Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Οκτώβρη του 2015 στην ιστοσελίδα 3533.

Μια επίσκεψη στην Κοφίνου

Οκτωβρίου 19, 2015 | by independent media

Την Παρασκευή επισκεφτήκαμεν τον χώρο υποδοχής μεταναστών στην Κοφίνου. Για κάποι@ς που μας ήταν η πρώτη φορά για άλλ@ς όχι. Η Κοφίνου βρίσκεται κάπου μεταξύ Λεμεσού-Λευκωσίας, μέσα σε κάτι χωράφκια. Η μια ταπέλα παραπέμπει στο σφαγείο τζαι η άλλη στο χώρο υποδοχής.

Κατα τ’άλλα η περιοχή εν κρανίου τόπος.

Που την στιγμή που ννα πατήσεις το πόδι σου στο χώρο, χαμογελαστά πρόσωπα ανθρώπων σε καλωσορίζουν. Οι πρόσφυγες περιφέρονται άσκοπα στο χώρο, κάθουνται σε παρέες, συζητούν, μαειρεύκουν, πλυνίσκουν ρούχα. Ζουν μια καθημερινότητα η οποία εν έσσιει ορίζοντες τζαι προοπτική. Κανένας τους δεν ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον. Πού θα βρίσκεται ύστερα που έξι μήνες. Κανένας δεν μπορεί να τους επιβεβαιώσει το μέλλον τους. Ελπίζουν όμως ακόμα, ότι εν να φύουν να πάσιν ευρώπη, ότι εν να φκουν που τζειμέσα τζαι να δουλέψουν κύπρο, ότι τελοσπάντων το μέλλον τους δεν είναι να κάθουνται έξω που ένα κοντέινερ κάμνοντας τίποτε για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Α, ναι! Για να μεν λαλούμε τζαι ψέματα, υπάρχουν λεωφορεία που περνούν καθημερινά έξω που τον χώρο, τα οποία πηαίνουν λάρνακα. Φεύκουν πολλά λεωφορεία κάθε μέρα για λάρνακα έξω που τον χώρο, αλλά που ννα στρέφουνται πίσω την νύχτα ξαπολούν τους 1μιση ώρας περπάτημα μακρυά. Επίσης που τζείνα ούλλα τα λεωφορεία που εν ναυλωμένα για να περνούν που τζιαμέ να πιάνουν κόσμο, το αν θα σταματήσουν ή όι έξω που τον χώρο εξαρτάται που την ευγενική διάθεση του εκάστοτε οδηγού. Τζαι ανάλογη ένει τζαι η συμπεριφορά τους προς τούτους τους ανθρώπους που επιβιβάζουνται στα λεωφορεία, απ’ότι μας είπαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Μέσα στην απεριόριστη απραξία του να μεινίσκεις σε ένα πλαστικό κλουβί τζαι να μεν κάμνεις τίποτε ούλλη μέρα, οι πρόσφυγες εκφράσαν μας την επιθυμία τους να μάθουν ελληνικά τζαι αγγλικά. Αλλά κανένας, απ” ό,τι εκαταλάβαμεν, εν επήεν ως τωρά οργανωμένα να ξεκινήσει μαθήματα. Τι μπορει να καρτερούν οι αρχές άραγε; Μήπως τότε που θα απηυδήσουν τούτοι οι ανθρώποι τζαι θα σηκωστούν να φύουν με κάθε τρόπο; Το καλό είναι ότι μια πρόσφυγας που στην πατρίδα της έκαμνεν μαθήματα αραβικών ενδιαφέρεται να ξεκινήσει να κάμνει τουλάχιστον μαθήματα αραβικών στα παιδιά. Φυσικά, δεν υπάρχει ανοιχτή αίθουσα στο χώρο που να μπορεί να το κάμει, ούτε φυσικά οι υλικές προμήθειες (βιβλία) για να μπορεί να το προχωρήσει.

Τα παιδιά πηαίνουν σχολείο. Σε ένα σχολείο που ξεκινά το πρωί με την ορθόδοξη χριστιανική προσευχή. Τα παιθκιά, απ’ότι μας ανέφεραν οι γονείς, εν χαρούμενα που πηαίνουν στο σχολείο τζαι παιρνούν καλά, γιατί τα παιδιά εν κοιτάζουν χρώμα τζαι θρησκεία. Που στρέφουνται όμως το απόγευμα στο σπίτι-κοντέινερ τα παιθκιά των μεταναστών πρέπει να θκιεβάσουν τα μαθήματα του σχολείου, αλλά εν έσσιει κανένα να τους βοηθήσει. Οι γονείς εν έχουν καν τη δυνατότητα να μάθουν ελληνικά, για να μπορέσουν ίσως να βοηθήσουν τζαι τα κοπελλούθκια τους.

Α, στο κέντρο έσσιει τζαι μια βιβλιοθήκη. Εκτός του ότι εν κλειστή συνέχεια, μια φορά που εζητήσαν οι πρόσφυγες να την ανοίξουν εσυνειδητοποιήσαν ότι δεν εμπορούσαν να θκιεβάσουν ούτε ένα που τα βιβλία επειδή ήταν ούλλα στα ελληνικά. Δεν έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες τζαι έντυπα στα αραβικά για να μπορούν τουλάχιστον να σπάζουν λλίο τες αβάστακτες ώρες της ασταμάτητης απραξίας. Έτσι όπως εκαθούμασταν τζαι εσυζητούσαμεν με τους πρόσφυγες τέρμα στο βάθος του κέντρου ξαφνικά άρκεψεν να βρωμά. Λες τζαι ήμαστουν μέσα σε βιολογικό σταθμό, έξω που την δεξαμενή που μαζεύκουν τα λύματα. Το φαινόμενο συμβαίνει καθημερινά απ’ότι μας είπαν οι κάτοικοι. Άμαν προχωρήσεις λλίο θα δεις τα λύματα της πάνω σειράς κοντέινερ να ξεσσιλούν που έναν που τους βόθρους, να πιάνουν την άσφαλτο τζαι να τζυλούν μέχρι να καταλήξουν έξω που τους τοίχους του κέντρου τζαι να χαθούν μες τα χωράφκια. Άτε πες τα άλλα ΕΝ δύσκολα προβλήματα τζαι θέλει χρόνο να οργανωθεί η φάση, πόσον δύσκολο είναι όμως για τους υπεύθυνους που εν τζιαμέ να πιάσουν ενα τηλέφωνο τον αχόρταγο να έρτει να ξεστουπώσει τους βόθρους;

Την επόμενη Τετάρτη 21/10 θα είμαστε πάλαι τζιαμέ.