Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε από το αφοα στις 21/10/23.

Από πότε είναι αυτή η ιστοσελίδα;

✍Άφοος του Θεού & Σκαλαπούνταρος

Διαβάσαμε το μακροσκελές πόνημα του διευθυντή ψηφιακών μέσων του Άλφα, Νικόλα Ζαννέττου, και δεν μπορέσαμε παρά να ενδώσουμε στον πειρασμό να διερευνήσουμε μαζί του το φαινόμενο της απουσίας δημόσιας συζήτησης για την «ακροαριστερά».

Οφείλουμε να συγχαρούμε τον Ζαννέττο για την αναγνώριση της κανονικοποίησης της ακροδεξιάς. Στη συνέχεια όμως, το κείμενό του βρίθει ανακριβειών, αοριστολογιών και χιλιοειπωμένων κλισέ.

Γράφει λοιπόν ο Ζαννέττος:

• Ωστόσο έχουμε την άποψη, πως το θέμα αυτό (σ.σ. η άνοδος της ακροαριστεράς) δεν απασχόλησε τον δημόσιο διάλογο όσο το ζήτημα της ακροδεξιάς, γιατί προφανώς ήταν πολύ εύπεπτο λόγω της ατζέντας της εποχής, σε βαθμό που περνούσε απαρατήρητο.

Κατ’ αρχάς, ο γράφων μιλά γενικά και αόριστα για «ακροαριστερά», διαπιστώνοντας μάλιστα άνοδό της, χωρίς να μας λέει ποια είναι αυτή ακροαριστερά που ανεβαίνει και πώς. Έχει κερδίσει κάποια ακροαριστερά βουλευτικό έδρανο και δεν το γνωρίζουμε; Ή κυκλοφορεί κάποια δημοσκόπηση που επιβεβαιώνει αυτή την τάση; Γιατί επί του πολιτικού πεδίου, το μόνο αριστερό κόμμα της Κύπρου έχει συρρικνωθεί κατά 11% από τις βουλευτικές εκλογές του 2011 μέχρι αυτές του 2021.

Και τι χαριτωμένο να γράφει ότι η ακροδεξιά απασχόλησε περισσότερο τον δημόσιο διάλογο γιατί «ήταν πολύ εύπεπτο λόγω της ατζέντας της εποχής». Όπου «εύπεπτο», μπορούμε να βάλουμε ας πούμε τα ρατσιστικά πογκρόμ, τις δολοφονικές ενέδρες σε μετανάστες ντελιβεράδες, τις επαναπροωθήσεις σαπιοκάραβων στη θάλασσα κλπ. «Εύπεπτα» θέματα…

• Έχουν απόψεις για το εθνικό ζήτημα, το οποίο αντικρίζουν μέσα από το φίλτρο που αποδίδει κυρίως εθνικιστικά κίνητρα στις ελληνοκυπριακές ηγεσίες για τη μη επίλυση του μέχρι σήμερα, όπως επίσης και για το μεταναστευτικό αξιώνοντας τον τερματισμό της λειτουργίας των κέντρων φιλοξενίας και την πλήρη ένταξη όλων των μεταναστών στην κοινωνία χωρίς καμιά προϋπόθεση.

Είναι ή όχι αλήθεια πως οι ελληνοκυπριακές ηγεσίες τα τελευταία 20 χρόνια, ευθύνονται για το αδιέξοδο στο Κυπριακό; Δεν είναι ο ίδιος ο ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών που καταλόγισε έλλειψη πολιτικής βούλησης στις κυπριακές πολιτικές ηγεσίες για την κατάρρευση του Συνεδρίου για την Κύπρο στο Κραν Μοντανά; «Ακροαριστερός» και ο Γκουτέρες;

Το μόνο που θεωρούμε ότι αξίζει να επισημάνουμε σε σχέση με τις αλαζονικές ανακρίβειες του διευθυντή ψηφιακών μέσων του Άλφα, πέρα από έμπρακτες δομές, θέσεις και προτάσεις του ευρύτερου φάσματος της Αριστεράς όσον αφορά το μεταναστευτικό, είναι η πολιτική και κοινωνική αλληλεγγύη αλλά και το ανάχωμα μπροστά στο ακροδεξιό παραλήρημα που δίνεται έστω και με ένα απλό σύνθημα όπως «όλοι οι μετανάστες καλοδεχούμενοι» σε ανθρώπους κατατρεγμένους για όλους τους λόγους του κόσμου. Είναι σημαντικό, θα λέγαμε, τα συνθήματα να μην διαβάζονται με μια αγωνία για κυριολεξία, αλλά με τον σκοπό που προσπαθούν να εκπληρώσουν.

