Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε από το αφοα στις 21/07/25.

Τα παράδοξα του «δεν ξεχνώ»

✍🏾 Γιώργος Χαραλάμπους

Ένα από τα παραδοξότερα της εικοστής Ιουλίου είναι οι δύο λέξεις που τη συνοδεύουν σαν σύνθημα: Δεν Ξεχνώ.

Μέσα στις δύο αυτές λέξεις, που ακολουθούνται από αναφορές στη Τουρκική εισβολή και κατοχή, κρύβονται όλα όσα οι κάθε λογής εθνικιστές ήθελαν και θέλουν να ξεχαστούν κάτω από το πέπλο της ιστορικής λήθης και της εδραιωμένης προπαγάνδας.

Να ξεχαστεί το διαίρει και βασίλευε των Άγγλων αποικιοκρατών.

Να ξεχαστεί η διακοινοτική διένεξη του 63-64.

Να ξεχαστεί ο εξτρεμισμός της ηγεσίας της ΕΟΚΑ και οι δολοφονίες τ/κ και κομμουνιστών.

Να ξεχαστεί ο αντι-κομμουνισμός, εκτός και εντός Κύπρου.

Να ξεχαστεί η χούντα της Ελλάδας και οι μηχανουργίες των ηγετών της.

Να ξεχαστεί η δικοινοτική βάση του συντάγματος και οι τ/κ πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Να ξεχαστούν οι ένοπλοι φασίστες που καταλύσαν τη δημοκρατία, πέντε μέρες προηγούμενως.

Να ξεχαστεί εκείνο το τμημα του κεφαλαίου που κερδοφορεί πολλαπλάσια σε συνθήκες ντε φάκτο διχοτόμησης.

Να ξεχαστεί η εκκλησία σαν μέγιστο τροχοπέδη στην ειρηνική συνύπαρξη ε/κ και τ/κ.

Να ξεχαστούν τα κοινωνικα και οικονομικά οφέλη της επανένωσης.

Να ξεχαστεί ο Κυπριακός πολιτισμός σαν αυτόνομο και δικοινοτικό στοιχείο.

Να ξεχαστούν οι αγωνιστές της αντίστασης για να γιορτάζονται οι υπαίτιοι της καταστροφής.

Nα ξεχαστεί η εμφανής στους πάντες εκτός εμάς αδιαλλαξία των ελληνοκύπριων ηγετών, από τον Κυπριανού και τους δείκτες ντε Κουεγιάρ, στα δάκρυα του Τάσου πριν το δημοψήφισμα και μετά τον Αναστασιάδη να συζητά για δύο κράτη.

Το Δεν Ξεχνώ καθίσταται ως η υπεραπλουστευμένη συλλογική ταυτότητα που ηγεμονεύει την ελληνοκυπριακη κοινότητα, εκείνη η κοινωνική δύναμη που κατευθύνει τη μνήμη επιλεκτικά και με εγκληματικές συνέπειες, εκείνη που δεν ξέχνα λησμονώντας.