This is an old revision of the document!
“το χωρκόν των ορφανών ή το χωρκόν των γεναικών”
(the village of the orphans or the village of the women)
Μια επώδυνη πρώτη επαφή
Του Κωστή Αχνιώτη
Κοιταχτήκαμε βιαστικά, περάσαμε ο ένας από τον άλλον, σταματήσαμε για λίγο και χαιρετηθήκαμε. Συνειδητά, δεν μου θύμιζε κανέναν.
«Το όνομά μου είναι Ορχάν και κατάγομαι από την Τόχνη» είπε. Κατάλαβα από την απατηλή κίνηση του χεριού του καθώς έδειχνε προς τα βόρεια ότι δεν αναφερόταν στην Τόχνη της Λεμεσού, αλλά στο χωριό Βουνό στους πρόποδες του Πενταδάκτυλου σχεδόν απέναντι από τη Λευκωσία.
«Πήγα εκεί μια φορά το 1990 ή το 1991», είπα και ένα μαύρο πανί θλίψης κρεμόταν σε μια γωνιά του μυαλού μου μαζί με τα βασανιστικά συναισθήματα που με συνόδευαν εκείνη τη 13η Νοεμβρίου.
Στις 13 Νοεμβρίου του 1990 ή 1991 επρόκειτο να πραγματοποιηθεί επίσκεψη Ελληνοκυπρίων δημοσιογράφων στην άλλη πλευρά μετά από συμφωνία μεταξύ των δύο δημοσιογραφικών ενώσεων. Ωστόσο, την προηγούμενη ημέρα της επίσκεψης οι Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι της Ένωσης Συντακτών Κύπρου αποφάσισαν ότι η 13η Νοεμβρίου είναι πολύ κοντά στην ευαίσθητη ημερομηνία της 15ης Νοεμβρίου και τέθηκε θέμα αναγνώρισης. Αποφάσισα ότι οι δημοσιογράφοι ούτε αναγνωρίζουν ούτε δεν αναγνωρίζουν κράτη. Η εφημερίδα στην οποία εργαζόμουν τότε δεν μου επέτρεψε να πάω ως εκπρόσωπός της και έτσι πήγα ως εκπρόσωπος του μικρού περιοδικού που εξέδιδα και του οποίου το τελευταίο τεύχος τυπώθηκε νωρίτερα εκείνο το έτος. Μας περίμεναν ένα ή δύο λεωφορεία και «πολλοί συνάδελφοι που κρατούσαν λουλούδια. Εκτός από εμένα υπήρχαν μόνο τρεις άλλοι Ελληνοκύπριοι συνάδελφοι που εκπροσωπούσαν ξένα μέσα ενημέρωσης. Η απογοήτευση ήταν εμφανής και όλοι ένιωθαν πολύ άβολα μη γνωρίζοντας ακριβώς πώς να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση μπήκα στο αυτοκίνητο φίλου και φύγαμε αφού αφήσαμε το μήνυμα ότι θα πηγαίναμε στην Κερύνεια και θα συναντιόμασταν με τους υπόλοιπους εκεί. Έτσι εκείνη την ημέρα απέκτησα, ανεπίσημα, την ιδιότητα του ελεύθερα κινούμενου ατόμου.
Ήμουν βέβαιος ότι οι άλλοι συνάδελφοι θα έγραφαν κυρίως για τη σκλαβωμένη γη μας, τις λεηλατημένες εκκλησίες, τα εγκαταλελειμμένα χωριά και ούτω καθεξής. Για το λόγο αυτό, αλλά και επειδή με ενδιέφερε περισσότερο να δώσω έμφαση στους ανθρώπους, είχα αποφασίσει να παρουσιάσω τις εντυπώσεις μου υπό το γενικό τίτλο «Ένα ταξίδι ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους». Παρ' όλα αυτά, για μυστηριώδεις λόγους, ο τίτλος άλλαξε τελικά σε «Ταξίδι στις κατεχόμενες περιοχές», παρά το γεγονός ότι είχα καταστήσει αυτό ακριβώς το σημείο αρκετά σαφές στον συντάκτη της σελίδας. Επιπλέον, ενώ είχα υποβάλει για δημοσίευση μια σειρά φωτογραφιών που είχα τραβήξει ο ίδιος και οι οποίες έδειχναν εικόνες από την καθημερινή ζωή των Τουρκοκυπρίων, εμφανίστηκαν ανακατεμένες με άλλες φωτογραφίες που έδειχναν εκκλησίες και εγκαταλελειμμένα χωριά. Οι φωτογραφίες που είχα τραβήξει έδειχναν, για παράδειγμα, ανθρώπους να περπατούν ντυμένοι κανονικά, νοικοκυριά με τραπέζια, καρέκλες, ψυγείο και τηλεόραση, πολυκατοικίες και δρόμους, μπακάλικα με τρόφιμα στα ράφια (θυμάμαι τις νικαραγουανές μπανάνες που είχαν απαγορευτεί στο νότο και η πώληση νικαραγουανών μπανάνων δεν μπορούσε να συμπεριληφθεί στις δραστηριότητες του Συλλόγου Αλληλεγγύης για τη χώρα αυτή), καφετέριες με ανθρώπους να πίνουν καφέ, Τούρκους που προφανώς ήταν στρατιώτες ή έποικοι, μνημεία της «βαρβαρότητας των Ελλήνων» και της δόξας των Τούρκων και ούτω καθεξής. Έβγαζα μια φωτογραφία κάθε λίγα λεπτά, ώστε να μπορεί κανείς να δει μέσα από αυτές τις φωτογραφίες μια πιο πραγματική εικόνα της άλλης πλευράς.
Θυμάμαι ότι λίγες μέρες αργότερα, αφού πραγματοποιήθηκε επιτέλους η επίσκεψη ενός πολύ μεγαλύτερου αριθμού Ελληνοκυπρίων δημοσιογράφων, ένας γνωστός και τολμηρός δημοσιογράφος που υποστηρίζει την επαναπροσέγγιση «ανακάλυψε» επιτέλους ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι καλοντυμένοι και μένουν σε σπίτια και μπορεί κανείς να δει αυτοκίνητα στους δρόμους! Όλα αυτά είναι προφανή σε όποιον ζει κοντά στη νεκρή ζώνη.