Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε από το αφοα στις 02/05/24.

Για την αστυνομική βαρβαρότητα στη Λεμεσό

Η αστυνομία Κύπρου δεν φημίζεται για την αποτελεσματικότητά της. Η αποτυχία πρόληψης ή έστω διαχείρισης των ρατσιστικών πογκρόμ σε Χλώρακα και Λεμεσό στα τέλη Αυγούστου και αρχές Σεπτέμβρη του 2023, αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα αδυναμίας ή/και απροθυμίας της δύναμης να προλάβει πράγματα και καταστάσεις.

Από την πλήρη αδράνεια ενάντια στη φασιστική επέλαση που βιώσαμε προ εξαμήνου όμως, φαίνεται πως έχουμε πλέον περάσει στο άλλο άκρο. Τους τελευταίους μήνες κατά τους οποίους οι κινητοποιήσεις ριζοσπαστικών ομάδων έχουν ενταθεί, κυρίως λόγω της γενοκτονίας που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ ενάντια στους/ις Παλαιστίνιους/ες, βλέπουμε τα μέλη των δυνάμεων καταστολής να επιδεικνύουν αυξανόμενη επιθετικότητα ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές.

Αποκορύφωμα αυτής της τάσης υπήρξε η απρόκλητη επίθεση των μπάτσων ενάντια σε μια χούφτα διαδηλωτών που διαμαρτυρήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου (27 Απρίλη) έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Λεμεσού για την κρατική δολοφονία του Ανίς. Όπως καταγράφει το βίντεο που δημοσίευσε το afoa.cy, οι αστυνομικοί κτύπησαν, έβρισαν και προπηλάκισαν διαδηλωτές και διαδηλώτριες, επικαλούμενοι «εξύβριση».

Είναι ξεκάθαρο πως η στάση της αστυνομίας είναι προϊόν πολιτικής απόφασης. Όπως είχαμε δει και στην περίπτωση του Ως Δαμέ στις 13 Φλεβάρη 2021, όπου οι μπάτσοι χτυπούσαν στο ψαχνό απλά επειδή διαδηλωτές και διαδηλώτριες προέρχονταν από τον ριζοσπαστικό χώρο, έτσι και τώρα όταν το κράτος έχει να κάνει με το «ενοχλητικό περιθώριο», μπαίνει σε πλήρη επιθετική διάταξη.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η εισβολή των μπάτσων στο διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου στην επικίνδυνη οικοδομή στη Λεμεσό, που οδήγησε στον θάνατο του Ανίς στις 10 Απρίλη; Και πώς δικαιολογείται η σύλληψη 10 διαδηλωτών/τριών και ο ξυλοδαρμός άλλων επειδή έλεγαν τους αστυνομικούς «δολοφόνους»;

Η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη προφανώς νιώθει πίεση. Η δυσαρέσκεια του κόσμου για την αναποτελεσματικότητά της, όπως αυτή καταγράφεται σε σειρά δημοσκοπήσεων, οδηγεί τον Νίκο Χριστοδουλίδη σε μια χιλιοπαιγμένη συνταγή: στοχοποίηση των αδυνάτων και καταστολή. Τον τελευταίο μήνα γίναμε μάρτυρες αποφάσεων και δηλώσεων οι οποίες «όπλισαν» τα χέρια των αστυνομικών, αλλά και γαργαλούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Σε αυτό τον ζόφο, οφείλουμε να σταθούμε ανάχωμα. Να μην υποχωρήσουμε στην καταστολή. Να αντισταθούμε στον εκφασισμό. Ώμο με ώμο!