Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Ιούλη του 2011 στην ιστοσελίδα της Εργατικής Δημοκρατίας.

Μέσα από τις στάχτες της έκρηξης και τα ερείπια μπορεί να γεννηθεί μια νέα ελπίδα

18/07/2011

Να μην αφήσουμε τους φασίστες να τη σκοτώσουν

Οι εκρήξεις που έγιναν στις 11 του Ιούλη έχουν κυριολεκτικά συγκλονίσει συθέμελα την ελληνοκυπριακή κοινωνία. Αναφέρομαι σε εκρήξεις γιατί δεν ήταν μια αλλά πολλές οι εκρήξεις που έγιναν.

Η πρώτη και σημαντικότερη ήταν η έκρηξη στα εμπορευματοκιβώτια με τα πυρομαχικά που σκόρπισε το θάνατο και την καταστροφή σε τεράστια έκταση με ανυπολόγιστες συνέπειες για ολόκληρο το νησί, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, περιβαλλοντολογικές και άλλες που δεν μπορούμε ίσως να φανταστούμε σήμερα. Η πιο τραγική συνέπεια ήταν ο θάνατος τουλάχιστον 13 αθώων ανθρώπων που σκοτώθηκαν γιατί προσπάθησαν απεγνωσμένα να κάνουν το καθήκον τους. Δεν ξέρουμε ακόμη πόσοι στο τέλος θα χάσουν τη ζωή τους ή θα υποστούν σοβαρές συνέπειες στην υγεία τους ή στην ζωή τους επειδή βρέθηκαν στο τόπο της έκρηξης ή έτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια ή σε ατυχήματα που προκαλούνται εξαιτίας των διακοπών ρεύματος ή από θερμοπληξία εξαιτίας της μη λειτουργίας κλιματιστικών.

Αυτή η έκρηξη τίναξε στον αέρα κάθε αξιοπιστία των θεσμών του κράτους, της κυβέρνησης, του στρατού, της αστυνομίας, της πυροσβεστικής, της Βουλής και των πολιτικών κομμάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την πολιτική ευθύνη την έχει πρώτα και κύρια η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρόεδρος Χριστόφιας και μόνο από το γεγονός ότι έγινε επί δικής του διακυβέρνησης. Το λιγότερο για το οποίο είναι υπεύθυνος είναι η επιλογή των συνεργατών του και των αξιωματούχων που διόρισε στα διάφορα πόστα από τα οποία εξαρτιόταν η αποτροπή της έκρηξης, όπως υπεύθυνος είναι και για τους χειρισμούς διαχείρισης αυτών των εκρηκτικών. Αυτό δεν χρειάζεται καμιά έρευνα για να το καταδείξει. Από κει και πέρα ποιες ευθύνες υπάρχουν, σε ποιους πέφτουν και σε ποιο βαθμό για τον κάθε ένα, θα πρέπει να φανεί μέσα από τις έρευνες που έχουν αρχίσει και θα πρέπει οι υπεύθυνοι να οδηγηθούν στα δικαστήρια και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Αυτό απαιτεί το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας αλλά αυτό θα αποτελέσει και ένα σημαντικό παράγοντα για να αποτραπούν άλλες παρόμοιες τραγωδίες στο μέλλον.

Υποκρισία

Η δεύτερη έκρηξη που ακολούθησε την πρώτη, ήταν μια έκρηξη υποκρισίας από διάφορους παράγοντες της πολιτικής ζωής και κομματικούς ηγέτες που βιάστηκαν να στήσουν δικαστήρια, να κατηγορήσουν τους άλλους και να βγάλουν τους εαυτούς τους καθαρούς και αμόλυντους. Καλούν τους άλλους να ζητήσουν συγνώμη ή να παραιτηθούν αλλά οι ίδιοι δεν νοιώθουν καμιά ανάγκη να αναγνωρίσουν τις δικές τους ευθύνες. Ποιος ήταν αμέτοχος σε αυτή τη τραγωδία; Η επιτροπή άμυνας της Βουλής, η επιτροπή ελέγχου, που είχαν στα χέρια τους την έκθεση της γενικής ελεγκτού που αναφέρονταν στην επικινδυνότητα του φορτίου; Τα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτές τις επιτροπές; Ποιο κόμμα και ποιοι από τους πολιτικούς ηγέτες διαφώνησαν με τους χειρισμούς της κυβέρνησης που οδήγησαν το σκάφος με το εκρηκτικό φορτίο του στη Κύπρο για να κάνουν το χατίρι στους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς και να σφραγίσουν τις συμφωνίες για την ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αεριού; Ποιος δεν ήξερε ότι τα εμπορευματοκιβώτια με τα εκρηκτικά ήταν στοιβαγμένα τόσο καιρό στη ναυτική βάση στο Μαρί; Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να παριστάνει την αθώα περιστερά ούτε μπορούν να ξεμπλέξουν με ένα «δεν γνωρίζαμε» ή με ένα «μας διαβεβαίωναν οι στρατηγοί της Εθνικής Φρουράς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα». Με το ίδιο επιχείρημα θα πρέπει τότε να ξεμπλέξουν όλοι, από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι και τον υπουργό Άμυνας και να την πληρώσουν μόνο οι δυο τρεις αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς που έδιναν αυτές τις διαβεβαιώσεις.

