Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο κυκλοφόρησε από Τα Παιδιά της Πλύστρας τον Οκτώβρη του 2011.

Κείμενο προς “Κ.Θέμη” και Εφημερίδα Πολίτης

Αγαπητέ/ή Θέμις,

Επιθυμούμε να προβούμε σε δύο σύντομα σχόλια, σχετικά με την αναφορά σου στη Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας, η οποία δημοσιεύτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου.

1. Κάθε απόσπασμα λειτουργεί στο πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται. Μια διαφήμιση της Coca-Cola με την εικόνα του Λένιν και τη φράση «It’s the real thing – Lenin» σαφώς παραπέμπει αλλού, από την ίδια φράση σε κάποιο βιβλίο δικό του. Η φράση «να φοβάσαι τον γιο της πλύστρας» που εμφανίστηκε τον Ιούλιο του 2011 εξέφραζε, στο πλαίσιο στο οποίο αναρτήθηκε, ένα σύνθημα ταξικού μίσους για τον απόγονο της εργατικής τάξης, το «κτιστούιν», που είχε πάρει τη «θέση» την οποία μερικοί [οι οποίοι πλαισίωναν το σύνθημα] θεωρούσαν σαν αυτονόητα ταξικά-κληρονομικά δική τους.
2. Η ερμηνεία την οποία εισηγείστε με την παραπομπή στην έννοια της μνησικακίας, θυμίζει περισσότερο Νίτσε παρά Λένιν. Σε αυτό το πλαίσιο, η φράση μπορεί να έκφραζε και ένα είδος «ηθικής του δούλου» για όποιον κρατούσε το πλακάτ: η μνησικακία, σύμφωνα με τον Νίτσε, πηγάζει από την αδυναμία κάποιων να αμφισβητήσουν την ιεραρχική [ταξική θα έλεγε ο Λένιν] υποταγή – και άρα μισούν ότι φαίνεται να εκφράζει αυτό το οποίο εκείνοι δεν τόλμησαν να είναι και να διεκδικήσουν. Στην προκειμένη περίπτωση, η μνησικακία του πλακάτ κατευθυνόταν στην ταξική ιστορική συνείδηση η οποία βρισκόταν υπό επίθεση εκείνες τις μέρες.

Συνέλευση των Παιδιών της Πλύστρας