Και πόσο επιφανειακό να εξαντλείται η ανάλυση των ομάδων της Αριστεράς για το μεταναστευτικό, στο κλισέ «πλήρης ένταξη όλων των μεταναστών, χωρίς προϋποθέσεις». Και πόσο βολικό να λησμονούνται οι λόγοι για τους οποίους είχε ζητηθεί το κλείσιμο των κέντρων υποδοχής, τις συνθήκες των οποίων καταδίκασε η καθ’ ύλην αρμόδια Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες.

• Στην πρόσφατη κρίση για παράδειγμα στο Ισραήλ, πήραν αμέσως το μέρος των Παλαιστινίων ασχέτως αν όλα ξεκίνησαν από μια επίθεση χωρίς ιερό και όσιο από ισλαμιστές εξτρεμιστές. Δεν αναγνωρίζουν πως πρόκειται για μια επίθεση τρομοκρατών, ούτε και πως η Χαμάς είναι μια τρομοκρατική οργάνωση που σκοπίμως δολοφονεί αμάχους. Αντίθετα χαρακτηρίζουν τη δράση της Χαμάς ως «δικαιολογημένη ένοπλη αντίσταση» για το καθεστώς που επικρατεί στη Γάζα θεωρώντας πως το Ισραήλ έχει όλη την ευθύνη για όσα συμβαίνουν.

Σε ό,τι αφορά την Κοινότητα Αγώνα αφοα τουλάχιστον, δεν πήραμε ξαφνικά το μέρος των Παλαιστινίων. Ως μια κοινότητα που αγωνίζεται από τα Αριστερά και από τα Κάτω, τασσόμαστε πάντα δίπλα στα καταπιεσμένα. Και σε αυτή την άνιση μάχη, τα καταπιεσμένα βρίσκονται στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Καταδικάσαμε τις επιθέσεις της Χαμάς και δεν θεωρούμε πως βοηθούν τις προσπάθειες για ειρήνη και λύση δύο κρατών.

Ωστόσο, οι επιθέσεις αυτές σε ουδεμία περίπτωση μπορούν να θεωρηθούν απρόκλητες, ούτε συνέβησαν σε κάποιο ιστορικό ή πολιτικό κενό. Καλό είναι λοιπόν, ένας δημοσιογράφος (πολύ περισσότερο ένας «διευθυντής») να κάνει τη μελέτη του προτού αρχίσει να «πυροβολεί» από το πληκτρολόγιο. Αν λοιπόν ο Ζαννέττος είχε κάνει αυτή τη μελέτη, θα είχε δει ότι στη Δυτική Όχθη, όπου δεν διοικεί η Χαμάς, 200 Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους το 2023, πριν τις επιθέσεις της 7ης Οκτώβρη.

Φέρει ευθύνες η Χαμάς για τη μη επίτευξη διευθέτησης στο Παλαιστινιακό μέχρι σήμερα; Σαφώς. Αυτο όμως δεν σημαίνει πως αξίζει η καταδίκη ενός ολόκληρου λαού για τα εγκλήματα μιας ισλαμιστικής οργάνωσης. Με τον ίδιο τρόπο δεν θα δεχόμασταν την υπονόμευση του λαού του Ισραήλ για τις διαχρονικές πολιτικές των κυβερνήσεών τους. Στο κάτω-κάτω, και στην ιστορία της Κύπρου οι παραστρατιωτικές οργανώσεις διαδραμάτισαν αρνητικότατο ρόλο.