Λίγη σεμνότητα και περισσότερος σεβασμός προς τους νεκρούς και τις τραγικές οικογένειες τους αλλά και προς τη νοημοσύνη του υπόλοιπου κόσμου δεν θα έβλαφτε αυτές τις στιγμές, αντίθετα θα βοηθούσε σ΄αυτό που θα έπρεπε να είναι ο στόχος: αυτή η τραγωδία τελικά να καταλήξει σε κάτι θετικό, σε ένα καλύτερο τρόπο οργάνωσης του κράτους και των θεσμών του με τρόπο που να εξυπηρετεί τον πολίτη και τις ανάγκες του και όχι να τον σκοτώνει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεκάδες εθνοφρουροί, έφεδροι και άλλο προσωπικό της Εθνικής Φρουράς έχει χάσει τη ζωή του μετά τον πόλεμο του ’74 σε παρόμοια «ατυχήματα». Αν σε αυτό τον αριθμό προσθέσουμε και τις αυτοκτονίες στο στρατό τότε οι νεκροί πιθανό να φτάνουν σε τριψήφιο αριθμό.

Το κίνημα

Η τρίτη έκρηξη ήταν η έκρηξη της οργής του κόσμου. Αυτή η έκρηξη ήταν και το μόνο θετικό που βγήκε μέσα από τα χαλάσματα και τους καπνούς στο Βασιλικό. Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στις οικογένειες των θυμάτων, να θρηνήσουν μαζί τους αλλά και να απαιτήσουν την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων. Ένα κίνημα αυθόρμητο που αγκαλιάζει πολλά στρώματα της κοινωνίας αλλά κυρίως όλους εκείνους που βρίσκονται στα χαμηλά στρώματα της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας. Όλους εκείνους που νοιώθουν ότι συνθλίβονται από μια πολιτική που κάνει τη ζωή τους κάθε μέρα και πιο δύσκολη, που σκοτώνει κάθε ελπίδα στους νέους που ανάμεσα τους η ανεργία ξεπερνά το 20% και που τώρα ερχόταν να τινάξει στον αέρα και τα κορμιά αθώων παλικαριών που έκαναν με ευσυνειδησία τη δουλειά τους. Το ποτήρι της οργής ξεχείλισε και ένα ποτάμι κυλά στους δρόμους της Λευκωσίας αλλά και των άλλων πόλεων. Αυτό το κίνημα μπορεί να γίνει η μαμή για να γεννηθεί μια καλύτερη κοινωνία, πιο δίκαιη, πιο δημοκρατική, που να χαρακτηρίζεται από την κοινωνική αλληλεγγύη και όχι την μισαλλοδοξία, το ρατσισμό, τον ατομικισμό και τον ωχαδερφισμό.

Η τέταρτη έκρηξη είχε στο επίκεντρο της αυτό το κίνημα, αυτό το ποτάμι και προσπαθεί να το εκτρέψει και να το βάλει σε άλλα κανάλια. Είναι μια έκρηξη έξαρσης του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας. Οι πρώτοι που έτρεξαν να εκμεταλλευτούν αυτόν τον κόσμο που κατέβηκε στους δρόμους είναι οι ακροδεξιές ομάδες που υπάρχουν μέσα και έξω από τα κόμματα που θέλουν να ξεφορτωθούν τον Χριστόφια και την πολιτική του στο Κυπριακό, που θέλουν να κλείσουν την οποιαδήποτε προοπτική για μια συμβιβαστική διευθέτηση του κυπριακού στα πλαίσια μιας δικοινοτικής, διζωνικής, ομοσπονδίας. Αυτούς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να φύγει ο Χριστόφιας και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη νίκη του απορριπτικού μετώπου στις εκλογές που θα ακολουθήσουν. Αυτό από μόνο του είναι αρκετός λόγος για να μην υποστηρίζουμε το σύνθημα για άμεση παραίτηση του Χριστόφια. Επιπλέον η παραίτηση Χριστόφια βολεύει και πολλούς άλλους διότι αν φύγει ο Χριστόφιας θα εκτονωθεί ένα μεγάλο μέρος της οργής και πολύ πιθανόν όλοι αυτοί που με τις πράξεις και παραλείψεις τους οδήγησαν σε αυτό το μεγάλο έγκλημα θα την βγάλουν στο τέλος καθαρή.

