Αυτό το φυλλάδιο δημοσιεύτηκε το 2008, από την Αυτόνομη Δράση Αντιεξουσιαστών (ΑΔΑ) στη Λευκωσία.

Δεν μας ανήκει τίποτα, διεκδικούμε τα πάντα!

Με αφορμή την «ανάπλαση» της Πλατείας Ελευθερίας, το κόψιµο των δέντρων και την κατεδάφιση παραδοσιακών σπιτιών, όπου οι κάτοικοι της Λευκωσίας οργανώθηκαν και πρόβαλαν ενστάσεις, θεωρήσαμε αναγκαίο να διατυπώσουµε τις απόψεις μας πάνω στα θέµατα πόλεων, ξεκινώντας μια θεωρητική συγκέντρωση κειµένων και την παρότρυνση του κόσµου σε άμεση δράση και αντίσταση, καταδεικνύοντας την ελευθεριακή/αντιεξουσιαστική αντίληψη, ότι το πρόβληµα είναι κοινωνικό-οικονομικό και µόνο ως έτσι µπορεί να αντιµετωπιστεί…

Όσον αφορά την αντίδρασή µας στο επιβαλλόμενο «σχέδιο ανάπλασης της Πλατείας Ελευθερίας», συνοψίζουμε:

• Πολιτικά: Το έργο σχεδιάστηκε χωρίς την ενημέρωση των πολιτών, χωρίς την άποψή τους και χωρίς δημόσια παρουσίαση πριν τη συµφωνία ότι η απόφαση είναι τελεσίδικη.
• Περιβαλλοντικά: Ο αντί-οικολογικός χαρακτήρας του έργου, όπως τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν, το µέγεθος και η µορφή, καθώς και την ανεπανόρθωτη ζηµιά που θα προκαλέσει στην περιοχή.
• Πολεοδομικά: Είναι έργο βιτρίνα και δε συνάδει με τη πολιτιστική, περιβαλλοντική και ιστορική πτυχή του χώρου και η ολοκλήρωσή του θα είναι -εκτός από µακρόχρονη- μη αναστρέψιμη.
• Οικονομικά: Το κόστος της ανάπλασης ανέρχεται γύρο στα 6 εκατοµµύρια, ποσό το οποίο θα καλυφθεί απ΄ τους πολίτες, ενώ µπορούσε να καλύψει πιο άµεσα προβλήµατα.

Απορρίπτοντας ολοκληρωτικά το σχέδιο και αμφισβητώντας οποιαδήποτε τροποποίησή του, θεωρούμε απαραίτητη την βελτίωση της πλατείας αποδίδοντας της χαρακτήρα πιο ποιοτικό – βελτίωση η οποία θα εξυπηρετεί τις πραγµατικές ανάγκες των ανθρώπων, όπως οι ίδιοι θα αποφασίσουν.

“H ανάδυση ενός δημοσίου χώρου σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί ένα δημόσιο πεδίο «που ανήκει σε όλους». Το «δηµόσιο» παύει να είναι «ιδιωτική» υπόθεση - του βασιλιά, των ιερέων, της γραφειοκρατίας, των πολιτικών, των ειδικών κλπ. Οι αποφάσεις σχετικά με τις κοινές υποθέσεις πρέπει να παίρνονται από την κοινότητα”. (Κορνήλιος Καστοριάδης)

Παλιότερα η ανάπλαση σήµαινε στα λόγια αλλά και στην πράξη κάτι καλό, µιας και πολλά εγκατελλημένα πάρκα ή πλατείες ξαναφτιάχνονταν και δίνονταν για κοινή χρήση. Με τα σηµερινά δεδοµένα η ανάπλαση είναι κάτι που κατευθύνετε από τις κατασκευαστικές εταιρείες οι οποίες παραγκωνίζουν τα συμφέροντα και τη γνώµη των άµεσα ενδιαφερομένων που δεν είναι άλλοι από αυτούς που κατοικούν κοντά στο σημείο της ανάπλασης.

Η ανάπλαση των δημοσίων χώρων καθορίζεται σε τρία πεδία (οικονοµικό, πολιτικό, κοινωνικό) από την οικονομία της αγοράς, η οποία θέλει όλες οι έννοιες να μεταφράζονται σε εμπορεύματα.

Το οικονοµικό κομμάτι στηρίζεται στον προύπολογισμό που χρειάζεται για να διατεθεί για την ανάπλαση των δημόσιων χωρών. Αυτό σηµαίνει ότι χρειάζεται να βρεθούν κάποια κονδύλια από το κράτος και να δοθούν για τα έργα τα οποία θα γίνουν. Πολλές χιλιάδες ευρώ ξοδεύονται από τους δήμους για να µπορέσουν να «εκσυγχρονίσουν» - σύμφωνα µε τις ανάγκες του κεφαλαίου τους δηµόσιους χώρους. Πολλά από τα χρήματα θα πάνε και σε διάφορες τσέπες ως συνήθως, όπως επίσης και πολλά από τα χρήµατα που θα προκύψουν από την εμπορευματοποίηση τέτοιων χώρων. Έτσι οι δημόσιοι χώροι είναι χώροι κρατικής αυθαιρεσίας.

