Κυπριακό Κινηματικό Αρχείο
Cyprus Movements Archive
Kıbrıs Sosyal Hareket Arşivi

Η σύγκρουση μεταξύ ιδιωτικών συμφερόντων και προστασίας του περιβάλλοντος είναι καλά γνωστή στους περιβαλλοντιστές. Είτε πρόκειται για τον Ακόμα, είτε για τον Πεδιαίο, είτε για την αρχαία Αμαθούντα, είτε για την ολότητα σχεδόν των παραλιών. Το θεωρούμενο ως “ουδέτερο” 3 κράτος, “αδυνατεί” συνήθως να παρέμβει είτε διότι πρέπει “να ανορθώσουμε την πληγμένη οικονομία μας”, είτε διότι δεν του παρέχονται ευχέρειες από το νόμο (που θα τον φτιάξει κάποτε, που θα του πάει, και θα μείνουμε ξηστικοί μπροστά στο εύρος και το μεγαλείο του), είτε παρανομεί τα ίδιο (παροχή χαλίτικης γης κατά τύχη παραλιακής ή εκκλησιαστικής (και η εκκλησία κράτος είναι) είτε προσπαθεί για παραχώρηση γης από το “μελλοντικό” πάρκο Αθαλάσσας, ποτέ για νοσοκομείο, πότε για πανεπιστήμιο, πότε για ιππόδρομο, πότε για νεκροταφείο, απόφαση για ανέγερση σχολείου στο πάρκο Ακαδημίας).

Πολλοί περιβαλλοντικοί σύνδεσμοι περιόριζαν το ενδιαφέρον τους φανατικά στη κρατική ή εκκλησιαστική περιουσία για να μη θίξουν τον “ιερά θεσμό“ της ιδιωτικής περιουσίας. Ευτυχώς η αντι-οικολογική αυτή αντίληψη της διαίρεσης του περιβάλλοντος σε ιδιωτικό και δημόσιο, άρχισε να τίθεται υπό αμφισβήτηση από την ίδια την ζωή και από το ίδιο το γεγονός φυσικά, ότι η φυσική ισορροπία δεν μπορεί να λαμβάνει υπόψη το καθεστώς ιδιοχτησίάς.

παλιά Λευκωσία

Η συντήρηση-αναβίωση της Παλιάς Λευκωσίας αποτέλεσε και αποτελεί το “σήμα κατατεθέν” της δημαρχιακής πολιτικής της πρωτεύουσας. Στο ξεκίνημα της η αντίληψη για την συντήρηση της Παλιάς Λευκωσίας όπως βασικά την εξέφραζε το δημαρχείο, αποτελούσε την συνισταμένη μιας αναζήτησης δημιουργίας τουριστικών θελγήτρων για την πρωτεύουσα και μιας προσπάθειας επέχτασης του μουσειακού πλούτου (για λόγους τουριστικής χρήσης αλλά ασφαλώς και για λόγους στήριξης της αρχαιολστρείας η διαφορετικά μιλώντας για τη στήριξη μιας τουριστικής αντιμετώπισης του παρελθόντος της Κύπρου από το σημερινό Κύπριο). Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών είχαμε την σκηνογραφία της Λαϊκής Γειτονίας, την αποσπασματική ανακήρυξη διατηρητέων σπιτιών ή τεμαχίων του ιστορικού κέντρου της πρωτεύουσας, τον γιγαντισμό του Αρχιεπισκοπικού μεγάρου και του Παγκυπρίου Γυμνασίου δίπλα από το διατηρητέο - μουσείο του Χ'Γεωργάκη και για παράδειγμα, την ανέγερση του συνοικισμού του Ταχτακαλά όπου πλέον δεν χρειάζεται να λέγονται θεωρίες για το κατά πόσο σεβάστηκε ή όχι την αρχιτεκτονική - πολεοδομική αντίληψη της περιοχής. (Επ’ αυτού προτείνουμε σ’ όποιον ενδιαφέρεται να δει συγκεκριμένα τη διαφορά συντήρησης και σκηνογραφικής αναπαράστασης, ν' ανέβει σ' ένα ψηλό κτίριο του Ταχτακαλά, π.χ. στον μιναρέ, και να κοιτάξει κάτω τη διαφορά ανάμεσα στον συνοικισμό και την πλαϊνή γειτονιά).