Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Μάη του 2011 στην ηλεκτρονική σελίδα της Ανατροπής.

ΕΚΛΟΓΕΣ 2011: Ενάντια στην επίθεση του Κεφαλαίου, ψήφο στο ΑΚΕΛ

Ο κυνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική μεγάλος αριθμός απλών ανθρώπων απειλεί να εκφραστεί με το μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά ποσοστό αποχής σε βουλευτικές εκλογές. Το μούδιασμα για πολλούς οφείλεται στην πρωτόγνωρη παγκόσμια οικονομική κρίση. Μερικοί από αυτούς έχουν ήδη νοιώσει το χτύπημα στο βιοτικό τους επίπεδο: έμειναν άνεργοι ή χειροτέρεψαν οι συνθήκες εργασίας τους. Και όλοι οι υπόλοιποι νοιώθουν μια εξίσου πρωτόγνωρη ανασφάλεια, που πηγάζει όχι μόνο από τις τοπικές εμπειρίες αλλά και από αυτά που διαδραματίζονται σε χώρες κοντινές όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία.

Δεν είναι περίεργο που όλοι αυτοί νοιώθουν δυσπιστία για την ικανότητα των πολιτικών να χειριστούν την κατάσταση. Προκαλούνται μεγάλης κλίμακας κοινωνικές καταστροφές από την κοινωνικά ανεύθυνη και κατευθυνόμενη από τον ανταγωνισμό και την απληστία συμπεριφορά μιας ελάχιστης μειοψηφίας υπερπρονομιούχων μεγαλοεπιχειρηματιών. Και όμως, στην Κύπρο, όπως και παντού αλλού, οι πολιτικοί που διαχειρίζονται ισχυρούς κρατικούς μηχανισμούς – οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι του συμφέροντος των κοινωνιών τους – μοιάζουν ανίκανοι να ελέγξουν αυτή τη μειοψηφία και να εξουδετερώσουν τα αποτελέσματα της αρπακτικότητας τους.

Υπάρχει ωστόσο μια καθοριστική διαφορά ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και όλες τις άλλες κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις. Όλα τα υπόλοιπα κόμματα επιτίθενται στο ΑΚΕΛ και την κυβέρνηση Χριστόφια προτάσσοντας τις ίδιες πασίγνωστες πια συνταγές: Μείωση των εξόδων του κράτους μέσα από το πάγωμα ή τη μείωση μισθών, «στοχευμένες» παροχές (έτσι ώστε να τις παίρνουν «μόνο εκείνοι που πραγματικά τις χρειάζονται», δηλαδή σχεδόν κανένας), παράταση του ορίου αφυπηρέτησης και μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων χωρίς να νοιάζονται για την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, και πολλά άλλα, όλα στο ίδιο αντιλαϊκό μοτίβο.

Ενώ επιδιώκουν να ρίξουν ολόκληρο το βάρος στους ώμους αυτών που δεν ευθύνονται για την κρίση – στους ώμους των εργαζομένων – το κεφάλαιο αφήνεται στο απυρόβλητο. Ακόμα και απλά και προφανή μέτρα όπως η αύξηση του ήδη ελάχιστου εταιρικού φόρου κατά ένα τοις εκατό και η φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης ιδιοκτησίας, καταψηφίστηκαν από όλα τα κόμματα εκτός από το ΑΚΕΛ. Όλα τα άλλα κόμματα όχι μόνο καλύπτουν τις ευθύνες και τα τεράστια εισοδήματα του μεγάλου κεφαλαίου αλλά επαναλαμβάνουν όλες τις απαιτήσεις των εργοδοτικών οργανώσεων και των τραπεζών. Αποσιωπούν – για να δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα –απολαβές όπως αυτές των Ανώτατων Εκτελεστικών Διευθυντών της Τράπεζας Κύπρου Ανδρέα Ηλιάδη και Γιάννη Κυπρή που ανέρχονται αντίστοιχα στις 980 χιλιάδες και 563 χιλιάδες ευρώ ετησίως (όπως φαίνεται από την ετήσια έκθεση για το 2009) και ανακαλύπτουν αποδιοπομπαίους τράγους και προβλήματα όπως το δήθεν «σπάταλο κράτος» και το «μεταναστευτικό πρόβλημα», το οποίο αναμασούν χωρίς την ελάχιστη αίσθηση ενοχής ότι έτσι ρίχνουν νερό στο μύλο των πιο επικίνδυνων ομάδων που φιλοδοξούν να αντιγράψουν το παράδειγμα των γερμανών ναζιστών.

Αυτή η τόσο επίμονα και ξεδιάντροπα εκφρασμένη απαίτηση να υποταχθούν οι εργαζόμενοι στην θέληση του κεφαλαίου και να το βοηθήσουν με τις θυσίες τους να ξεπεράσει την κρίση, δεν μπορεί να απαντηθεί με την αποχή. Στις σημερινές συνθήκες κάθε ψήφος στο ΑΚΕΛ λειτουργεί προπαντός ως κριτική και άρνηση της πολιτικής όλων αυτών.

Περιοδικό Ανατροπή – 19/05/2011