Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Οκτώβρη του 2013 στην ηλεκτρονική σελίδα της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ).

11 Οκτ 2013

Το Σκάνδαλο της Δρομολαξιάς και Μνημονιακές Σκοπιμότητες

Το σκάνδαλο της Δρομολαξιάς δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Η διαφθορά είναι διάχυτη στην Κυπριακή κοινωνία και αφορά σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τις τράπεζες, την εκκλησία και τη δημόσια υπηρεσία.

Είναι φανερό ότι η Δεξιάσκάνδαλο της Δρομολαξιάς, συνεπικουρούμενη από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, επικεντρώνεται σ’ αυτό το σκάνδαλο γιατί θέλει να διασύρει τόσο τη CΥΤΑ όσο και το ΑΚΕΛ και να μειώσει τη θέληση για αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και τα μέτρα λιτότητας. Παρασύρει ταυτόχρονα την κοινή γνώμη μακριά από τις ασήκωτες ευθύνες των ιθυνόντων, μακριά από τη στημένη και ανυπόστατη απόφαση της Επιτροπής για την Οικονομία, την παράβλεψη του χαρίσματος εκατομμυρίων στη Velister, την προσπάθεια για αποσιώπηση των τεράστιων και εγκληματικών σκανδάλων των Τραπεζών όπως και της φυγάδευσης κεφαλαίων από συγγενείς του Προέδρου Αναστασιάδη, και πολλά άλλα. Τέτοια σκάνδαλα πάντα βρίσκονταν στη ρουτίνα της κυπριακής πολιτικής σκηνής από τον καιρό της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πάντα συγκαλύπτονταν και ξεχνιούνταν σύντομα και «βολικά». Η προσπάθεια υπόσκαψης της Αριστεράς δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Κατά την περίοδο της προεδρίας Χριστόφια, αντιπολίτευση όπως και “συμπολίτευση” επεχείρησαν επανειλημμένα να πλήξουν τον Πρόεδρο και την Αριστερά, με αποκορύφωμα τη χυδαία εκμετάλλευση της τραγωδίας στο Μαρί.

Η σημερινή δίωξη στελεχών του ΑΚΕΛ, στο χρόνο και με τον τρόπο που γίνεται, αποτελεί μέρος ενός κυνηγητού μαγισσών με στόχο τον περιορισμό των δυνατοτήτων του εργατικού κινήματος για αντίσταση ενάντια στις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας και καταλήστευσης του κοινωνικού πλούτου που τροχιοδρομεί η κυβέρνηση Αναστασιάδη και οι συνοδοιπόροι της.

Το γεγονός ότι, στο συγκεκριμένο σκάνδαλο, το ΑΚΕΛ φαίνεται να έχει ακολουθήσει την πρακτική και των υπολοίπων κομμάτων να δέχονται χορηγίες από ύποπτες πηγές είναι κάτι το οποίο πλήττει το εργατικό κίνημα που αυτή τη στιγμή καλείται να υπερασπιστεί τα κοινωνικά του δίκαια που υπονομεύονται μεθοδικά από την τρόικα και το κυπριακό πλουτοκρατικό κατεστημένο.

Η υπόθεση αυτή πλήττει το μέτωπο της αντίστασης κατά του κοινωνικά απαράδεκτου και οικονομικά ανορθολογικού ξεπουλήματος των ημικρατικών οργανισμών. Όπως η ΕΡΑΣ τόνισε επανειλημμένα, οι ημικρατικοί οργανισμοί πρέπει να λειτουργήσουν σε συνθήκες διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου στην υπηρεσία των συμφερόντων του κυπριακού λαού και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αποτελέσουν λεία των κερδοσκόπων που καιροφυλακτούν και προετοιμάζουν το έδαφος για τη μεγαλύτερη ληστεία του δημοσίου από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η εμπλοκή του ΑΚΕΛ στην υπόθεση Δρομολαξιάς είναι σύμπτωμα ενός πολιτικού προσανατολισμού ταξικής συνεργασίας και πολιτικής σύζευξης με χώρους του δεξιού πολιτικού κατεστημένου, στη βάση μιας θεωρίας που χωρίζει τους αγώνες των εργαζομένων σε στάδια και ορίζει το παρόν στάδιο ως εθνικοαπελευθερωτικό κατά τη διάρκεια του οποίου οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να περιορίζονται. Η πιο πάνω θεωρία ορίζει τμήματα της άρχουσας τάξης ως «εθνικά» και «πατριωτικά» και καθιστά αναγκαία τη συνεργασία ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο των εργατικών κομμάτων με το «πατριωτικό» και «δημοκρατικό» κομμάτι της αστικής τάξης. Αυτή η πολιτική οδήγησε το ΑΚΕΛ στο να αναπτύξει σχέσεις με «επιχειρηματίες» του τύπου του κ. Λίλλη, τις οποίες και εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά στην εκστρατεία δυσφήμησης του κόμματος και της Αριστεράς κατ΄επέκταση. Μέσα στις σημερινές συνθήκες της κατά μέτωπο επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων που θέλουν να φορτώσουν το κόστος της κρίσης στους εργαζόμενους στην Κύπρο, όπως και στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ταξικής συνεργασίας. Μέσα σε συνθήκες πρωτόγνωρης κρίσης του καπιταλισμού μόνο οι ίδιοι οι αγώνες των εργαζομένων μπορούν να γίνουν φραγμός στην αρπακτικότητα του κεφαλαίου.

Η απογοήτευση και η απαισιοδοξία που επικρατούν ανάμεσα στους υποστηριχτές, στα μέλη και τα στελέχη του ΑΚΕΛ δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του σκανδάλου της Δρομολαξιάς, αλλά κυρίως της συνολικής αδυναμίας του κόμματος να αντισταθεί με συνέπεια και με δυναμικό τρόπο στις μνημονιακές πολιτικές.

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε επιβάλλεται η συστράτευση της κυπριακής Αριστεράς και με τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στον κοινό αγώνα κατά των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η εποχή της ταξικής συνεργασίας με τμήματα της αστικής τάξης έχει παρέλθει. Πρέπει να αντικατασταθεί με την ταξική συνεργασία των εργαζομένων στη Κύπρο όπως και σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτός ο ταξικός πολιτικός προσανατολισμός για να είναι πειστικός και αποτελεσματικός προϋποθέτει μια Αριστερά με δημοκρατική και διαφανή εσωτερική λειτουργία. Η ιδιωτική περιχαράκωση και η εγκατάλειψη του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα δεν είναι λύση για κανένα αριστερό. Δεν συνθηκολογούμε με τις δυνάμεις της αντίδρασης και του συντηρισμού. Συσπειρωνόμαστε και κτίζουμε ένα μαζικό και δυναμικό κοινωνικό μέτωπο αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας και της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

ΕΡΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