Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Γενάρη του 2009 στο blog νεκατώματα.

Ο αντι-εξουσιαστικός χώρος της Κύπρου – προοπτικές τζιαι προβλήματα

1.Γράφω τούτον το κείμενο με την ελπίδα να αποτελέσει την αφετηρία για μιαν συζήτηση. Έστω ηλεκτρονικά τζιαι δημόσια αφού το τελευταίο διάστημα φαίνεται ότι έχουμεν πρόβλημα συνεννόησης τόσο στα στέκια όσον τζιαι στον δρόμο. Η εχτεσινή πορεία τζιαι το χάλι μας το μαύρο ήταν η σταγόνα νομίζω που εξισιήλισεν το ποτήρι. Σε μιαν πορεία σιηλλιάων ατόμων εγκλωβιστήκαμεν σε μιαν ηλίθιαν κόντρα με την περιφρούρηση του ΑΚΕΛ που δεν είσιεν καμιάν απολύτως λογική. Άλλον το να ασκούμεν κριτική στην κυβέρνηση του ΑΚΕΛ τζιαι στο Κυπριακό κράτος τζιαι άλλον το να μαλλώνουμεν με τα μέλη ή τους υποστηρικτές του ΑΚΕΛ. Επήαμεν τζιαμέ για να καταδικάσουμεν το Ισραηλινό έγκλημα, όι να διαλύσουμεν την διαδήλωση. Το ότι εμπήκαμεν στην γωνιά τζιαι εμποδιστήκαμεν που το να κοντέψουμεν καν στην Ισραηλίτικη πρεσβεία έννεν μόνον πρακτικό αλλά εν τζιαι θεωρητικόν ζήτημαν. Τζιαι εφάνηκεν τζιαι προψές στην συζήτηση στη βιβλιοθήκη για την κρατική καταστολή. Έσιει να κάμει με την γενικόττερη αντίληψη που έχουμεν για το τι συνιστά πολιτική δράση τζιαι τι οργάνωση. Τζιαι προσεγγίσεις του τύπου “επουλήσαν μας οι αριστεριστές τζιαι εδέραν μας οι κότσιηνοι φασίστες” πέραν που το ότι εν απλοϊκές τζιαι ανακριβείς, πιο σημαντικά παρασιωπούν τες δικές μας προσωπικές τζιαι συλλογικές ευθύνες για την κατάσταση μας. Επειδή ναι μεν εβάλαν μας στο περιθώριο αλλά αμπα τζιαι εθέλαν το κάποιοι που εμάς; Άμπα τζιαι εν σε κάποιον βαθμό αυτοεπιβαλλόμενη η περιθωριοποίηση του χώρου; Πως αννοιούμαστεν προς τα έξω τζιαι πως συσχετιζούμαστεν με την κοινωνία; Αν ο σκοπός μας εννά είμαστεν στο περιθώριο μόνοι μας χωρίς πολιτικές τζιαι κοινωνικές συμμαχίες τζιαι χωρίς κοινωνική επιρροή εγώ εν είμαι διαθετημένος να συνεχίσω να ασχολούμαι.

2.Αφού εσυζητήσαμεν τζιαι εσυνυπογράψαμεν κείμενο 14 οργανώσεις πως εβρεθήκαμεν τελικά 20 άτομα μόνοι μας έναντι της ΑΚΕΛικής περιφρούρησης; Έπρεπεν μαζί με την ε/κ εξωκοινοβουλευτική αριστερά να είχαμεν διαφορετικό σημείο εκκίνησης, ίσως το οδόφραγμα της Λήδρας υποδεχόμενοι τους τουρκοκύπριους. Αλλά εν τζιαι κανεί να λαλούμεν για εναλλαχτικό μπλοκ τζιαι να το περιμένουμεν να γίνει που μόνον του. Δαμέ συζήτηση εν μπορούμεν να κάμουμεν πάνω σε πρακτικά ζητήματα, όι να υλοποιήσουμεν μιαν αμφίβολη πολιτική συμμαχία στον δρόμο. Τζιαι κάτι άλλον. Εν έσιει νόημα να πηαίνουμεν σε διαδηλώσεις τζιαι να ξιτημάζουν κάποιοι που μας τους άλλους διαδηλωτές ότι εν αρνιά, φλώροι, ρουφκιάνοι, φασίστες κτλ. Τούτα εν σημάθκια ανωριμότητας τζιαι διούν αφορμή στον κάθε έμμισθο ΑΚΕΛικό να μπορεί να δικαιολογηθεί στο στυλ “εσπάσαμεν σας τα πανώ σας τζιαι τες σημαίες σας γιατί μας εξιτημάζετε, εσείς επροκαλέσατε την σύγκρουση”.

3.Πάρακατω. Το θεωρητικό ζήτημα εν η πολιτική συγκρότηση του χώρου τζιαι το πρακτικό εν ο τρόπος των παρεμβάσεων μας μέσα στην κοινωνία. Αν αναλωθούμεν σε κόντρες με τους μπάτσους, τους φασίστες, την ΑΚΕΛική περιφρούρηση ή τους αριστεριστές όι μόνον εν θα πετύχουμεν τίποτε, αλλά κινδυνεύουμεν να διαλυθούμεν που την καταστολή πριν να αρθρώσουμεν καν λόγο. Ο στόχος μας πρέπει να ένι να προβάλουμεν εναλλαχτικές πολιτικές αναλύσεις, θέσεις τζιαι προτάσεις. Όι να κάμνουμεν πολιτικές κοκορομαχίες με άλλα ιδεολογικά μαχαζιά. Τωρά θα έπρεπεν να συζητούμεν για την ιστορία τζιαι τα δεδομένα της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης, να δούμε τες προοπτικές για μιαν τρίτη ιντιφάτα όι απλά στην Γάζα τζιαι την Δυτική Όχθη αλλά σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, να συζητήσουμεν συσχετισμούς με την ελληνική εξέγερση τζιαι τες Ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης. Θα έπρεπεν να ενημερωθούμεν για τες προοδευτικές δυνάμεις μέσα στο Ισραήλ τζιαι να αποκτήσουμεν επαφή. Θα έπρεπεν να πάρουμεν θέση για την Χαμάζ τζιαι τες άλλες Ισλαμικές οργανώσεις τζιαι να καταλάβουμεν γιατί καταφέρνουν να εν τόσον δημοφιλείς μέσα στους λαούς της Μέσης Ανατολής. Πρέπει επιτέλους να αρκέψουμεν να θωρούμεν πέραν που την μούττη μας. Αφήνω το ως δαμέ για να μιλήσουν τζιάλλοι τζιαι ύστερα πάλε.