δεν μπορούσε να σε κάνει πιο έξυπνο ο τζύρης σου;”
+Μ’ αντικρούει η Αναστασία, χωρίς να ξεκολλά
+τα μάτια της από πάνω μου.
+Καιρός να της τα ψάλλω, λέω από μέσα μου. Με
+προλαβαίνει όμως αυτή, όπως πάντα.
+“Είναι ρε δυνατόν, ένας θεός να νικηθεί ποττέ
+του που τον Πρώτον Άρχοντα, ε;”
+Η αλεπού τα ξέρει όλα, ή μάλλον νομίζει πως τα
+ξέρει όλα. Τ’ αυτιά της, από το πολύ κερί που
+'χουν μαζέψει μοιάζουν με φελλούς πάνω σε
+μπουκάλες κρασιού. Τι να της πω λοιπόν αυτής
+της ξερακιανής γριάς, που χωρίς μασέλλα μοιάζει με γαλήνα και που θέλει σώνει και καλά να
+με κάνει Πρώτο Άρχοντα; Πως εμείς εκεί πάνω
+στον Όλυμπο, δεν είμαστε τόσο άτρωτοι κι’ ανίκητοι όσο νομίζει; Μέχρι όμως να διαπεράσει η
+φωνή μου όλο εκείνο το κέρινο τείχος, αυτή θα
+μας έχει βγάλει άτριχους κι ανίκανους. Άντε, να
+συνεννοηθείς μαζί της.
+Η Αναστασία δείχνει αποφασισμένη ν’ αντισταθεί μέχρι τέλους: “Όποιος κ' αν νικήσει,
+εσένα δεν σου πέφτει λόγος. Όταν σου λέω
+εγώ πως θα σε κάμω Πρώτο Άρχοντα, σημαίνει
+έγινε κιόλας. Γ' αυτόν, άκου ότι σου λαλώ τζιαι
+σιώπα”.
+Η κωλόγρια, όσο θυμώνει, τόσο πιο πολύ γυρίζει
+η γλώσσα της τη διάλεκτο πούναι απαγορευμένη από το κόμμα της. Αν την άκουγαν
+οι συνεργάτες της να μιλά έτσι, ίσως να μην της
+το συγχωρούσαν τόσο εύκολα αυτή τη φορά.
+Αυτό πρέπει να τό χω υπόψη μου.
+“Τι χαζεύεις, ρε;”
+Έρχεται η φωνή της Αναστασίας σαν τούβλο
+κατευθείαν στο κεφάλι μου. Και μετά: “Θέλω να
+μου υποσχεθείς πως μόλις, μα μόλις ορκιστείς
+Πρώτος Άρχοντας, θα ζητήσεις να γίνει δη-
+μοψήφισμα ν’ απαλλαγεί το κράτος που το
+πτώμα του Λένιν...”
+“Πάλε αυτός ο Λένιν...”
+“Σκασμός! Να τον κάψουν ρε αν θέλουν ή να
+τον θάψουν, εν με κόφτει. Αν θέλουν ας τον κάμουν κομματούθκια να τον πουλούν όπως έκαμαν τζιαι με το τείχος του Βερολίνου. Ακούεις;”
+“Κι εγώ τι θα κερδίσω αν κάμω όλα αυτά που
+ζητάς;” τη ρωτώ φωνακτά, προτού μ’ αναγκάσει
+να ξεράσω απάνω στη ξεθωριασμένη μαύρη της
+ποδιά που την κρύβει απ' άκρη σ’ άκρη. Ολόιδια
+μαύρη γαλήνα, η κωλόγρια.
+Άκου να τον κάμουν κομ-μα-τού-θκια να τον
+πουλούν! Αλήθεια, τι τέρατα έχουν γίνει οι θνητοί.
+Την κοιτάζω και σκέφτομαι πόση ώρα θ' άντεχαν μαζί της άλλοι θεοί που κατέβηκαν μεταμφιεσμένοι. Φαντάσου να 'πεφτε κανενός
+νευρικού θεού η Αναστασία για γιαγιά. Θα την
+έκανε κουτσουκούτα και θα την έριχνε μέσα σε
+κανένα υπόνομο πριν περάσουν πέντε λεπτά.
