Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Γενάρη του 2014 στην ιστοσελίδα της Αριστερής Παρέμβασης.

Χωματερή ανθρώπων οι Κεντρικές Φυλακές

01/01/2014

Το γεγονός της αυτοκτονίας κρατουμένου δύο μέρες μετά που ο ίδιος προσπάθησε ανεπιτυχώς να θέσει τέρμα στη ζωή του και που είχε ως αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του, μόνο ως πλήρης αδιαφορία για τη ζωή των φυλακισμένων εκ μέρους των υπευθύνων μπορεί να χαρακτηριστεί. O θλιβερός αριθμός των τριών αυτοκτονιών μέσα σε ένα χρόνο στις Κεντρικές Φυλακές είναι η επιβεβαίωση ότι ο θεσμός πάσχει πολύ σοβαρά.

Στις τρεις αυτές αυτοκτονίες έρχονται να προστεθούν τα ποικίλα και σοβαρά προβλήματα των φυλακών. Ο υπερπληθυσμός και η συμφόρηση που δημιουργούν άσχημες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, η ανύπαρκτη ψυχολογική στήριξη, τα παράπονα για τη συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων, οι αυθαιρεσίες του Διευθυντή που αποδεδειγμένα περιορίζουν βασικά δικαιώματα και ελευθερίες των κρατουμένων.

Αν ο εγκλεισμός στη φυλακή, πέραν της τιμωρίας, έχει υποτίθεται στόχο τη δημιουργία προϋποθέσεων για την ομαλή ένταξη τού κάθε καταδίκου στην κοινωνία όταν αποφυλακιστεί, οι υπάρχουσες πραγματικότητες στις Κεντρικές Φυλακές δείχνουν ότι επιτυγχάνεται ακριβώς ο αντίθετος στόχος. Οι κατάδικοι μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες οδηγούνται στον ψυχολογικό παροπλισμό, στην ηθική , αλλά και στη σωματική εξόντωση.

Οι τρεις αυτές αυτοκτονίες θα έπρεπε να οδηγήσουν χωρίς συζήτηση τον Υπουργό Δικαιοσύνης σε παραίτηση. Ούτε ο ίδιος φαίνεται όμως διατεθειμένος να προχωρήσει σε τέτοια θαρραλέα κίνηση, αλλά ούτε κανείς φαίνεται να έχει τη βούληση να του ζητήσει κάτι τέτοιο. Θεωρούμε, ως Αριστερή Παρέμβαση, ότι οι συνθήκες στις Κεντρικές Φυλακές αποτελούν ντροπή για τον πολιτισμό, πλήττουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταστρέφουν ζωές. Προτείνουμε την άμεση παρέμβαση του Γενικού Εισαγγελέα, διατάσσοντας έρευνα για τα τεκταινόμενα στις φυλακές και για τις ευθύνες του Διευθυντή. Παράλληλα, κρίνουμε αναγκαία τη δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης στο χώρο των φυλακών των δικηγόρων των κρατουμένων ή όποιων άλλων κρίνουν οι ίδιοι ότι τους εκπροσωπούν, όπως και φορέων που ασχολούνται με θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ώστε να υπάρξει έλεγχος των συνθηκών διαβίωσης και του τρόπου διοίκησης.