Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Μάη του 2012 στην ιστοσελίδα της Εργατικής Δημοκρατίας.

ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ

Η εργατική τάξη γιορτάζει φέτος την Πρωτομαγιά σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και επίθεσης ενάντια στις εργατικές κατακτήσεις. Η ανεργία έφτασε σχεδόν στο 10% το ψηλότερο ποσοστό από την εποχή του πολέμου το ’74. Οι μισθοί μειώθηκαν, οι συλλογικές συμβάσεις παραβιάζονται καθημερινά από τους εργοδότες, η κυβέρνηση αυξάνει τις φορολογίες και κάθε τόσο φέρνει και ένα νέο πακέτο περικοπών.

Οι εργοδότες, το κεφάλαιο και οι τραπεζίτες προσπαθούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης που οι ίδιοι προκάλεσαν με την απληστία και τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια, στις πλάτες των εργαζομένων. Θέλουν να πάρουν πίσω ότι κερδίσαμε με αγώνες και θυσίες τα τελευταία 50 με 60 χρόνια, τις συλλογικές συμβάσεις, την ΑΤΑ, τις ετήσιες προσαυξήσεις για τους δημόσιους, τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τις συντάξεις, το όριο αφυπηρέτησης, ακόμη και το δικαίωμα στην απεργία όπως έκαναν με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας.

Σ’ αυτή την επίθεση έχουν την στήριξη όχι μόνο του ΔΗΣΥ που είναι το κατ εξοχήν κόμμα του κεφαλαίου αλλά και των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης που έχουν σχηματίσει μια ανίερη συμμαχία ενάντια στην κυβέρνηση Χριστόφια, την αριστερά και τα συνδικάτα με στόχο να αποτρέψουν την οποιαδήποτε συμβιβαστική διευθέτηση του Κυπριακού και να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στην διακυβέρνηση κατά τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Παίζουν ακόμη το χαρτί του ρατσισμού ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στους φασίστες.

Δυστυχώς όμως και η στάση της κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ αλλά και των ηγεσιών των συνδικάτων δεν είναι αυτή που θα έπρεπε. Αντί να υπερασπιστούν τις εργατικές κατακτήσεις έχουν υποχωρήσει στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, των τραπεζιτών και των κομμάτων που συμπορεύονται με αυτές τις απαιτήσεις.

Ακόμη χειρότερα το ΑΚΕΛ φλερτάρει με τα κόμματα του απορριπτισμού σε μια προσπάθεια να ξαναστήσουν μαζί συνεργασίες και να βρουν κοινό υποψήφιο. Ηδη τους έκανε την παραχώρηση να μην είναι ξανά υποψήφιος ο Χριστόφιας. Αυτή η πολιτική είναι αδιέξοδη. Όχι μόνο προσβάλλει τον κάθε εργαζόμενο που βρέθηκε στο στόχαστρο των επιθέσεων των ΠαπαδοπουλοΑβέρωφ και των όμοιων τους την προηγούμενη περίοδο αλλά θα αναγκάσει το ΑΚΕΛ να προσαρμοστεί ακόμη περισσότερο στις απαιτήσεις των υποψηφίων συμμάχων του.

Αντί να κοιτάζει προς αυτή τη κατεύθυνση το ΑΚΕΛ θα έπρεπε να υποστηρίξει ένα αριστερό υποψήφιο που να προωθήσει μια διεθνιστική και φιλεργατική πολιτική. Αυτή την πολιτική μάλιστα θα πρέπει να την προβάλει και να την εφαρμόσει από τώρα και όχι να την υπόσχεται για τη νέα πενταετία. Θα μπορούσε ο Χριστόφιας να απαντήσει στις προκλήσεις του κεφαλαίου με μέτρα που να στηρίζουν τους εργαζόμενους και όχι τους τραπεζίτες. Θα μπορούσε να προχωρήσει άμεσα σε:

• Κρατικοποίηση των τραπεζών με έλεγχο από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα για να μπορούν να ελέγχουν που πάνε τα κεφάλαια που διαχειρίζονται.
• Κρατικοποίηση των αερίων και άμεσο διορισμό και τουρκοκυπρίων στην επιτροπή που θα διαχειρίζεται αυτά τα θέματα. Μόνο έτσι θα έχουν αξία οι δηλώσεις του ότι θέλει να μοιραστούμε μαζί τους τον πλούτο με τον οποίο η φύση προίκισε το νησί μας
• Απαγόρευση των απολύσεων για να σταματήσουν οι αυθαιρεσίες των εργοδοτών.
• Μείωση της θητείας όπως είχε εξαγγείλει προεκλογικά και δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών. Ετσι θα εξοικονομηθούν τεράστια ποσά που θα μπορούσαν να δοθούν για κοινωνικές παροχές και έργα κοινής ωφελείας.
• Να φορολογήσει τον πλούτο και την εκκλησία και να πατάξει τη φοροδιαφυγή που ευδοκιμεί μέσα στους επιχειρηματίες ακόμη και μέσα στους ίδιους τους βουλευτές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με τέτοια μέτρα θα κερδίσει το μίσος των κεφαλαιοκρατών αλλά θα έχει την στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των απλών ανθρώπων που πληρώνουν σήμερα τα σπασμένα της κρίσης. Με μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να ξαναδιεκδικήσει τις προεδρικές του 2013 ακόμη και με τον Χριστόφια και να έχει πολύ καλές πιθανότητες να τις κερδίσει.

Οι αγώνες των εργαζομένων την προηγούμενη περίοδο έδειξαν ότι η διάθεση υπάρχει μέσα στην εργατική τάξη. Η μαζική συμμετοχή στις απεργίες, οι δυναμικές περιφρουρήσεις και διαδηλώσεις έδειξαν ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από τα κάτω έχουν την δύναμη όχι μόνο να πιέσουν τις ηγεσίες των συνδικάτων τους αλλά να πάρουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Σε αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να στραφούν οι αγώνες των εργαζομένων την επόμενη περίοδο αν θέλουμε όχι μόνο να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις μας αλλά και να τις διευρύνουμε και να ανοίξουμε την προοπτική για την ανατροπή του συστήματος που γεννά τις κρίσεις, τον φασισμό και την βαρβαρότητα.

1η Μάη 2012

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