+“Άααα το πουλάκι μου!” ξεφωνίζει η Αναστασία.
+“Βλέπω ξέρεις να χρησιμοποιάς το μυαλουδάκι
+σου άμα θέλεις. Και τόσο καιρό μου τό παιζες
+υπεράνω συμφέροντος όπως ο κακομοίρης ο
+παππούς σου, που χαράμισε μια ζωή για το καλό
+του δημοσίου συμφέροντος, θεός μακαρίσει
+τον”. (Το φανταζόμουν πως τον μισούσε αυτή
+τον άντρα της. Αλλά άλλοι τους φταίνε κι άλλοι
+πληρώνουν, έτσι είναι με το σόι της, γιατί αυτούς που μισούν, τους φοβούνται κι από πάνω.
+Γι’ αυτό πληρώνουν τα παιδιά ή τα εγγόνια
+τους, εξαρτάται).
+“Τι θέλεις, ρε ανεπρόκοπε, να ξεχρεώσω εγώ τα
+χρέη σου επειδή σου εγούσταρε να ζεις σαν τον
+πρίγκηπα του παραμυθκιού; Να το κάμω, γιόκα
+μου. Νομίζεις πως εν μπορώ; Πέμου πόσα θέλεις να σου γράψω τώρα αμέσως επιταγή”.
+“Άκου γιαγιά. Δεν θέλω τα λεφτά σου”.
+“Εγωίσταρε”!
+“Γιαγιά, δυο πράγματα θέλω που σένα. Θέλω να
+μου εξηγήσεις γιατί ... ΕΝ ... στο σέρι σου να με
+κάμεις Πρώτο Άρχοντα...”
+“Άτε πάλε”, μουρμουρά η κωλόγρια.
+“το δεύτερο. Το δεύτερο, γιαγιά, είναι πως
+για να δεκτώ να παρουσιαστώ στη δεξίωση που
+ξέρω πως ετοιμάζεις για χάρη μου θέλω να μου
+υποσχεθείς πως αντί σαμπάνια, θα σερβίρεις
+Jack Daniel's”.
+“Ίντα πράμα;”
+“Άσε, που ...ΕΝ... νάρθει ώρα εξηγώ σου”.
+“Πάντως ό,τι τζιαν έμαθες στην Αμερική, γιόκα
+μου, εξέμαθες τη γλώσσα σου... Τελοσπάντων,
+εν ήταν μες τα σκέδια να σου το πω, αμμά τώρα
+που βλέπω πως σκέφτεσαι, εν να σου το πω:
+Τον Πρώτο Άρκοντα έβαλα μι-στω-τούς να τον
+παίξουν...”
+“Τί; Πότε; Πού;!!!”
+“Τη νύκτα σαν τζοιμάται”.
+“Πριν γίνει ο αγώνας”.
+“Πριν, γιόκα μου, πριν, μιαν τζιαι καλήν να ξυμπερτέφκουμεν που λλόουτου.”
+(Κωλόγρια, Κωλό-γρια, ΚΩΛΟΓΡΙΑ!)
+“Ίντα εκό-τσίνησες έτσι, ρε”;
+(Πάει, ετέλειωσε, πρέπει να ειδοποιήσω τον
+Όλυμπο).
+“Όσο για το άλλο πράμα που θέλεις στη δε-
+ξίωση, εν ηξέρω ίντα πούνει”, συνεχίζει αυτή
+ακάθεκτη, “αμμά αν τόχουν τα μαχαζιά εν να
+σου το φέρω, εν έσ-σιει πρόβλημα”.
+“Ναι, ναι”, λέω εγώ καθώς αυτή αυτοϋπνωτίζεται για άλλη μια φορά.
+Ευκαιρία, λοιπόν να δραπετεύσω!
