Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο
Cyprus Movements Archive
Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi

Συνομιλία του Κωστή Αχνιώτη με τον Ανδρέα Δημητρόπουλλο

Κ.Α. Τι εννοούμε όταν λέμε Εθνικό Πάρκο;

Α.Δ. Η έννοια του Εθνικού Πάρκου είναι αρκετά πλατιά, και αποκτά διαφορετική σημασία ανάλογα με κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Στην περίπτωση π.χ. του πάρκου της Αθαλάσσας ο στόχος είναι η διατήρηση των δέντρων ως πνεύμονα πρασίνου και η προσφορά του στο κοινό για ψυχαγωγία. Στην περίπτωση του Ακάμα έχουμε μια περιοχή ευρύτερης οικολογικής αξίας και οι ευθύνες μας είναι πλατύτερες. Υπάρχουν στον Ακάμα μερικοί βιότοποι μικρής μεν έκτασης αλλά ανυπολόγιστης αξίας και μοναδικότητας. Αυτοί πρέπει να προστατευθούν ολοκληρωτικά και η προστασία τους έρχεται σε αντίθεση με κάθε έννοια ψυχαγωγίας. Υπάρχουν, επίσης, δασικές εκτάσεις που πρέπει να παραμείνουν χωρίς οικονομική εκμετάλλευση. Υπάρχουν, παράλληλα, περιοχές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ψυχαγωγία του κοινού και ασφαλώς για τη διαπαιδαγώγηση του κοινού. Σ’ αυτές μπορούν να γίνουν μονοπάτια, να εκδοθούν φυλλάδια γι’ αυτές κλπ. Φυσικά πεζοπορία… Ακόμα, στον Ακάμα μπορεί να γίνει επανεισαγωγή ειδών που εξέλειπαν, όπως αγριόχοιροι και αγρινά.

Κ.Α. Γιατί να μη γίνει κι ένας ωραίος ασφαλτοστρωμένος δρόμος, να πηγαίνει ο κόσμος χωρίς κόπο ν’ απολαμβάνει την περιοχή;

Α.Δ. Είναι καιρός, λέω, ν’ αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη άλλων χωρών. Εμείς επιμένουμε να επαναλαμβάνουμε τα λάθη τους. Ο ουσιαστικός κίνδυνος είναι ότι μαζί με τον δρόμο θα χτιστούν ξενοδοχεία, κέντρα, σπίτια κλπ., δηλαδή πρόκειται για μια γενική υποβάθμιση του περιβάλλοντος της περιοχής.

Είναι αναγκαίο να σημειωθεί ότι η αποσπασματική προστασία (κομματούθκια-κομματούθκια της περιοχής) δεν είναι αποτελεσματική.

Εκτός αυτού, ένας δρόμος στον Ακάμα δεν οδηγεί πουθενά. Θα ‘χει μήκος 6-7 μίλια και δεν θα σε οδηγά σ’ ένα σημείο για να δεις κάτι άλλο. Θα διασχίζει απλώς την περιοχή που θέλουμε να προστατεύσουμε. Μπορεί η Πέγεια να συνδεθεί με το Νέο Χωριό και με το Λατσί μέσω ενός εσωτερικού δρόμου. Ο Ακάμας είναι μια από τις ελάχιστες εκτάσεις γης όπου πρέπει να περπατήσεις για τη δεις, γεγονός που σου δίνει ένα αίσθημα χώρου στο μικρό μας νησί.

Κ.Α. Υπάρχει, όμως, ιδιωτική γη στην περιοχή…

Α.Δ. Οπωσδήποτε η κυβέρνηση πρέπει να αποζημιώσει τους ιδιοκτήτες γης. Αυτό είναι συνάρτηση τους ενδιαφέροντος της κυβέρνησης και του κόσμου. Χρειάζονται, μάλιστα, επιφυλακή για να μη γίνει οτιδήποτε παράνομο και να παγοποιηθεί οποιοδήποτε βήμα προς την πλευρά της ούτω καλούμενης ανάπτυξης. Γενικά, είναι απαράδεκτο να κερδίζουν οι λίγοι. Ο Ακάμας είναι κληρονομιά που ανήκει σ’ όλο τον κόσμο.

