Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Facebook Με τον Μαρξ Πέραν του Μαρξ στις 30/06/16.

Οι Χρήσιμοι και οι Αχρείαστοι

Μετά που το «αόρατο χέρι» του τρομοκρατικού συστήματος της οικονομίας της αγοράς έκαμε ήδη το μισό πλανήτη μη κατοικήσιμο, οι ιδεολογικοί αντιπρόσωποι και οι αρμόδιες αρχές του, των οποίων η θέληση και η ανάγκη για ασφάλεια, για πετρέλαιο για περιχαράκωση, για αποκλεισμό και για παγκόσμια κυριαρχία δεν έχει όρια, παράγουν τώρα με την Hightech – παγκόσμια αστυνομία τους σωρούς πτωμάτων στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των οποίων η πραγματική ουσία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η λογική της μετατροπής των «πλεοναζόντων» σε σκέτη βιομάζα.

Οι δημοκράτες, οι σημαιοφόροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θέλουν να «επιτρέπουν την είσοδο» μόνο σ’ εκείνους οι οποίοι «μας είναι χρήσιμοι», ότι αυτό και να σημαίνει. Έτσι επιχειρηματολογούν οι ιδεολόγοι του φιλελευθερισμού. κάνουν έτσι ωσάν να μην πρόκειται για τους πρόσφυγες και τις αιτίες που προκαλούν την φυγή τους, και ωσάν να μην πρόκειται επίσης για την ξενοφοβία των ντόπιων που φθάνει μέχρι την εχθρότητα, ακόμη και τον ρατσισμό, αλλά ωσάν να πρόκειται αποκλειστικά και μόνο για την οικονομική «χρησιμότητα», για την καλύτερη σχέση ανάμεσα στον αποκλεισμό των προσφύγων και της εκμετάλλευσης της κατάστασης ανάγκης στην οποία βρίσκονται.

Το σύνθημα τους: κανένα δυτικό κράτος δεν πρέπει να αισθάνεται ότι έχει την υποχρέωση να ανοίξει τα σύνορα του στους καταδιωκόμενους και στους απελπισμένους αυτού του κόσμου, αλλά μάλλον πρέπει το καθένα να προσπαθεί να φέρει στη χώρα του τις καλύτερες εργατικές δυνάμεις και τους καλύτερους επενδυτές.

Πάνω στους πρόσφυγες και τους μετανάστες εκτελείται χωρίς ενδοιασμό ότι υπαγορεύει η εσωτερική λογική του καπιταλισμού γενικά: δηλαδή η τάση να μειώνονται και να ανάγονται οι άνθρωποι στην «οικονομική χρησιμότητά» τους, να αντιμετωπίζονται μόνο ως μονάδες κατανάλωσης εργατικής δύναμης και «επίδοσης». Ότι δεν είναι ακόμη δυνατόν να κάνουν με τους δικούς τους πολίτες δηλαδή να «αναγνωρίζουν» ως ανθρώπους μόνο εκείνους που μπορούν να λειτουργούν ως μηχανές επίδοσης, βγαίνει τώρα στην επιφάνεια με κάθε είδους βαρβαρότητα κατά την αντιμετώπιση των μεταναστών: πρέπει να είναι νέοι και υγιείς, κατά προτίμηση να έχουν σπουδάσει κάπου αλλού (έτσι εξοικονομούνται τα υψηλά κόστα της εκπαίδευσής τους) και να είναι τα «καλύτερα μυαλά», κατά προτίμηση χωρίς παιδιά, χωρίς πατέρα, χωρίς μητέρα και χωρίς εξάρτηση και υποχρέωση εκτός από μία: να είναι «χρήσιμοι» για το ντόπιο προτσές αξιοποίησης του κεφαλαίου.

Και ακόμη πιο καλοδεχούμενος είναι φυσικά ο «επενδυτής», ο άνθρωπος ο οποίος φέρνει μαζί του χρήμα, πηγμένη, παρωχημένη «επίδοση» η οποία απομυζήθηκε από ανθρώπους-μηχανές, ποιος ξέρει πως, με σκοπό τώρα να το «επενδύσει» δηλαδή να το μετατρέψει εκ νέου στην ρευστή κατάσταση του κεφαλαίου, δηλαδή σε κατανάλωση ζωντανής εργατικής δύναμης και να αυξήσει με αυτό τον τρόπο «την ισχύ της χώρας».