+* * *
+Ντύνομαι σαν Τσιγγάνα κούκλα και βγαίνω
+στους δρόμους του Τελ Αβίβ. Ξέρω πως αργά ή
+γρήγορα θα πέσω απάνω σε κανένα μεταμφιεσμένο θεό σε τούτη την πόλη. Εδώ τα
+στοιχήματα δίνουν και παίρνουν. Άσε που το
+Τελ Αβίβ έχει τέτοιο γλέντι που πολλοί θεοί και
+ημίθεοι κατεβαίνουν εδώ για να σπάσουν λίγο
+τη μονοτονία του Ολύμπου.
+Σε κάποιο πεζοδρόμιο, λοιπόν, του Τελ Αβίβ,
+εκεί που σταματώ για να διασταυρώσω, σταματά ένα αμάξι με δύο άντρες μέσα, νεαρούς, ο
+ένας γύρω στα εικοσιπέντε, ο άλλος τριάντα,
+τριανταπέντε.
+“Μόνη τέτοια ώρα, δεσποινίς”; ρωτά ο συνοδηγός. “Δεν θάταν καλύτερα"* να σας συνοδεύσουμε κάπου”;
+Από ευγένεια, το παιδί πρωτεύει. Καλού κακού,
+εγώ τους μελετώ εξονυχιστικά μήπως και μου
+επιφυλάσσουν παγίδα.
+“Ναι!” συμπληρώνει ο οδηγός του αμαξιού,
+σκύβοντας απάνω στο συνοδηγό για να με δει
+καλύτερα.
+Τα παιδιά φαίνονται ακίνδυνα. Απλοί θνητοί κι’
+οι δυο τους. “Εξαρτάται από που θα με συνοδεύσετε,” απαντώ τέλος εγώ. “Βλέπετε,
+είμαι καινούργια στην πόλη σας και δεν θα
+'λεγα όχι σε μια περιήγηση”.
+“Εκεί που πάμε, δεν θα βρεις καλύτερα”, με
+διαβεβαιώνει ο νεότερος της παρέας που
+κρατά και το τιμόνι.
+Μετά από μερικούς σταθμούς σε διάφορα μπαράκια του Τελ Αβίβ, οι δυο τους εισηγούνται να
+πάμε κάπου για χορό. Εγώ αυτό περίμενα ν’
+ακούσω.
+Σε λίγο, φτάνουμε σε μια ξεμοναχιασμένη, ακατοίκητη γειτονιά γεμάτη δυόροφες και τριόροφες κατοικίες δίχως πόρτες και παράθυρα.
+Στο υπόγειο μιας τέτοιας κατοικίας βρίσκεται
+μια δισκοθήκη. Στην είσοδο της, στέκουν δυο-τρεις πετσινο-ντυμένες αγριόφατσες που θα
+μας σταμπάρουν το χέρι αφού πρώτα πληρώσουμε. Τα παιδιά είναι πολύ γενναιόδωρα,
+δεν μ’ αφήνουν να πληρώσω τίποτα.
+Από τη στιγμή, λοιπόν, που μπαίνω μέσα στη δισκοθήκη, το μυρίζομαι. Εδώ υπάρχουν κι άλλοι πολλοί σαν εμένα! Δυσκολεύομαι να κρατήσω
+μέσα μου τη χαρά που νοιώθω.
+Οι δυο συνοδοί μου όμως, δεν φαίνονται και
+τόσο ενθουσιασμένοι. Ίσως άρχισαν να υποπτεύονται πως δεν πρόκειται να μείνω μαζί
+τους. Εδώ μέσα σίγουρα θα με χάσουν. Αφού
+πριν καν προσεγγίσω την πίστα, έλαβα τρεις ή
+τέσσερις προσκλήσεις, να χορέψω, κ' άλλα
+τόσα, ίσως και παραπάνω, φλερτ και μιλούμε μισοσκόταδο!
+Στέκομαι στην άκρη της πίστας και χαζεύω. Θαμώνες όλων των ειδών και ποιοτήτων χορεύουν
+στο ρυθμό μιας καταπληκτικής μουσικής. Που
+τέτοιο γλέντι στον Όλυμπο.
+“Με συγχωρείτε”, ακούω κάποιο να μου λέει,
+“νομίζω πως σας ξέρω από κάπου”.
