Αυτό το φυλλάδιο δημοσιεύτηκε (μάλον) το 2012, από την Μαθητική Ομάδα Σκαπούλα στην Λευκωσία. Είναι αναδημοσίευση άθρου από το τρίτο Μαθητικό Περιοδικό Σκαπούλα.

Κραυγές απο τα στρατιωτηκά κολαστήρια της αγαπημένης πατρίδας

Είµαι 19 χρονών σκλάβος στα στρατιωτικά κάτεργα της ευρωπαϊκής πολυπολιτισµικής δηµοκρατικής Κύπρου. Της επίσηµης δηµοκρατίας της Κύπρου, αυτής που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώµατα και αγωνίζεται ενάντια στην ψεύτικη δηµοκρατία της Κύπρου που δεν ξέρει αυτή από ελευθερίες και ατοµικά δικαιώµατα.

Είµαι σκλάβος σας. Σας προστατεύω από τους άλλους. Αν δεν σας προστάτευα απ’αυτούς τότε θα γινόµουν σίγουρα σκλάβος. Κάνω το καθήκον µου στην πατρίδα. Φυσικά και το κάνω. Γιατι αν δεν το έκανα τότε η πατρίδα δε θα µε σεβόταν και θα µου στερούσε τα δικαιώµατα µου. Που τόσο πολύ τα χαίροµαι.

Είµαι προστάτης της δηµοκρατίας. Της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, της ανεξαρτησίας. Της ειρήνης.

Μόνο που δεν έχω δικαιώµατα. Υπακούω σε κάθε ανώτερό µου. Σε ό,τι µου πει. Τους δίνω τις µέρες και τα βράδια µου. Το κορµί µου για 2 χρόνια τους ανήκει. Σας ανήκει. Αρρωστηµένα ζώα της τερατοµορφούσας ανθρωποφάγας κοινωνίας. Σας δίνω την ανεξαρτησία µου για να προστατέψω τάχατες τη δικιά σας. Σας χαρίζω τα ατοµικά µου δικαιώµατα για να µην χαθούν τα ατοµικά δικαιώµατα των πολιτών αυτής της ευρωπαικής χώρας. ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ.

Όχι δεν θέλω να τηρήσω το χρέος µου στην πατρίδα. Σε κανέναν δε χρωστώ τη ζωή µου. Μια κυβέρνηση που µε έχει χεσµένο την έχω χεσµένη. Ένα κράτος που σκοτώνει στρατιώτες µε εκρήξεις γιατί τα συµφέροντα το απαιτούν εγώ θέλω να το τινάξω στις φλόγες. Δεν έχω χρέος σε κανέναν σας. Και δε θα µου πείτε εσείς αν θα σας προστατέψω ή όχι.

Και όχι, δεν θέλω ούτε να προετοιµαστώ για τον πόλεµο. Την αστειότητα του επιχειρήµατος την παραβλέπω γιατί ξέρω πως και εσείς ξέρετε ότι στις µέρες µας κάτι τέτοιο δε θα γίνει. Σας απαντώ όµως. Στον πόλεµο αυτό εγώ δε συµµ ετέχω. Τους φίλους µου από την άλλη πλευρά τους αγαπώ περισσότερο από όλους τους ανθυπολοχαγούς τους λοχαγούς τους διοικητές τους ταγµατάρχες και τους υπουργούς της «δικιάς µου» πλευράς. Τους αγαπώ περισσότερο από όλους εσάς που στρογγυλοκάθεστε στις κυβερνητικέ καρέκλες και όλους εσάς που κατέχετε τα malls, τις τερατώδεις εκκλησιαστικές περιουσίες, τα εισαγώµενα αυτοκίνητα και τα χρηµατιστίρια και αποτελείτε το κράτος µου. Και ευχαρίστως θα πολεµούσα εσάς. Αλλά να πολεµήσω όταν µε διατάξετε εσείς για τα δικά σας συµφέροντα; Ξεχάστε το εθνικιστές κουφάλες κεφαλαιοκράτες. Ευχαρίστως όµως να πολεµήσω εσάς.

Μην µε ρωτήσετε αν θα αµελήσω να προστατέψω τον εαυτό µου και αυτούς που αγαπώ. Τέτοια χάρη δε σας κάνω. Να µας προστατέψω θέλω. Με το να µιλήσω για την αθλιότητα του στρατού. Είναι το ίδιο άχρηστος παράλογος ανήθικος επικίνδυνος αισχρός και άθλιος σε όλες τις πλευρές του νησιού. Γι’ αυτό σας λέω. Να µη γίνουµε µαριονέτες των εθνικιστικών σκουληκιών. Να µη γίνουµε ροµποτάκια των κεφαλαιοκρατών. Για πρώτη φορά να τους αντισταθούµε.

Όχι αγαπητή µου κοινωνία. Καθόλου δε θέλω να σε προστατέψω. Με αναγκάζεις µε τους χειρότερους τρόπους καταστολής να συµµετέχω σε ότι πιο αισχρό και προσβλητικό υπάρχει. Μου στερείς τη ζωή µου, πάνω ακριβώς στο σηµείο που άρχισα να νοιώθω πως ξέρω τι θέλω και ζητώ απ’ αυτήν. Με τιµωρείς µε θητείες εναλλακτικές. Μου δίνεις την επιλογή να προσποιηθώ πως έχω ψυχολογικά προβλήµατα µόνο που µε απειλείς πως ακόµα κι έτσι δε θα τη γλυτώσω. Γιατί ξέρεις εσύ πως να τους τιµωρήσεις αυτούς τουςδειλούς που θέλουν, λέει, να ζήσουν σαν αξιοπρεπείς όντα στα δεκαοχτώ τους.

Την επιλογή όµως να αρνηθώ το στρατό για λόγους ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ δε µου την επιτρέπεις. Γι’ αυτό και εγώ σε φτύνω κοινωνία. Μπορεί να µε κλείνεις στα στρατιωτικά μπουντρούμια για δυο χρόνια αλλά να ξέρεις πως θα έχεις να αντιμετωπίσεις έναν ισόβια πιστό εχθρό. Γεννάς τους νεκροθάφτες σου κοινωνία. Θα’µαι ένας από αυτούς να το ξέρεις. Και δεν είµαι µόνος. Έχεις τα όπλα την αστυνομία το στρατό την κυβέρνηση την τηλεόραση την εκκλησία τον καλό θεό. Εµείς όµως έχουµε τα συναισθήµατα. Έχουµε την οργή τη θλίψη την αηδία το πάθος. Κλείσε µε λοιπόν στους στρατώνες σου και ανάγκασέ µε να µάθω να σε προστατεύω. Να ξέρεις πως οι µέρες επιβίωσής σου είναι µετρηµένες. Να το ξέρεις κοινωνία. Τα τσεκούρια που θα σε αποκεφαλίζουν δίχως ίχνος µετάνοιας θαείναι τα πιο µεγάλα παιδικά µας όνειρα που ζητούν εκδίκηση για τη χαµένη µας ευτυχία.

περιοδικό σκαπούλα, 3 - skapoula.espivblogs.net