• Από τη μια, δηλώνουν άθεοι, κατηγορούν την Εκκλησία της Κύπρου για τις παρεμβάσεις της στο κυπριακό γίγνεσθαι, πολύ συχνά εκφράζονται με ασέβεια για όσους πιστεύουν στη θρησκεία που ακολουθεί η πλειοψηφία των Κυπρίων, όμως καλούν όλους τους υπόλοιπους να σεβαστούν τη θρησκεία των μεταναστών, που στην πλειοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι. Παράλληλα κάνουν τα στραβά μάτια, όταν ο θρησκευτικός φανατισμός των τρομοκρατών Μουσουλμάνων, καθοδηγεί τις βάρβαρες πράξεις τους.

Ένα πράγμα είναι να δηλώνεις άθεη/άθρησκο/αγνωστικιστής ή οτιδήποτε, άλλο είναι να αντιλαμβάνεσαι τη σημασία που έχει ο θρησκευτικός προσανατολισμός και η άσκηση της θρησκείας του κάθε ατόμου σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται. Και άλλο είναι να ζητάς από πανίσχυρους οργανισμούς με τεράστια επιρροή όπως η Εκκλησία της Κύπρου, να απέχει από τα κοσμικά και να μην προσπαθεί να επιβάλλει γραμμή σε κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα (πχ αμβλώσεις).

Επίσης καλό θα ήταν ως πολίτες, ακόμα και αν συντασσόμαστε με την επικρατέστερη θρησκεία στη χώρα που ζούμε, να παλεύουμε για το δικαίωμα των ευάλωτων και στοχοποιημένων μεταναστών π.χ. να ασκούν τα θρησκευτικά τους δικαιώματα και να στήνουμε αναχώματα στην ηγεμονία ενός και μόνου θρησκευτικού προσανατολισμού. Στο κάτω κάτω αυτό σημαίνει «σταθερότητα, ευημερία και πρόοδο στις σύγχρονες κοινωνίες» ήδη από την εποχή του δυτικού διαφωτισμού.

Και αν θέλει ο Ζαννέττος, ας γίνει συγκεκριμένος για το ποιες ακροαριστερές ομάδες έκαναν τα στραβά μάτια σε βάρβαρες πράξεις τρομοκρατών μουσουλμάνων. Και ας μας θυμίσει πώς είχε τοποθετηθεί ο ίδιος για τα πογκρόμ στη Χλώρακα και στη Λεμεσό.

• Από τη μια δηλώνουν ειρηνιστές στη χώρα τους, αξιώνουν την συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, όμως σε άλλες γωνιές του πλανήτη, λόγου χάρη στην Παλαιστίνη, υποστηρίζουν τον ανορθόδοξο ένοπλο πόλεμο που διεξάγει η Χαμάς και που στρέφεται όχι μόνο εναντίον άμαχων Ισραηλινών αλλά και των ίδιων των Παλαιστινίων και του σκοπού τους. Ξεπλένουν βάζοντας υποσημειώσεις πράξεις τρομοκρατίας ανάλογες ή και χειρότερες με εκείνες του Ισλαμικού Κράτους.

Έχουμε αναλύσει πιο πάνω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες επιβιώνουν οι Παλαιστίνιοι/ες και ουδεμία σύγκριση μπορεί να γίνει με το Κυπριακό, μια «παγωμένη σύγκρουση», τουλάχιστον από το 1996. Επίσης, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την κοινότητα μας, δεν μπήκε καμιά υποσημείωση σε ό,τι αφορά την καταδικαστέα στοχοποίηση αμάχων, είτε αυτή προέρχεται από τον στρατό ενός αναγνωρισμένου κράτους είτε από μια ισλαμιστική οργάνωση.