+Έχει μια φωνή ο κερατάς που τραντάζει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Δυο μέτρα γκόμενος, και βάλε. Δεν με πολυ-συγκινεί όμως η
+πρώτη του κουβέντα, την έχω ακούσει ξανά,
+έτσι δεν του δίνω και πολύ σημασία.
+“Ναι, σίγουρα, αυτά τα όμορφα μάτια μου είναι
+γνώριμα”, επιμένει αυτός.
+Αυτά τα θνητά κομπλιμέντα μου τη δίνουν.
+Καμιά σημασία λοιπόν στον κύριο.
+“Αυτό το γλυκό χαμόγελο πως θα μπορούσα να
+το ξεχάσω”. Ατού αυτός.
+Οπόταν το πράμα αρχίζει να φτηνίζει πολύ και
+σηκώνομαι να φύγω. Τότε αυτός με αρπάζει
+ξαφνικά και κοιταζόμαστε για μια στιγμή. Ύστερα, αυτός αρχίζει να γελά ενώ εγώ στέκομαι
+απέναντι του σε πλήρη αμηχανία.
+“Πολύ σου πάει το φουστανάκι, κούκλα. Μόνο
+που θάπρεπε ν’ αφήσεις καμιά τραβεστί με
+πείρα να σε μακιγιάρει”, λέει όταν σταματά επιτέλους το γέλιο. “Πάντως πολύ σε γουστάρω,
+κούκλα”.
+Και τότε, μου κλείνει το ένα μάτι και προσθέτει:
+“Τί θάλεγες για ένα Jack Daniel's, έτσι για προθέρμανση δηλαδή;”
+Βρε την πονηρούλα τη θεά Αγνώστων Ιδιοτήτων, πως μου την έσκασε έτσι; Αυτή εδώ σαν
+λεβέντης γκόμενος κι’ εγώ πρώτης τάξεως Ανατολίτικο μανούλι!
+“Μπράβο”, της λέω, “δεν τόξερα πως τό' χες
+μέσα σου. Πώς νοιώθεις λοιπόν εκείνο το
+πράμα που κρέμμεται απ' τα σκέλη σου. Σ’ αρέσει, σ’ αρέσει;”
+Σειρά μου να γελάσω. Εδώ που είμαστε, οι
+τύποι είναι περιττοί.
+Έτσι λοιπόν, ο γκόμενος κι’ εγώ χορεύουμε για
+λίγο, έτσι για να παραπλανήσουμε τυχόν κατασκόπους, κι’ ύστερα καθόμαστε σε μια γωνιά
+και τα λέμε. Της ζητώ να κάνει κάτι για να κερδίσουμε το στοίχημα, αφού πρώτα της διηγηθώ
+τις περιπέτειες μου, πως έμπλεξα με την Αναστασία, το Πρωτο-Αρχοντιλίκι της κ.ο.κ.
+Η θεά αρχίζει να δείχνει εκνευρισμένη. Φαίνεται να γνωρίζει την Αναστασία.
+“Πάμε να φύγουμε από δω μέσα, κούκλα”, με
+παροτρύνει ο γκόμενος. “Πάμε κάπου πιο
+ήρεμα, να μπορέσουμε να γνωριστούμε καλύτερα”.
+Πολύ πειστικός γκόμενος η θεά.
+Κι’ εγώ δεν τα πηγαίνω άσχημα. Σαν καλή τσιγγάνα που είμαι, του ζητώ να με περιμένει στην
+είσοδο- πρέπει πρώτα να αποχαιρετήσω τους
+δυο μου συνοδούς.
+“Μην αργήσεις”, μου ψυθιρίζει η θεά, “πρόκειται να επιστρέφω στον Όλυμπο απόψε”.
+Λίγο αργότερα, βρισκόμαστε αγκαλιασμένοι
+δίπλα στον παραλιακό δρόμο του Τελ Αβίθ.
+Εκεί, η θεά μου εξηγεί πως η Αναστασία δεν
+είναι και τόσο θγητή όσο νομίζω.