Στη σύγχρονη κοινωνία όλα τείνουν να εµπορευµατοποιηθούν - έτσι οι δηµόσιοι χώροι τείνουν να γίνουν πεδία κατανάλωσης µε αποτέλεσμα η ανάγκη για κοινωνικοποίηση να διοχετεύεται στις καφετέριες και στα µπαρ. Αυτό είναι πιο ανώδυνο για το υπάρχον αφού η συνεύρεση σε μια πλατεία εµπεριέχει πιο έντονα το συλλογικό συναίσθηµα και κατά συνέπεια είναι πιο δύσκολο να ελεγχθεί η µαζικότητα και το αυθόρµητο που μπορεί να προκύψει από αυτή.

Το τρίτο κοµμάτι της ανάπλασης των δηµοσίων χώρων αφορά στην επιτήρηση και τον έλεγχο. Οι Δηµόσιοι χώροι µπορούν εύκολα να µετατραπούν σε πεδία δημόσιων συζητήσεων για τα όποια προβλήµατα υπάρχουν, γεγονός που δεν χαροποιεί ιδιαίτερα τους άρχοντες µιας που θέλουν τον άνθρωπο µόνο του και αποκομμένο από το κοινωνικό σύνολο. Μια άλλη πλευρά είναι ο έλεγχος που ασκείτε στις διάφορες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, άστεγοι, καλλιτέχνες δρόµου, πολιτικές οργανώσεις κ.α) που συναντιούπαι σε τέτοιους χώρους για να αράξουν, να κουβεντιάσουν και γενικότερα να περάσουν ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο που έχουνε µακριά από τα στερεότυπα της κοινωνίας. Οι κάμερες, οι συνεχείς εξακριβώσεις, τα άβολα παγκάκια, ο υπερβολικός φωτισμός, το απαράδεκτο κόψιµο και κλάδεμα των δέντρων για καλύτερο έλεγχο, συνηγορούν στην απομάκρυνση των ανθρώπων από τους δημόσιους χώρους.

΄Ετσι οι δηµόσιοι χώροι παίρνουν την μορφή µιας βιτρίνας που είναι γεµάτη φώτα και γκλαµουριά και έτσι µπορούν να συμβαδίζουν με την νέα µορφή της πόλης που έξω είναι κούκλα και από µέσα πανούκλα.

H συνθήκη του σήμερα θέλει τον άνθρωπο να είναι παγιδευμένος σε ένα σύστημα που για να συνεχίσει να υπάρχει θα πρέπει να συνεχίσουµε να παράγουμε και να καταναλώνουµε. Με βάση αυτό, οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουνε για να ζήσουν. Αυτό σηµαίνει ότι τουλάχιστον το ένα τρίτο της ηµέρας μας το περνάµε σε χώρους εργασίας. Ενώ το υπόλοιπο της ηµέρας µας είτε για να ξεκουραστούµε, είτε προσπαθούμε να περάσουµε ευχάριστα τις ελεύθερες ώρες που έχουμε με τις πλαστές απολαύσεις που το σύστημα έχει παράξει. (τηλεόραση, γήπεδο κ.τ.λ)

Από τότε που ξεκίνησε η αυξημένη αστικοποίηση της πόλης δεν υπάρχει η συνείδηση και η αναγκαιότητα της φύσης. Δεν βάζουµε στην καθηµερινότητα την σχέση μας με την φύση και επομένως δε βάζουμε στην καθημερινότητά μας την σχέση μας με τους δηµόσιους χώρους. Οι άνθρωποι αποξενώνονται από την φύση και χάνουν κάθε επαφή με αυτήν, µε αποτέλεσµα ακόμα και οι όποιοι δηµόσιοι χώροι υπάρχουν σε μια πόλη και έχουν λίγο πράσινο να θεωρούνται ότι δεν χρησιµεύουν σε κάτι. Η σχέση μας µε αυτούς τους χώρους είναι προβληµατική γιατί προβληµατική είναι η σχέση µας με την φύση. Απαξιώνουµε την φύση θεωρώντας ότι αν δεν υπάρχει κάτι τεχνικό δεν υπάρχει τίποτα. Αν υπάρχει ένα πάρκο με πράσινο είναι το τίποτα, ενώ αν υπάρχει ένα Mall είναι κάτι.

