Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Οκτώβρη του 2013 στην ηλεκτρονική σελίδα της Αγκάρρας.

8 Οκτώβρη, 2013

Συνέχεια στις σημειώσεις για τον Κυπριακό φασισμό

Στο προηγούμενο άρθρο για τον φασισμό εκφράσαμε την εξής θέση:

”Η διάδοση του φασισμού και στοιχείων του (εθνικισμός, ρατσισμός, μισαλλοδοξία, υποταγή στις ανάγκες του κεφαλαίου κ.α.) δεν γίνεται αποκλειστικά από μια μικρή ακραία πολιτική οργάνωση (βλ. Ελαμ) ούτε από οπισθοδρομικές, αμόρφωτες και επικίνδυνες μάζες όπως ισχυρίζεται συχνά η φιλελεύθερη θεώρηση […] Ο φασισμός έρχεται από τα πάνω, από την αστική τάξη (οι καπιταλιστές σαν κάτοχοι των μέσων παραγωγής έχουν στα χέρια τους και τα μέσα παραγωγής ιδεών), τα τσιράκια της, τους διανοούμενους της και τους ιδεολογικούς της μηχανισμούς […] είναι πρακτική και ιδεολογία που χρησιμοποιεί η αστική τάξη για να σφίξει την κυριαρχία της και την επιδίωξη τον συμφερόντων της”.

Θέση η οποία ενόχλησε αρκετούς φιλελεύθερους, που θεωρούν ότι τους αδικεί, μιας και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους (και ίσως να το πιστεύουν) ως τους πλέον δημοκρατικούς, πολιτισμένους ανθρώπους, που καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με οτιδήποτε φασιστικό. Αυτοί είναι οι σώφρονες άνθρωποι του πνεύματος, δεν ανήκουν στα δύο άκρα. Είτε σαν αφέλεια, είτε σαν υποκρισία, ο ρόλος τους σε σχέση με την προώθηση του φασισμού ξεσκεπάζετε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία….

Σε ένα από τα τελευταία του άρθρα στην κυπριακή ”Καθημερινή” και στο μπλογκ του με τον τίτλο ”Να διωχθεί αλλά να μην φιμωθεί η Χρυσή Αυγή”, ο γνωστός αρθρογράφος κ. Περσιάνης μας παρουσιάζει ένα έξοχο δείγμα αυτού που αναλύουμε. Υποστηρίζει ότι η Χ.Α. και το Ελαμ πρέπει βεβαίως να διωχθούν για όποιες εγκληματικές πράξεις κάνουν αλλά όχι για το λόγια τους, να μην φιμωθούν, να αφεθούν ελεύθερα στον δημόσιο λόγο να λένε ό,τι λένε, όσο εμετικά (όπως λέει) κι αν είναι αυτά, γιατί:

” Η φίμωση δεν εξυπηρετεί τίποτε. Αντίθετα, σε τέτοιες περιπτώσεις, αναγκάζει τις οργανώσεις να οδηγούνται σε πιο υπόγειες (και ενδεχομένως, ακραίες) λύσεις για το πρόβλημά τους […]

Πάνω από όλα όμως, η Χρυσή Αυγή και ο ΕΛΑΜ έχουν ένα ρόλο στην κοινωνία. Αναγκάζουν τους υπόλοιπους, εμάς που δεν τους αντέχουμε, να δούμε πού πήγαμε λάθος. Ασκούν πίεση στη «σοβαρή» πολιτική να σοβαρευτεί […] Η «γριά που διασταυρώνει», είναι μια γριά που αφέθηκε μόνη της από την κοινωνία. Γι’ αυτό και θα πρέπει –πρώτα όσοι δεν αντέχουν να ακούν τη Χ.Α. να μιλά– να αρχίσουμε να ακούμε πιο προσεκτικά[…]

Γι αυτό μόνο καλό έχει να μας κάνει ο λόγος της Χρυσής Αυγής, φτάνει να ακούσουμε προσεκτικά: Αποκαλύπτει όλα μας τα κουσούρια ως κοινωνία και ως έθνος.”

Δεν διαφωνούμε ότι όντως αποκαλύπτει πολλά από τα κουσούρια της κοινωνίας, δείχνει τι καλλιεργήθηκε τόσο καιρό από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς. Αλλά πραγματικά χρειαζόμαστε να ακούσουμε κι άλλα; έχουν πολλά ακόμα να μας ”μάθουν” το Ελαμ και η Χ.Α.; Δεν του ς καταλάβε ακόμη ο κ. Περσιάνης και θέλει να ακούσει κι άλλα; Πάντως από ότι έχουμε δει μέχρι τώρα δεν φαίνεται να έμαθε και πολλά από αυτούς: Όσο περισσότερη προβολή έπαιρνε η Χ.Α. τόσο εντείνονταν και οι εγκληματικές τις πράξεις, όχι το αντίθετο, και η ”γριά που διασταυρώνει” δεν ”αφέθηκε μόνη της από την κοινωνία” αλλά ήταν ένα, αποδεδειγμένα πλέον, στημένο γκαιμπελίστικο ρεπορτάζ με μάνα χρυσαυγίτη.