+“Είναι τουλάχιστον ημίθεα. Μπορεί και νάχει
+γίνει θεά, δεν είμαι βέβαιη”.
+“Βέβαιος! είσαι γένος αρσενικού τώρα”, την
+υπενθυμίζω, ψυθιρίζοντας της στ’ αυτί.
+“Βέβαιη!” φωνάζει αγριεμένα η θεά, “τι πάει να
+πει δεν ήσουν βέβαιη όταν ήρθες μαζί μου”.
+“Έτσι μπράβο”, της ψυθιρίζω, καθώς προσπερνούμε ένα νεαρό ζευγάρι που περπατά
+ανέμελο, δίπλα από μια Λάσσι, η οποία οσφραίνεται τα πόδια όλων των περαστικών.
+Όταν μας βλέπει εμάς, χωρίς όμως να μπορεί
+να μας μυριστεί - αφού οι θεοί είναι άοσμοι -
+σαστίζει κ' αρχίζει να γαυγίζει.
+“Πάμε να φύγουμε από δω προτού γίνουμε
+θέαμα και μας πάρουν είδηση άλλοι θεοί”.
+Η θεά φαίνεται πολύ ανήσυχη.
+“Πρέπει να πάω πίσω αμέσως”, μου τονίζει. Κι
+ύστερα, με ακόμη πιο σοβαρό ύφος: “Εσύ, θα
+μείνεις εδώ, εγγονός της Αναστασίας, και θα
+κάνεις ό,τι σου λέει μέχρι να ξεδιαλύνω τη γνησιότητα του...”
+“Του bourbon”, ευτυχώς την προλαβαίνω. Αν
+έλεγε του στοιχήματος, μπορούσε να την πατούσαμε άσχημα, μ’ όλους αυτούς τους κατασκόπους που βρίσκονται στο Τελ Αβίβ.
+“Του ποιου”; ρωτά αχάμπαρη αυτή.
+“Του Jack Daniel's”. (Αυτό μου δίνει μια ιδέα για
+ύστερα).
+“Ναι, ναι. Πρέπει να φύγω τώρα αμέσως. Θα
+πάμε πίσω στη γειτονιά της δισκοθήκης, θα κρυφτούμε σ’ ένα από κείνα τα άδεια σπίτια να
+ετοιμαστώ”, ψυθιρίζει τέλος η θεά.
+Σε λίγο, ενώ αυτή βγάζει τη θνητή της περιβολή
+για ν’ ανέβει πίσω στον Όλυμπο, κι εγώ μεταμορφώνομαι από τσιγγάνα σε εγγονό της
+Αναστασίας, γυρίζω και της λέω πόσο πολύ τη
+γούσταρα σαν γκόμενο. ΚΓ αυτή, λίγο πριν
+χαθεί μέσα στα σύννεφα, αποκρίνεται:
+“Δεν τέλειωσα ακόμη μαζί σου, κούκλα”.
+* * *
+“Που εγύριζες ούλλη νύκτα, ανεπρόκοπε;” με
+μαλώνει το επόμενο πρωί η Αναστασία. “Ούλλα
+τα μαθαίνω, ούλλα! Εκατάλαβες;”
+Θέλω να της πω να σκάσει και να πάει στο διάολο, μα αντί αυτού ξεραίνω. Ήπια πολύ παγιάτικο γήινο κρασί το προηγούμενο βράδυ και
+δεν ήμουν συνηθισμένος.
+“Πρόσεξε πολλά καλά. Που δαμέ τζιαι να πάει
+εν να κάμνεις ότι σου λαλώ εγώ.”. (Παράξενο,
+αυτό μου τό πε κι’ η θέα)! “Τζιαι πρώτα - πρώτα
+εν να κόψεις ούλλην τζίνην την ασουλούππωτην μαλλούππα τζιαι να γενείς άδρωπος...”
+Πάει, λοιπόν, η γιαγιά. Χάνεται στα έγκατα της
+θνητότητας της. Και θεά νά' ναι, με τέτοια διάλεκτο δε νομίζω να επιστρέφει στον Όλυμπο.
