Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο
Cyprus Movements Archive
Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi

Κωστή Αχνιώτη

Εμφανίζεται τελευταία η τάση ν' απορρίπτεται το σύνθημα «οι Τουρκοκύπριοι είναι αδέλφια μας» σαν σύνθημα ενδοτισμού και σαν συστατικό στοιχείο μιας στάσης αποδοχής των τετελεσμένων της τούρκικης κατοχής. Και ενώ αυτό το σύνθημα γινόταν για μια δεκαετία περίπου συνολικά αποδεχτό και αυταπόδειχτο (εκτός φυσικά από κείνους που ακούνε Τούρκος και τους πιάνει το στομάχι τους αλλά σιωπούσαν μέχρι να κρυώσει το σίδερο του Ιουλιανού πραξικοπήματος ή «επανάστασης») ξέσπασε τα τελευταία χρόνια η διαμάχη για το ζήτημα, οπότε ακούμε από τους υποστηριχτές του, διάφορα «κουφά» για κάποιο υπέροχο «παρελθόν», ή για το μόνο εργαλείο λύσης του Κυπριακού ζητήματος, ή κάποια χριστιανορομαντικά ή κάποια τέλος διεθνιστικοφανή επιχειρήματα.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι η συζήτηση διαπερνά την αστική τάξη και τα κόμματα της και ως ένα βαθμό και την αριστερά (βασικά την ΕΔΕΚ).

Όπως πάντα είναι άχρηστο κι' άνευ ουσίας να μιλά κανείς για οποιοδήποτε ζήτημα ή να χειρίζεται οποιαδήποτε έννοια χωρίς να την εντάσσει μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που την γέννησε και χωρίς να κοιτάζει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που της έδωσαν την συγκεκριμένη μορφή. Στη συνέχεια θα πρέπει να δει κανείς την πορεία της μέσα στην ιστορική διαδικασία και στην παρούσα περίπτωση της «αδελφοσύνης», ως σήμερα.

Λοιπόν δεν χρειάζεται και πολύ για να αντιληφθεί κανείς ότι όντως το συγκεκριμένο σύνθημα, «οι Τουρκοκύπριοι είναι αδέλφια μας» είναι πράγματι, από την πλευρά της άρχουσας Ελληνοκυπριακής τάξης σύνθημα ενδοτισμού. «Χέστηκε πάνω της», «έκοψε μέσα» με τις πολιτικές της ηγεσίες και τους διανοουμένους της. Γιατί δεν τόπε ποτέ πριν το 74; Διότι δεν είχε ακόμα ηττηθεί. Το σύνθημα αυτό είναι αποτέλεσμα ήττας και σε φοβερή αναντιστοιχία με την μέχρι τότε σκέψη της. Άλλωστε είναι εξαιρετικά ενδειχτική η συμπεριφορά της προς τον άλλο προηγούμενο εχθρό την ΕΟΚΑ-Β. Της έδωσε «κλάδο ελαίας» παρακαλώ, σ' ένα εξίσου χριστιανικό ξέσπασμα αδελφοσύνης. Της αδελφοσύνης του δαρμένου.