Μαζί με όλους αυτούς συμπαρατάχθηκε και προσπάθησε να μπει μπροστά και το ναζιστικό ΕΛΑΜ (αυτοί που έχουν για έμβλημα τη ναζιστική σβάστικά και χαρακτηρίζουν τον αρχιδολοφόνο Ρούντολφ Ες σαν αθάνατο) το οποίο ελπίζει σε μια αποσταθεροποίηση για να κεφαλαιοποιήσει μέσα από την κρίση και την απόγνωση του κόσμου.

Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου όμως που κινητοποιείται και ζητά κάθαρση και δικαίωση των νεκρών από το έγκλημα στο Μαρί και Βασιλικό δεν έχει καμιά σχέση με αυτές τις ιδέες και τους σκοπούς αυτών των ομάδων. Δεν είναι ούτε φασίστες, ούτε ρατσιστές, ούτε όργανα του αρχιεπισκόπου που ηγείται αυτής της ανίερης συμμαχίας που θέλει να ξεφορτωθεί το Χριστόφια. Δικαιολογημένα θέλουν να εκφράσουν τη λύπη τους και την αγανάκτηση τους γι αυτή τη τραγωδία και θέλουν να δουν τους υπεύθυνους να τιμωρούνται. Ανάμεσα σε αυτούς εξάλλου στη Πλατεία Ελευθερίας και αλλού ήταν και πολλοί από αυτούς που ψήφισαν τον Χριστόφια ακόμη και μέλη του ΑΚΕΛ. Ήταν και η Δήμαρχος Λευκωσίας την οποίαν προσπάθησαν κάποια από αυτά τα ακροδεξιά και ρατσιστικά στοιχεία να προπηλακίσουν γιατί «επιτρέπει στους μετανάστες να ζουν στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας» και τους «προστατεύει».

Θα είναι λάθος να χαρακτηρίσουμε αυτό το κίνημα σαν ακροδεξιό επειδή προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν οι ακροδεξιοί και οι φασίστες. Αντίθετα θα πρέπει να είμαστε εκεί για να αποτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη, Δυστυχώς η απουσία μέχρι σήμερα μιας εναλλακτικής πρότασης προς τα αριστερά επέτρεψε στους ακροδεξιούς να κερδίσουν ένα κομμάτι από αυτό το ακροατήριο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πράγματα μετά από αυτές τις εκρήξεις δεν θα είναι όπως πριν. Το ποτάμι που ξεχύθηκε στους δρόμους δεν γυρίζει πίσω, ή θα πνίξει στη πορεία του τα σάπια και βρώμικα ενός συστήματος που ήταν στηριγμένο, στο κέρδος, στο συμφέρον, στον ατομικισμό στο ρουσφέτι, την αδιαφορία και τον ετσιθελισμό και θα επιβάλει μια κοινωνία δίκαιη, δημοκρατική, πολυπολιτισμική, ανεχτική που να χαρακτηρίζεται από την κοινωνική αλληλεγγύη ή θα κυριαρχήσουν οι ακροδεξιοί και οι φασίστες και θα έχουμε μια κοινωνία της πατριδολατρίας, της καθαρότητας της φυλής του ρατσισμού, των ναζιστικών παρελάσεων και των πογκρόμ.

Είναι υποχρέωση όλων όσων θέλουν να δουν αυτή τη τραγωδία και την καταστροφή να μην καταλήγει σε μια ακόμη μεγαλύτερη τραγωδία με την επικράτηση των ναζιστών να συντονιστούμε και να παλέψουμε μαζί με το κόσμο που ζητά σήμερα πραγματική αλλαγή για να πετύχουμε τη καλύτερη αλλαγή που μπορούμε και να κτίσουμε μια καλύτερη κοινωνία. Οι δυνατότητες υπάρχουν, η τεράστια ανταπόκριση που υπήρξε στις εκκλήσεις για παροχή αίματος, για συνεργασία στην αντιμετώπιση της έλλειψης ρεύματος έδειξαν ότι υπάρχει έντονα το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης μέσα στο κόσμο. Ας το αξιοποιήσουμε.

Όσοι ενδιαφέρονται για να κάνουμε μια τέτοια προσπάθεια μαζί ας επικοινωνήσουν για να οργανώσουμε μια συνάντηση για να το κουβεντιάσουμε.

Ντίνος Αγιομαμίτης