Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2017 στην ηλεκτρονική σελίδα της Bandiera.

Σαν σήμερα η δολοφονία του Τάσου Ισαάκ

August 11, 2017

Στις 11 Αυγούστου του 1996 δολοφονήθηκε ο Τάσος Ισαάκ από φασίστες μέλη των γκρίζων λύκων και μπάτσους των κατεχομένων σε διαδήλωση, όταν τον κτύπησαν μέχρι θανάτου στο κεφάλι με ρόπαλα, πέτρες και σιδερολοστούς. Τα μέλη της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ παρακολουθούσαν απαθείς. Οι δολοφόνοι δήθεν αναζητούνται από την Ιντερπόλ, ενώ αυτοί κυκλοφορούν ελεύθεροι και απολαμβάνουν τιμές και αξιώματα από τις κατοχικές αρχές!

Στα γεγονότα κάνει αναφορά και η τουρκοκυπριακή εφημερίδα Αφρίκα, του Σενέρ Λεβέντ. Η εφημερίδα αφού σημειώνει ότι εκείνη την ημέρα ο Ραούφ Ντενκτάς ήταν εκεί περιχαρής με τη φωτογραφική του μηχανή, αναφέρει επίσης ότι, αυτοί που διέπραξαν τα θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι του Ισαάκ εκείνη την ημέρα, «δεν σκέφτηκαν τι είδους σπόρους του μίσους και διαχωρισμό έσπερναν μεταξύ των δύο κοινοτήτων».

Η πορεία της 11ης Αυγούστου 1996 διοργανώθηκε από την Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών (ΚΟΜ). Αφορμή, στάθηκαν δύο προηγούμενες αντικατοχικές πορείες που διοργάνωσε η ΚΟΜ, μια το 1993 και μια το 1995, όπου κατέληξαν σε σύγκρουση με τα κατοχικά στρατεύματα. Το 1996 αποφασίστηκε όπως δοθεί πανευρωπαϊκός χαρακτήρας στην πορεία, έτσι η ΚΟΜ ήρθε σε επαφή με την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών, με σκοπό να αποκτήσει μια άλλη διάσταση το κυπριακό πρόβλημα. Το ζήτημα τέθηκε κάτω από το αίτημα της εφαρμογής των ψησιμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο, με έμφαση στο δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης που παρεμπόδιζε ο τουρκικός κατοχικός στρατός, ενώ κεντρικό σλόγκαν της πορείας ήταν: “Για ένα κόσμο χωρίς σύνορα – ζήσε ελεύθερα, οδήγησε ελεύθερα.”

Η πορεία ξεκίνησε συμβολικά από το Βερολίνο στις 2 Αυγούστου 1996 με συμμετοχή αριθμού μελών της ΚΟΜ και 150 μοτοσικλετιστές από 12 χώρες, όπου διασχίζοντας την Ευρώπη, έφτασε στην Κύπρο στις 11 Αυγούστου 1996. Στόχος της πορείας ήταν να εισέλθει στα κατεχόμενα και να καταλήξει στην Κερύνεια. Οι μετακινήσεις και ενισχύσεις των κατοχικών στρατευμάτων στη γραμμή αντιπαράταξης, αλλά και η κάθοδος από την Τουρκία, οργανωμένων ακροδεξιών ομάδων ώστε να κτυπήσουν την πορεία, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κλίμα. Η τότε κυβέρνηση ΔΗΣΥ-Κληρίδη, πίεσε και τελικά έπεισε την ηγεσία της ΚΟΜ, να ανακοινώσει την ματαίωση της πορείας κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, την ώρα που ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει. Ο κόσμος που θα συμμετείχε απ όλη την Κύπρο ήταν πέραν των 7 χιλιάδων.