• Όταν η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία, βλέπουν δικαιολογημένη «στρατιωτική επιχείρηση» δήθεν για την «αποναζιστικοποίηση» μιας χώρας η οποία απαρνήθηκε τα θέλω του μεγαλύτερου σύγχρονου φασίστα που ακούει στο όνομα Βλαντιμίρ Πούτιν. Αγνοούν παράλληλα πως στη δικιά του χώρα, δεν υπάρχει αντιπολίτευση επειδή απλούστατα το καθεστώς που επέβαλε, την έχει εξοντώσει. Το πιο παράδοξο απ’ όλα είναι πως οι απόψεις της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς, σε διαφορετικές περιπτώσεις συναντώνται. Για παράδειγμα στον πόλεμο της Ουκρανίας, ακραία στοιχεία και από τις δύο πλευρές υποστήριζαν τις πολιτικές του Πούτιν.

Θα ήταν και πάλι καλά, αντί ο Ζαννέττος να θολώνει γενικά και αόριστα τα νερά περί «ακροαριστεράς», να μας πει ποια/ες ομάδα/ες δικαιολόγησαν την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Παρατηρούμε και τώρα με τη Γάζα, όπως και τότε με την Ουκρανία, το φαινόμενο του «καταδικαστόμετρου».

Για να έχει δικαίωμα οποι@δήποτε να μιλήσει δημόσια για αυτά τα θέματα, πρέπει πρώτα όχι μόνο να καταδικάσει τη Χαμάς και τον Πούτιν, αλλά και να τα καταραστεί. Συνέπεια αυτής της πρακτικής είναι η απουσία ουσιαστικών συζητήσεων για τόσο σοβαρά ζητήματα. Αντί αυτού διεξάγονται παράλληλοι μονόλογοι, όπου συνήθως οι εκάστοτε Ζαννέττοι στολίζουν με διάφορα κοσμητικά όποι@ τυχόν διαφωνήσει μαζί τους.

• Οι ακρο-αριστεροί από τη μια δηλώνουν «αντι-ιμπεριαλιστές» και έχουν πρότυπο τους τον τεράστιο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, όμως καθυβρίζουν και κατακρίνουν τον μοναδικό αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα που διεξήχθη στη χώρα τους από την ΕΟΚΑ εναντίον των Βρετανών αποικιοκρατών. Στη δικιά τους χώρα, δεν θέλουν καμιά αντίσταση, αντιθέτως παρά το γεγονός ότι είναι ημικατεχόμενη, πρεσβεύουν την αποστρατιωτικοποίηση της.

Το αν ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν αντι-ιμπεριαλιστικός το δείχνουν τα έργα της. Περισσότεροι νεκροί Κύπριοι, παρά «ιμπεριαλιστές». Εθνικιστική ρητορική, δολοφονίες Τουρκοκυπρίων και Αριστερών. Αν ο Ζαννέττος θεωρεί ότι αυτός ο αγώνας χρειάζεται υπεράσπιση από ακροαριστερά σύνολα, μάλλον διαθέτει φτωχή πολιτική αντίληψη. Παρεμπιπτόντως, αντι-ιμπεριαλιστές δηλώνουν και τα μέλη του ΑΚΕΛ. Είναι και αυτοί ακροαριστεροί;

Όσον αφορά την αποστρατιωτικοποίηση του νησιού, ήδη αυτό για μας συνιστά την μεγαλύτερη αντίσταση στη ρητορική του διαχωρισμού και επιβεβαιώνει τις εθνικιστικές πεποιθήσεις του δημοσιογράφου που δε λέει να αντιληφθεί ότι η σημασία της έννοιας της αποστρατικοποίησης δεν στέκει μονομερώς.

• Εμφανίζονται ως υπερασπιστές της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, αλλά και ευρύτερα των δικαιωμάτων του ανθρώπου όμως ξεχνούν πως τα δικαιώματα αυτά, πρώτος τα υπερασπίστηκε και τα υπερασπίζεται σθεναρά ο φιλελεύθερος δυτικός κόσμος. Αντίφαση μεγάλη εδώ, αφού είναι γνωστή η τύχη των ομοφυλόφιλων ανθρώπων που ζουν στη Γάζα και τα υπόλοιπα καθεστώτα που οι ίδιοι υποστηρίζουν. Αν επιβιώσουν τελικά, οι άνθρωποι αυτοί σπεύδουν για άσυλο στη Δύση. Κατά τον ίδιο τρόπο, η θέση της γυναίκας σε αυτές τις κοινωνίες ποια είναι άραγε και πως γίνεται να ξημεροβραδιάζονται όλοι αυτοί για να μας λένε για τα πατριαρχικά καθεστώτα;

