Αυτό το φυλλάδιο δημοσιεύτηκε τον Απρίλη του 2011, από τους Αδέσποτους στη Λεμεσό.

Η πρωτομαγιά ήταν και είναι πάλη Ταξική

Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο…

Απόσπασμα από την «πλατφόρμα της Διεθνούς» Εφημερίδα του Σικάγου 1886

Εδώ και 1 περίπου χρόνο βιώνουμε όλοι μας μια άνευ προηγουμένου επίθεση. Οι απολύσεις να αυξάνονται με γοργούς ρυθμούς καθημερινά , τα τετραήμερα με μειωμένες αποδοχές, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας με μισθούς πείνας, οι απειλές για περικοπές στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων, το «αν θέλεις» του αφεντικού, οι περικοπές των υπερωριών, η απλήρωτη για μήνες εργασία κ.α. Όλα αυτά αποτελούν καθημερινότητα για όσους είτε ως άνεργοι, είτε ως εργαζόμενοι –μαύροι, ελαστικοί, σταθεροί, μόνιμοι, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πουλήσουν φτηνά την εργασία τους για να ζήσουν.

Παράλληλα οι επίσημες συντεχνίες εργατών βλέπουν απαθείς όσα συμβαίνουν στο εργασιακό χώρο και ως δεκανίκι του συστήματος προσπαθούν με γελοία επιχειρήματα να καταπραΰνουν την αδικία και την εκμετάλλευση που περνούν οι εργαζόμενοι και δεν έχουν καλέσει ούτε σε μια απεργία διαρκείας προσπαθώντας να εκτονώσουν την κοινωνική οργή με ασύνδετες και χωρίς κόστος απεργιακές κινητοποιήσεις, είτε κάνοντας τα στραβά τα μάτια αφού βολεύονται με την εισφορά από το αφεντικό που περνούν .

Μέσα σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες η δημιουργία εργατικών και ταξικών αγώνων από τους ίδιους τους καταπιεσμένους είναι επιτακτική ανάγκη. Έτσι, ως αντιστεκόμενοι σε κάθε μέτωπο που ανοίγουν οι κυρίαρχοι και έχοντας στόχο τη συνολική ανατροπή του πολιτικο – οικονομικού συστήματος, ενός συστήματος που στηρίζεται και διαιωνίζει την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση της κοινωνίας, δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε εχθρικοί και προς κάθε πολιτικό θεσμό που το στηρίζει.

Χωρίς, λοιπόν, να έχουμε αυταπάτες για το διαχειριστικό και διαμεσολαβητικό ρόλο κομμάτων και συντεχνιών , προτάσσουμε τη ρήξη απέναντι σε κάθε τέτοια λογική χειραγώγησης, την αντίσταση και το σαμποτάζ στους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών, την αλληλεγγύη των ντόπιων και ξένων προλετάριων, εργατών και ανέργων, ως όπλο απέναντι στην εξατομίκευση που παράγει συνενοχή και συναίνεση στα σχέδια των αφεντικών, και την αυτοοργάνωση των αντιστάσεων μέσα στους χώρους δουλειάς, σε κάθε κοινωνικό χώρο, στους δρόμους…