Αλλά το καλύτερο το αφήσαμε για τελευταίο. Στην αρχή του άρθρου χρησιμοποιεί το εξής ιστορικό παράδειγμα: ”Όταν όμως ο Κλεμανσό έφευγε από τη φυλακή για την Αμερική, ήταν ένας ακόμα νεαρός ακραίος αριστερός που ενοχλούσε επικίνδυνα το καθεστώς του ανίκανου ηγέτη της ταλαιπωρημένης Γαλλίας της δεκαετίας του 1860 […] Όταν φίμωναν τον Κλεμανσό και τον έστελλαν στη Μαζάς, δεν προέβλεπε κανένας πως το 1918 θα τον αποκαλούσαν «πατέρα της νίκης» όταν θα πανηγύριζαν το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου. Η φίμωση δεν εξυπηρετεί τίποτε…”

Τι θέλει να πει με αυτή την αναλογία; Πως θα μπορούσαμε να εκλάβουμε, σε σχεση με το Ελαμ και την Χρυσή Αυγή, έναν καταδιωκόμενο από την Γαλλία αντιφρονούντα που κατέληξε να γίνει πρωθυπουργός της χώρας;

Οποιοσδήποτε λογικά σκεπτόμενος αναγνώστης βγάζει τα εξής συμπεράσματα: Να μην φιμωθούν Ελαμ-Χ.Α., μπορεί να βγάλουν μεγάλους μελλοντικούς ηγέτες. Η πατρίδα θα επωφεληθεί ενώ θα κινδυνέυσει να χάσει κάποιους που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν στον θρίαμβο (όπως ο Κλεμανσό που οδήγησε την Γαλλία να νικήσει τον Α’ Παγκόσμιο) αν τους φιμώσει. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ο ”νεαρός ακραίος αριστερός που ενοχλούσε επικίνδυνα το καθεστώς του ανίκανου ηγέτη της ταλαιπωρημένης Γαλλία” διέδιδε ιδέες ριζοσπαστικές και πολύ πιο δημοκρατικές από τις τότε επικρατούσες. Ιδέες που προωθούσαν, σε κάποιο βαθμό, ανάγκες και συμφέροντα του Γαλλικού λαού. Όταν ο Κλεμανσό φιμώθηκε, εξέφραζε πάνω κάτω κάτι δίκαιο και άξιο να ακουστεί και να υιοθετηθεί. Αυτό κάνει το Ελαμ; Αυτό κάνει η Χρυσή Αυγή; εκφράζουν μέσα από τον λόγο τους (όχι έμμεσα δείχνοντας πόσο άθλιοι είναι, αλλά άμεσα όπως ο Κλεμανσό) αυτά που είναι ανάγκη να γίνουν;

Υ.Γ. 1. Θέση που δεν παραλείπουμε να εκφράζουμε στην Αγκάρρα είναι η διάγνωση του φασισμού σαν μια γενικότερη τάση του καπιταλιστικού συστήματος, ιδιαίτερα στην μονοπωλιακή του φάση (περισσότερη συγκέντρωση κεφαλαίου-περισσότερη συγκέντρωση εξουσίας-πιο εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις). Είναι μια τάση που την παράγει το σύστημα για να μπορέσει να συνεχίσει απρόσκοπτα την αναπαραγωγή του. Η μείωση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, εκφοβισμός και αυταρχισμός για να σκύψουν οι κυβερνώμενοι το κεφάλι, η ένταση του εθνικιστικού και ρατσιστικού λόγου που διχάζει την εργατική τάξη και δικαιολογεί ή ”κρύβει” την σκληρή εκμετάλλευση κοινωνικών ομάδων (π.χ. δικαιολογείται ο μισθός πείνας κάποιου, αφού είναι ξένος: ”εν τζιαι πολλά του” κτλ), η προώθηση του κοινωνικού ανταγωνισμού σε σημείο κανιβαλισμού, είναι μερικά από τα στοιχεία που εντείνονται όσο περισσότερο οξύνονται οι αντιθέσεις του καπιταλισμού και ειδικότερα η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία. Αυτή η τάση λοιπόν συγκεκριμενοποιείται, βρίσκει την έκφραση της και το όχημα της, μέσα στον λόγο πολλών φιλελεύθερων είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι μιας και η δική τους ιδεολογία επιτελεί την ίδια λειτουργία: την δικαιολόγηση του υπάρχοντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος και την υπεράσπιση του…at all costs!

2. Το να φιμωθεί εκλαμβάνεται όχι μόνο νομικά αλλά, πιο σημαντικό, το να εμποδιστεί από ένα κίνημα το να διαδώσει τον λόγο του, να μην αφήνεται χώρος στο να προσεγγίζει τις μάζες, έμπρακτα μέσα από κοινωνική απομόνωση.