Το ποιοι υπερασπίζονται τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και ευρύτερα τα ανθρώπινα δικαιώματα στον φιλελεύθερο δυτικό κόσμο και αλλού δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Ας δούμε το κυπριακό παράδειγμα: η Πολιτική Συμβίωση πέρασε επί διακυβέρνησης Αναστασιάδη μεν, αλλά δε με τις ψήφους 18 εκ των 19 βουλευτών του ΑΚΕΛ. Η ποινικοποίηση των ψευδοθεραπειών μεταστροφής πέρασε επί διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη με πρόταση νόμου βουλευτή του ΑΚΕΛ. Συνεπώς, χαριτωμένο να λέμε για τον φιλελεύθερο κόσμο της Δύσης, καλό είναι όμως να αναγνωρίζουμε και ποιοι βάζουν πλάτες για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Και το γεγονός ότι η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ορισμένες περιοχές είναι πολύ χειρότερη απ’ ό,τι στην Κύπρο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να μιλούμε για τις όποιες μορφές καταπίεσης, οπουδήποτε στον κόσμο. Και αν θέλει ο Ζαννέττος, ας μας υποδείξει ποια «ακροαριστερά» στηρίζει καταπιεστικά καθεστώτα.

• Τους διακρίνει μια νοοτροπία η οποία επικρίνει την ισχύ, είτε στρατιωτική, είτε πολιτική, είτε οικονομική, είτε κοινωνική και εξυμνεί την αδυναμία. Ακόμα και αν ο ισχυρός διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα, υποστηρίζουν τον αδύναμο ασχέτως αν έχει διαπράξει αίσχη.

Δεν καταλαβαίνουμε τι ζητά εδώ ο Ζαννέττος. Υπεράσπιση στους καταπιεστές; Να αγνοούμε τα εγκλήματα σε βάρος των χαμηλότερων στρωμάτων της κοινωνίας, επειδή η όποια Χαμάς προσπαθεί με τα όποια μέσα διαθέτει να γεμίσει το κενό που αφήνει η απουσία στήριξης από τη διεθνή κοινότητα (κυρίως τη Δύση) σε ένα λαό που υπόκειται σε γενοκτονία αυτή τη στιγμή;

• Με λίγα λόγια, η ακροαριστερά, πρεσβεύει τη μιζέρια στο εσωτερικό, θέλει την χώρα ανίσχυρη και επικρίνει κάθε προσπάθεια για την ενίσχυση της. Η ακροδεξιά από την άλλη, πιστεύει πως η χώρα στην οποία ζει υπερέχει των άλλων, πρέπει να κατατροπώσει τους πάντες, να επιβάλει τα δικά της θέλω, ενώ επιδιώκει επίσης πράγματα ανεφάρμοστα τα οποία με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στη μιζέρια. Τα άκρα, βλάπτουν σοβαρά τις χώρες.

Τι κρίμα που η ανάλυση ενός δημοσιογράφου και μάλιστα «διευθυντή ψηφιακών μέσων» περιορίζεται στη δύναμη και την ισχύ ενός κράτους. Αν μη τι άλλο ακόμα και από αυτό το κείμενο του Ζαννέττου φαίνεται ξεκάθαρα η ποιοτική διαφορά των ακροαριστερών ομάδων ή αλλιώς των ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που στηρίζουν έμπρακτα δομές αλληλεγγύης ισονομίας και ισότητας κόντρα στο «δημοκρατικό τόξο» της ισχύς και της δύναμης.

Και όπως κάθε ισαποστάκιας που σέβεται τον εαυτό του, ο Ζαννέττος μας πετάει για κερασάκι «τα δύο άκρα». Η ιστορία της Κύπρου, της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου όλου, έχει δείξει ποιο άκρο είναι το επικίνδυνο και το καταστροφικό. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.