+“Γιαγιά”, της λέω εγώ, προσπαθώντας να βρω τι
+άλλο εκτός από γιαγιά μπορεί να είναι αυτή η
+μουμιασμένη υπόσταση με καμπούρα σε σχήμα
+φτυαριού.
+“Σταμάτα να μου γλυκομιλάς, ψεύτη, τζιαι
+πεμου ποιον είδες εψές”, συνεχίζει, εκβιάζοντας με με το μπαστούνι της.
+“Ωραία, αφού επιμένεις”, απαντώ. “Εψές εγνώρισα μιαν ωραίαν ύπαρξην, ήπιαμε λίγο παραπάνω και μετά πήγαμε σ’ ένα ξενοδοχείο και...”
+“Σκάσε, σκάσε εν θέλω να ξέρω”, ξελαρυγγίζεται η Αναστασία. Όταν συνέλθει, με
+ρωτά αν μας είδε κανένας άλλος.
+“Τι κι’ αν μας είδε κανένας...”
+“Ρε αθεόφοβε”, ξανα-ξελαρυγγίζεται αυτή σε
+σημείο που αρχίζει να ακούεται σαν μια μακρινή
+φωνή μέσα στα παράσιτα ενός τηλεοπτικού
+σταθμού πού' χει πάθει βλάβη: “Εν να κά-μεις,
+ό,τι λαλώ εγιώ, ει-δε-μί εννά σε πε-τά-ξω έξω
+να σε φάν οι σσί-λοι...”, κ.ο.κ.
+Με τέτοιους εκβιασμούς, ποιος θα μπορούσε
+να τα βγάλει πέρα με την Αναστασία; Συμφωνώ,
+λοιπόν, ν’ ακολουθήσω πιστά τα σχέδια της. Και
+πρώτα απ' όλα η δεξίωση. Μάλιστα, για να με
+υποδείξει ποιος άλλος;... η κωλόγρια η Αναστασία - ως τον επόμενο Πρώτο Άρχοντα!
+“Και εις ανώτερα, γιαγιάκα! Αφού με θέλεις
+Πρώτο Άρχοντα, σκατένη, κάμε με Πρώτο Άρχοντα. Μα η φωνή σου δε βγαίνει, αλλά και νά'
+βγαίνε θα μας έκανες όλους ρεζίλι. Γ' αυτό
+πάψε τους εκφοβισμούς σου, κωλόγρια, κι άκου
+τι θέλω από εσένα”.
+Η γιαγιά σαν νά' χει πάθει ηλεκτροσόκ απάνω
+στου τελευταίου τύπου αναπηρική της καρέκλα.
+“Πα-πα-παρ...”, τώρα όχι μόνο μοιάζει με γαλή να, ακούεται και σαν γαλήνα. “Πάρ-ταρ-δε”,
+θέλει να πει μπάσταρδε αλλά η φωνή της δεν
+βγαίνει.
+“Τίποτα δεν βγαίνει πια, γιατί προσπάθησες να
+παίξεις το φασιστικό σου παιχνίδι πάνω μου, νομίζοντας πως πάντα κερδά αυτός που φωνάζει
+παραπάνω. Να τώρα που την έπαθες επειδή εγώ
+δεν είμαι σαν τον κωλόγερο τον άντρα σου που
+σε περνούσε για σάρκα υπηρεσίας κι εσύ, αντί
+να ξεσπάς πάνω του, τα 'βγαζες πάνω σ’ εκείνους που δεν έφταιγαν.”
+Αυτό ήταν. Η γιαγιά Αναστασία παθαίνει αμόκ.
+Καταπίνει τη μασέλα της, εγείρεται απ' την αναπηρική της καρέκλα και πέφτει μπρούμυτα
+μπροστά στα πόδια μου.
+“Με θέλεις Πρώτο Άρχοντα, ε! Πάρε, λοιπόν μια
+γεύση από Πρώτο Άρχοντα”.
+Τα χείλη της κινούνται απεγνωσμένα σαν να θέλουν να με δαγκώσουν αντί αυτού, σχηματίζουν
+τη λέξη κα-τα-λα-μέ-νε.
