Και αυτή η Αυγή που πλησιάζει απαλά, απαλά ελαφρά, πουπουλένια, αθόρυβα, γυμνή. Αυτές τις ώρες τες ιερές πριν απ' την αυγή. Αυτές τις προσωπικές ώρες του κάθε κόκορα του τυπικότερου πτηνού και περήφανου κοτά. Αυτού του εραστή που του σφάζουν τις γυναίκες του μπροστά του, προκλητικά μπροστά του,
μα τι να πει;
Το ρολόϊ ίσως κάτι έχει πάθει, ίσως του σαλέψει
ο μηχανισμός και δεν κτυπήσει το απαίσιο του
ξυπνητήρι. Μπορεί και να πέσει να τσακιστεί
πριν το χαραμα.
Ποιο θα πρέπει να εμπιστεύεσαι για το ξύπνημα του,
το ξυπνητήρι, το ζωγραφιστό βαμμένο ή μήπως τον κόκκορα.
Και οι πετινοί αρρωστάνε καμιά φορά και δεν στέκουνε στα δυο για να κραυγήσουν. Οι πιθανότητες ίδιες. Ποιός θα ρωτήσει τον κόκκορα αν νοιώθει καλύτερα;