Με βάση τα προηγούµενα µπορούμε να πούμε ότι κάποιους χώρους σε µια πόλη δεν χρειάζεται απαραίτητα να τους κάνουµε κάτι (να τους χτίσουµε δηλαδή κ.τ.λ. - βλ. παλιό Γ.Σ.Π.). Κάποιοι θα μπορούσαν να είναι χρήσιµοι ως πνεύµονες πρασίνου µέσα στην πόλη για να χαµηλώνουν την θερµοκρασία το καλοκαίρι. Αντίθετα, αυτό που επικρατεί στην λογική του ανθρώπου είναι να αγοράζει κλιµατιστικά για να δροσιοτεί. Αν -για παράδειγµα- το καλοκαίρι έκλειναν όλα τα κλιματιστικά η θερµοκρασία θα έπεφτε πέντε µε έξι βαθμούς. ΄Ετσι βλέπουµε πως κατασκευάζονται πλαστές ανάγκες από το σύστηµα. H πολεοδοµία εφαρµόζετε στα µέτρα της τεχνοκρατίας και την εξυπηρέτηση του Κεφαλαίου, οι δρόμοι δεν είναι πλέον χώρος κοινωνικοποίησης και οι ανθρώπινες ανάγκες µεταφράζονται σε οικονοµικές. Πολυκατοικίες φυτρώνουν καθηµερινά για να στεγάσουν ως επί το πλείστον επιχειρήσεις. Η περιοχή του κέντρου σφίζει από κίνηση και καυσαέριο. Εµπορικά κέντρα και διαφηµιστικές πινακίδες µας βομβαρδίζουν µε πλάστές ανάγκες. Η επιτήρηση καλλιεργά τον φόβο για τις σύγχρονες πόλεις τύπου «Big Brother»…

Ev κατακλείδι, η κατάσταση που αντιµετωπίζουμε στις πόλεις είναι νοσηρή και άχρωµη σαν κι αυτούς που την επιβάλλουν και γι, αυτό:

Στηρίζουμε τους τοπικούς αγώνες και τις αυτόνοµες πρωτοβουλίες βάσης των κατοίκων, όπου κι αν εµφανίζονται. Χαιρετίζουµε κάθε προσπάθεια των πολιτών για αυτοσργάνωση και αντίσταση μέσα από αντι-ιεραρχικές συλλογικότητες.

Επιθυμούµε τις υγιείς συνεργασίες και ζυµώσεις με άτοµα και οµάδες.

Προτείνουµε την δημιουργία αµεσοδημοκρατικών λαϊκών συνελεύσεων τα οποία θα παρεμβαίνουν στα τοπικά ζητήµατα. Κοινοτικές δομές όπως (συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, κοινωνικά κέντρα κ.τ.λ.) που µπορούν να ασκήσουν αποτελεσµατικές πιέσεις στις τοπικές αρχές και να αποκτήσουν σηµαντικό ρόλο στη διαµόρφωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Τέτοιες µορφές κινητοποίησης σε επίπεδο βάσης µπορούν να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά, να συζητήσουν, να προβληµατιστούν, να κατανοήσουν ότι τα προβλήµατά τους είναι κοινά κι έχουν τις ρίζες τους σε όλο το πολιτικό-οικονοµικό σύστηµα.

Να πάρουµε τη ζωή στα χέρια µας! - Να γενικοποιήσουµε τις αντιστάσεις µας! Λαμβάνοντας αυτή την πρόταση ως αφετηρία θεωρούµε απαραίτητη τη ριζοσπαστικοποίηση της στάσης µας και τον κοινωνικό διάλογο για να επιτύχουµε τους στόχους µας. Πρέπει να δηµιουργήσουµε µέσω της συλλογικης δράσης μας τις συνθήκες εκείνες ώστε να επαναοικιοποιηθούμε τον χωροχρόνο μας και να θωρακίσουµε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αλλά και την αρµονική συνύπαρξη µε το περιβάλλον µας. Το θέµα για μας δεν είναι μόνο να σταµατήσει η όποια «ανάπλαση», αλλά να δημιουργήσουµε ένα πολιτισµό που να μην γνωρίζει την καπιταλιστική και κρατιστική βαρβαρότητα.

Ο δρόµος προς την καθολική αποκέντρωση και την ριζοσπαστική αναδηµιουργία της κοινωνίας, από τα κάτω προς τα πάνω, βρίσκεται στον δρόμο της εξέγερσης, της συνεχούς αντίστασης στο κράτος και τον καπιταλισμό.

AN ΔΕΝ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

OI ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 27/9, 19:00 ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

(META TO ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑΣ 17:00 ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ)

Αυτόνομη Δράση Αντάουσιαστών

www.adakiprus.blogspot.com / adakjprus@hotmail.com

Ερώτηση: Που (θα) βρίσκετε η πιο πάνω πλατεία? a) στην Νέα Υόρκη Β) στο Matrix ή y) στην Κύπρο