Αποτέλεσμα των σπασμωδικών χειρισμών της τότε κυβέρνησης ήταν όπως οι μοτοσικλετιστές κινηθούν ανοργάνωτα και διασπασμένοι σε διάφορα οδοφράγματα και περιοχές (Δερύνεια, Σοπάζ, Λήδρα Πάλλας). Στο οδόφραγμα της Δερύνειας, παρουσία και βουλευτών από τα κόμματα ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΑΚΕΛ και ΕΔΕΚ (ένας από κάθε κόμμα) οι διαδηλωτές ζητούν από τις κατοχικές αρχές, να τους επιτραπεί να συνεχίσουν την πορεία, κάτι που δεν γίνεται δεκτό. Εκεί ξεκίνησαν και τα πιο σοβαρά επεισόδια όταν οι μοτοσικλετιστές, μαζί με πολλούς άλλους διαδηλωτές, μπήκαν στην “νεκρή ζώνη” και συγκρούστηκαν με τη φασιστική οργάνωση των Γκρίζων Λύκων, μπάτσους των κατεχομένων και τις στρατιωτικές κατοχικές δυνάμεις. Εκτός από τον Τάσο που δολοφονήθηκε, άλλοι 50 τραυματίστηκαν από ξυλοδαρμούς, αλλά και τα φυσίγγια του κατοχικού στρατού.

Είναι προφανές ότι εξετάζοντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξήχθη η πορεία, παρατηρούμε ότι η ΚΟΜ δεν αποτελούσε οργανωμένο πολιτικό φορέα ή συγκροτημένο πολιτικό κίνημα, με συγκεκριμένες θέσεις επί του Κυπριακού ζητήματος, αλλά ετερόκλητο κοινωνικό σύνολο. Το ότι το Κυπριακό έμπαινε κάτω από το σύνθημα του υπαρκτού προβλήματος της ελεύθερης διακίνησης και της συνεχιζόμενης στρατιωτικής κατοχής, αποτέλεσε -ναι μεν- σημείο σύγκλισης για διάφορους ανθρώπους ανεξαρτήτως ιδεολογικών-πολιτικών φρονημάτων, άφηνε όμως παράλληλα ανοικτό το δρόμο και σε εθνικιστικές τάσεις. Η απουσία συγκεκριμένου πολιτικού χαρακτήρα στη κινητοποίηση δημιουργούσε το πλαίσιο στο οποίο μπορούσαν να εισχωρήσουν εθνικιστικές δυνάμεις και να διαχυθούν αμιγώς εθνοκεντρικά στοιχεία, κάτι που έγινε εμφανές όταν η κινητοποίηση έφτασε στην κορύφωση της. Οι εθνικιστικές τάσεις στην πορεία, περισσότερο ήθελαν να προβάλουν το μίσος τους προς κάθε τουρκοκυπριακό στοιχείο και την αντίθεση τους σε μια ειρηνική, μα συνάμα δίκαιη λύση του Κυπριακού, με τις δύο κοινότητες ενωμένες.

Βάζουμε όμως και ένα προβληματισμό για τη στάση της Αριστεράς και του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου στις δύο κοινότητες και ενιαία, σε αυτά τα γεγονότα. Γιατί, μπορεί η Αριστερά να είναι η πρώτη και με συνέπεια ίσως η μόνη πολιτική δύναμη που μίλησε ξεκάθαρα για τα εγκλήματα που έγιναν και αντιμάχεται τον εθνικισμό, όμως έχει καθήκον κι από την άλλη, να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική και κατοχική δύναμη, κι όχι να μένει απούσα και αμήχανη σε τέτοια γεγονότα. Η απελευθέρωση – επανένωση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την συνειδητοποίηση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων των δυο κοινοτήτων. Μόνο έτσι θα ηττηθούν οι εθνικιστές και οπαδοί της διχοτόμησης και θα ηγεμονεύσει ένα δικοινοτικό κίνημα ταξικό και αντικατοχικό, για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, χωρίς ξένα στρατεύματα και βάσεις, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις.

Οπωσδήποτε ο αγώνας για ελευθερία και ανεξαρτησία πρέπει να είναι μαχητικός και συνεχής, αλλά με διεθνιστικό και ταξικό χαρακτήρα που θα εμπεριέχει και τον στόχο της αντικαπιταλιστικής απελευθέρωσης. Σε αυτή την κατεύθυνση παλεύουμε μαζί με συντρόφους/φισες Τουρκοκύπριους/ες που αγωνίζονται ενάντια στον κατοχικό στρατό, τον διαχωρισμό, τον ιμπεριαλισμό και εθνικισμό.

Bandiera – Συλλογικότητα Αναρχικών και Κομμουνιστών