Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβρη του 2013 στην ιστοσελίδα της Αριστερής Παρέμβασης.

Οι πυραυλάκατοι, οι ιερές αγελάδες και η νέα συνείδηση

28/12/2013

Στη δίνη της μεγάλης οικονομικής κρίσης που φτωχοποιεί χιλιάδες συμπολίτες μας, διαμορφώνεται ένα νέο σκηνικό που έχει να κάνει με την αντιμετώπιση τής ως τώρα αμυντικής πολιτικής που ακολουθούσαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις από το 1974. Η τακτική αναδίπλωση των δυο μεγάλων κομμάτων για το ζήτημα της αγοράς των πυραυλακάτων δεν είναι άσχετη με τη δυσφορία που εκφράζει ανοικτά πλέον ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας για το θέμα αυτό. Για πρώτη φορά πολλοί πολίτες τοποθετούν την Άμυνα σε δεύτερη μοίρα.

Μέσα από τη μονόπλευρη θεώρηση της τραγωδίας του πολέμου που καλλιεργήθηκε από τις πολιτικές ελίτ των Ελληνοκυπρίων , αναπόφευκτα ο στρατός και η αμυντική θωράκιση έπαιζαν ένα ρόλο που ήταν συνυφασμένος με την «αντίσταση του κράτους μας απέναντι στις επιβουλές του εχθρού». Έτσι, ο θεσμός του στρατού, όχι μόνο επιβλήθηκε σαν κάτι αναγκαίο και αδιαπραγμάτευτο, αλλά η ενίσχυσή του αποτέλεσε και ένα πεδίο ανταγωνισμού των πολιτικών δυνάμεων για το ποια θα υποσχεθεί πιο πολλά όπλα και ποια θα φανεί πιο «πατριωτική». Η πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου» και η πυραυλολογία με τους S 300 που οδήγησαν στην εκλογή του Κληρίδη το 1998, είναι η κορύφωση της καπηλείας της έννοιας της Άμυνας.

Ακόμη και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά τον πόλεμο, ο στρατός αντιμετωπίζεται σαν μια ιερή αγελάδα. Αν για την υπόλοιπη οικονομική πολιτική υπάρχει ενίοτε κάποια αμφισβήτηση, για τις αμυντικές δαπάνες, καμιά. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη στάση του ΑΚΕΛ και της ΕΔΕΚ στη συζήτηση στη βουλή όπου, παρόλο ότι ψήφισαν «κατά» και «αποχή» αντίστοιχα για τους προϋπολογισμούς του 2014, υπερψήφισαν τα κονδύλια που αφορούσαν την Άμυνα. Στη λογική των κομματικών γραφειοκρατιών, το κόψιμο των κονδυλίων για την Άμυνα ισούται λίγο-πολύ με προδοσία.

Η Αριστερή Παρέμβαση παρατηρεί με ενδιαφέρον τη νέα συνείδηση που αρχίζει σταδιακά να διαμορφώνεται. Δεν θεωρούμε, βεβαίως, ότι η κοινωνία έφτασε στο σημείο όπου θα αμφισβητήσει την ανάγκη ύπαρξης του στρατού. Αρχίζει όμως δειλά δειλά να θέτει τις προτεραιότητές της: δουλειά, μόρφωση, υγεία, αξιοπρέπεια. Η αυθόρμητη αντίδραση μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών μπροστά στην προκλητική πρόθεση αγοράς των πανάκριβων πυραυλακάτων, είναι μια έμμεση έστω απαξίωση της λογικής των στρατιωτικών εξοπλισμών. Είναι η απαρχή ίσως της διαδικασίας απομυθοποίησης ξένων προς τις πραγματικές ανάγκες της ζωής παρασιτικών θεσμών, όπως ο στρατός.