Όμως, με αυτή την προσπάθεια επιλογής σε «χρήσιμους» και «αχρείαστους» αλλοδαπούς, σε «καλύτερα μυαλά» και σε αποκλεισμό των μη προσώπων, ο δημοκρατικός ιμπεριαλισμός της περιχαράκωσης και του αποκλεισμού δεν γίνεται κύριος των άλυτων εσωτερικών αντιθέσεων του, αντίθετα ενισχύει την όξυνσή τους. Έτσι, κατά δυσάρεστο τρόπο, αυτά ακριβώς τα «καλύτερα μυαλά» που έχουν την πράσινη κάρτα, έχουν επίσης εκείνο το προφίλ που αντιστοιχεί με ακρίβεια σε εκείνα τα χαρακτηριστικά των τρομοκρατών που βρίσκονται «εν υπνώσει», όπως τα έχουν επεξεργαστεί οι ειδικοί της τρομοκρατίας. Αυτοί, οι προκαλούντες τον φόβο τρομοκράτες «εν υπνώσει», δεν έρχονται στο χώρο πίσω από τα τοίχοι του καπιταλιστικού κέντρου ως άποροι και άρρωστοι πρόσφυγες αλλά ως μορφωμένοι και καλά καταρτισμένοι ειδικοί ή ως «ταλαντούχοι νέοι φοιτητές».

Και από την άλλη μεριά, η ίδια η δημοκρατική μεσαία τάξη δεν τηρεί τα, από την ίδια προβαλλόμενα κριτήρια επιλογής, όταν και εφόσον πρόκειται για τα δικά τους φτηνά και μίζερα συμφέροντα. Είναι ακριβώς αυτοί οι παράνομοι, που επίσημα κυνηγούνται με σκοπό τη σύλληψη και την απέλαση τους, που εργάζονται, ως παρόμοια με σκλάβους αντικείμενα, στην προσωπική οικονομία πολλών δημοκρατών (ως υπηρέτριες, φροντίστριες ηλικιωμένων κλπ). Το ίδιο ισχύει επίσης και για άλλους τομείς της οικονομίας όπως η γεωργία, η οικοδομή κλπ.

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί σε όλες τις χώρες του δημοκρατικού κέντρου: αυτοί οι άνθρωποι που «δεν έχουν χαρτιά», που δεν έχουν κανένα δικαίωμα και γι’ αυτό είναι τόσο αβοήθητοι, αντιμετωπίζονται και χρησιμοποιούνται ως σκλαβοι.

Στην πραγματικότητα, όλοι οι μετανάστες είναι στον ίδιο βαθμό αντικείμενα του αποκλεισμού και ταυτόχρονα της εκμετάλλευσης στις περιθωριακές ζώνες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Τα λίγα «καλύτερα μυαλά», όπως και η άθλια εργασία των παράνομων στον τομέα των προσωπικών υπηρεσιών και στους περιθωριακούς τομείς της παραγωγής για την αγορά, δεν μπορούν να συμβάλουν ουσιαστικά στην πραγματική συσσώρευση του κεφαλαίου ως όλον

Οκτώβρης 2007

—

Σημειώσεις

1. Όλα τα αποσπάσματα και οι αναφορές από τους τρείς τόμους του Κεφαλαίου και τις Θεωρίες για την Υπεραξία είναι από τις σχετικές εκδόσεις της Σύγχρονης Εποχής. Τα αποσπάσματα και οι αναφορές από τα Grudrisse είναι από την Γερμανική Έκδοση των Απάντων των Μαρξ-Ένγκελς, τόμος 42. (Dietz Verlag Berlin, 1983). Στα σχετικά αποσπάσματα σημειώνονται στην παρένθεση όπου έγινε κατορθωτό, οι αντίστοιχες σελίδες της Ελληνικής Έκδοσης των Grundrisse του Στοχαστή.
2. Όλα τα κείμενα αντλούν ιδέες από το έργο της Γερμανικης Θεωρητικής Σχολής της Κριτικής της Αξίας (Wertkritik) όπως έχει δημοσιευτεί στα περιοδικά Krisis και Exit! και στα βιβλία των Robert Kurz, Norbert Trenkle, Ernst Lohoff και άλλων. Στις περιπτώσεις που γίνεται ελεύθερη μετάφραση άρθρων αυτό δηλώνεται από την αναφορά στον τίτλο «σύμφωνα με τον Robert Kurz».