Κ.Α. Γιατί το Εθνικό Πάρκο να μη γίνει σε άλλη περιοχή;

Α.Δ. Η ιδέα ήταν ότι οπωσδήποτε πρέπει να κάνουμε ένα πάρκο. Απλά, ο Ακάμας βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση που επιβάλλεται η προστασία του. Δεν υπάρχει άλλη περιοχή ανάλογης αξίας. Ο Ακάμας, σε μικρή έκταση, συγκεντρώνει τεράστιο αριθμό βιοτόπων και τεράστιο αριθμό ειδών. Η αναγκαιότητα της δημιουργίας Εθνικού Πάρκου στον Ακάμα είναι αποτέλεσμα επιστημονικής μελέτης. Υπάρχουν προς αυτό αναφορές ειδικών παγκόσμιου κύρους και αυτής της U.N.E.P. (πρόγραμμα για το περιβάλλον των Ηνωμένων Εθνών). Αξίζει να αναφερθεί η μελέτη του κυρίου και της κυρίας Leipert, που έγινε μέσα στα πλαίσια γερμανικής βοήθειας προς την κυπριακή κυβέρνηση. Είναι μια εκτεταμένη έρευνα πάνω στο σύνολο των βιοκοινοτήτων και βιοτόπων του Ακάμα, που είχε σαν αποτέλεσμα τη συνολική τους απεικόνιση σε χάρτη που διαθέτουμε. Φυσικά, στον χάρτη αυτό περιέχεται και το δάσος του Ακάμα και η ιδιωτική περιουσία.

Προσωπικά, πιστεύω ότι το πάρκο πρέπει να επεκταθεί λίγο νοτιότερα απ’ ό,τι λέει ο χάρτης αυτός και να συμπεριλάβει μερικά φαράγγια μεγάλης οικολογικής αξίας.

Κ.Α. Και τι θα γίνει με τα γύρω χωριά που θέλουν να «κολυμπήσουν στα λεφτά»;

Α.Δ. Τα γύρω χωριά έχουν μια μοναδική ευκαιρία να αποκτήσουν εξαιτίας του πάρκου ολόχρονο τουρισμό, που θα διαμένει μάλιστα στα ίδια τα χωριά (Πέγεια, Κάθηκα, Δρούσια, Νέο Χωριό). Είναι μια περίπτωση όπου το οικονομικό συμφέρον των κατοίκων αυτών συνταυτίζεται με το γενικότερο και μακροχρόνια ορθό συμφέρον της προστασίας της φυσικής μας κληρονομιάς.

Μια κληρονομιά

Μεγάλο αριθμό επισκεπτών συγκέντρωσε η έκθεση φωτογραφίας του Α. Δημητρόπουλλου. Πέρα από τους φίλους της φωτογραφίας, επισκέφτηκαν την έκθεση οι λάτρεις της φύσης και πολλοί πελάτες της τράπεζας που τη φιλοξένησε. Ιδίοις όμμασι διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που περνούσαν από την τράπεζα για τις δουλειές τους, εύκολα έδιναν είκοσι-τριάντα λεπτά από τον χρόνο τους κοιτάζοντας τις φωτογραφίες. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι η «τέχνη μπορεί να πάει στον λαό» κι ότι οπωσδήποτε ο εγκλωβισμός της στις γκαλερί την αυτοπεριορίζει.

Η έκθεση στο σύνολό της αφορούσε την κυπριακή πανίδα και χλωρίδα. Όπως μας είπε ο καλλιτέχνης, στόχος του ήταν να δείξει την ομορφιά της άγριας ζωής στην Κύπρο και να βοηθήσει τον απληροφόρητο θεατή να δει όλα τα μικρά και θαυμάσια του κυπριακού περιβάλλοντος. Τα συνθήματα για την προστασία του περιβάλλοντος θα μείνουν κενά νοήματος αν ο κόσμος δεν γνωρίσει τι πραγματικά σημαίνει «άγρια ζωή» του τόπου μας. Ο Ανδρέας είναι φανατικός φωτογράφος, όσο και φανατικός οικολόγος. Καθόλου παράξενο που όλη του η δουλειά (η ζωή του θα ‘λεγα) συγκεντρώνεται στους δύο αυτούς τομείς. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με το υποβρύχιο κολύμπι (αργότερα σπούδασε ωκεανολογία) και έβγαλε τις πρώτες του υποβρύχιες φωτογραφίες με μια Lordomat, πάνω στην οποία προσάρμοσε χειροποίητες υδατοστεγείς θήκες.

Το αρχείο του περιέχει σήμερα χιλιάδες φωτογραφίες «υποβρύχιες» και «επιφάνειας» και σύντομα σχεδιάζει νέα έκθεση. Ας σημειωθεί ότι η έκθεση αυτή μεταφέρεται σύντομα και στις άλλες πόλεις.

Για τους λάτρεις της φωτογραφικής τέχνης αναφέρω ότι ο Α. Δημητρόπουλλος χρησιμοποιεί φωτογραφικές Nikon και Minorda και για τις μακροφωτογραφίες μακροφακούς 100mm.