+“Μπρος ετοιμάσου για τη δεξίωση, και μη ξεχάσεις να σερβίρεις Jack Daniel's αντί σαμπάνια”.
+“Κύλε! Κύλε!...”
+* * *
+Και φτάνουμε αισίως στη νύκτα της δεξίωσης.
+Μια νύκτα γεμάτη αποκαλύψεις αφού Θεοί,
+Θεές, Ημίθεοι και Ημίθεες ενώνονται με τους
+θνητούς σ’ ένα ξέφρενο παλμό, που δημιουργείται μέσα απ' την αγωνία για τ’ αποτέλεσμα κάποιου παλιού, μεγάλου, Ολυμπιακού
+στοιχήματος.
+Ο Πρώτος Άρχοντας θα βρέθει σε λίγο αντιμπετωπος με το Θεό που αναζητεί. Βαλτοί κι' απ΄ τις δυο παρατάξεις κραυγάζουν συνθήματα που φτάνουν στα αυτιά μου σαν φράσεις που ακούει κανείς σε αγώνες ιπποδρομίας: "Πάρα του Ασύλληπτη, Έλα Πέντε, Βάλε πρώτη Σουήτ Λίλυ" κ.ο.κ
+Η γιαγιά Αναστασία, πρώτη και καλύτερη στη
+δεξίωση, μες τη κατάμαυρη τουαλέτα της,
+καθιστή στην αναπηρική της, μοιάζει με επιτάφιο δίχως άνθη. Ο προσωπάρχης της
+βρήκε την τέλεια λύση για το χάσιμο της
+φωνής της. Αφού δωροδοκήθηκε από τον
+υποφαινόμενο εγγονό της, της ετοίμασε μια
+κασέτα με πρώτης τάξεως “καθαρευουσιάνικα”. Με τη βοήθεια ενός μοχλού που βρίσκεται κρυμμένος στο μανίκι
+της θα μπορεί να κάνει όλο το διάλογο που
+χρειάζεται για να τα βγάλει πέρα με όλους
+τους καλεσμένους της.
+Δυστυχώς όμως, ο προσωπάρχης της, καθότι
+βλήμα, ξέχασε να αποφύγει τα γένη αρσενικού
+και θηλυκού. Κι έτσι, το πρώτο πρόβλημα παρουσιάζεται όταν καταφθάνει η Πρέσβειρα των
+Ηνωμένων Πολιτειών. Η γιαγιά πατά το μοχλό
+κ' αρχίζει να παίζει το μαγνητόφωνο: “Καλώς
+ήρθατε κύριε Πρεσβευτά. Μεγάλη μας τιμή...”
+κ.ο.κ.
+Η Πρέσβειρα, ήδη σαστισμένη απ' τη μακάβρια
+εμφάνιση της Αναστασίας, τα χάνει προς στιγμής και γυρίζει πίσω προς τους σωματοφύλακες
+της, γεμάτη αμηχανία. Ένας απ' αυτούς - ουρανοξύστης ο άτιμος - προσπερνά την Πρέσβειρα, παίρνει το χέρι της γιαγιάς, το ασπάζεται και της λέγει: “Κκα-λόους σας βρήκκαμι, κκυρρία Ανε-στη-σία”.
+Η γιαγιά αγαλλιάζεται απ' την παρουσία τέτοιου παίδαρου, κι ας
+την έχει πει αναισθησία!
+“Παρακαλώ, περάστε,” ακούεται
+ξανά το μαγνητόφωνο της Αναστασίας.
+Κ' η Πρέσβειρα με τη συνοδεία
+της κατευθύνεται προς το πίσω
+μέρος του σπιτιού όπου οι πα-
+ρευρισκόμενοι απολαμβάνουν νόστιμα εδέσματα - μεταξύ άλλων
+και ψητό κόκκορα απ' τα ίδια τα
+χέρια της γιαγιάς.
+(Τώρα, φτάνουμε στο παρα-πέντε
+των αποκαλύψεων που μπορώ να
+πω θα ζήλευε ακόμη κι’ ο Άγιος Ιωάννης). Η γιαγιά, μισοκοιμισμένη
+ακολουθεί την Πρέσβειρα και τους συνοδούς της
+και σε λίγο ξαναπατά το μοχλό. Το μαγνητόφωνο,
+που βρίσκεται κρυμμένο κάτω απ' τη φούστα της
+αρχίζει να παίζει άλλη μια φορά: “Θα μας κάνετε
+την τιμήν να δοκιμάσετε τα εδέσματα μας και να
+πιείτε εις υγιείαν του νέου Πρώτου Άρχοντος
+ένα Τζοκ Ντάνιελ!
+Ακούγοντας αυτό η Πρέσβειρα, πέφτει στο
+έδαφος απ' το γέλιο, και λίγο αργότερα πέφτει
+από πάνω της η γιαγιά Αναστασία, πού 'χει στο
+μεταξύ ξυπνήσει απ' τα χάχανα της πρώτης.
+Και σαν να μην έφτανε αυτό, η γριά επαναβρίσκει τη χαμένη της φωνούλα, θεός φυλάξει!
+“Ποια νομίζεις πως είσαι, σκύλλα”, ξεφωνίζει η  γριά καθώς αρπάζει την Πρέσβειρα απ' τα μαλιά κι αρχίζει να τη δαγκώνει. “Μια πουτάνα είσαι,
+τίποτε παραπάνω”.
+“Πουτάνα”!
+Και δώστου δαγκωματιές η Αναστασία, μέχρι
+που της βγαίνει η μασέλα πάνω στη σάρκα της
+λιπόθυμης Πρέσβειρας.
+“Κύ-λα! Κύ-λα”!
+* * *
+Κανένας από εμάς δεν μπορούσε να τη γλυτώσει απ' τα χέρια της Αναστασίας. Μόνο ο Δίας
+μπορούσε. Γιατί στην πραγματικότητα, η Πρέσβειρα των ΗΠΑ ήταν η θεά Αγνώστων Ιδιοτήτων, η οποία υπήρξε κάποτε θνητή και την
+οποία επήδησε ο Δίας ο καραπουτζουκλής και
+εγέννησε, μεταξύ άλλων, τον Κάστωρ πούγινε
+Πρώτος Άρχοντας της Γης...
+“Ακούσε εκεί Κάστωρ, ούτε σκύλλος νά'
+ταν” ψυθιρίζω κι’ έπειτα αρχίζω να γελώ.
+Οπόταν αρχίζει ένας δεύτερος τρικούβερτος
+καυγάς. Μόνο που αυτή τη φορά, θύτης είναι ο
+Πρώτος Άρχοντας και θύμα του, εγώ!
+Κερατάδες θεοί, σώβρακο δεν έχετε να φορέσετε, αλλά το στοιχη ματάκι σας το παίζεται.
+Ας πάρει, λοιπόν, τη θέση μου ο Κάστορας.
+Έτσι, για να σας δω να χάνετε κι εσείς μια
+φορά. Εγώ προτιμώ να μείνω εδώ πέρα, ακόμη
+κι’ αν πρέπει να κρατήσω την υπόσχεση μου
+στην κωλόγρια να ξε-ταριχεύσω τον Λένιν. Άλλωστε, τι Πολυδεύκης θά' μουν!
+----
+(Στο επόμενο τεύχος: Ποια ήταν στην πραγματικότητα η Αναστασία).
+{{tag> Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Τούρκικη Μετάφραση" Κατάσταση:"Χρειάζεται Μετάφραση":"Χρειάζεται Αγγλική Μετάφραση"
+"Περιοδικά":"Τραίνο στην πόλη (Περιοδικό)":"Τραίνο στην πόλη - Τεύχος 11"
+"Δεκαετία":"Δεκαετία 1990-1999"
+Χρονιά:"1994"
+Τοποθεσίες:Λεμεσός
+}}

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο Cyprus Movements Archive Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi

User Tools

Site Tools

Differences

Page Tools

Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο
Cyprus Movements Archive
Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi