Αυτό το ηλεκτρονικό άρθρο δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβρη του 2012 στην ηλεκτρονική σελίδα της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ).

18 Δεκ 2012

'Ας αναλάβουν επιτέλους και οι συνθήκες τις ευθύνες τους'

Η ΠΕΟ εξέδωσε πρόσφατα συνεδριακή απόφαση με την οποία δηλώνει ότι “σε καμμιάν περίπτωση δεν αποδέχεται την εφαρμογή πολιτικής σκληρής λιτότητας”, εννοώντας βασικά ότι “τα μέτρα, που επιβλήθηκαν από την Τρόικα και τα οποία αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, δεν υιοθετούνται από το συνδικαλιστικό κίνημα”. Θα ήταν βέβαια σχήμα οξύμωρο το συνδικαλιστικό κίνημα να υιοθετεί μέτρα που περικόπτουν μισθούς και ωφελήματα των μελών του, αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και την ανεργία και μειώνουν συνολικά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Όμως η μη αποδοχή είναι ομολογουμένως κάπως βαρύγδουπη δήλωση δεδομένου του ότι στην Κύπρο πέρασαν τα μέτρα σκληρής λιτότητας ενός μνημονίου χωρίς καμιά απολύτως απεργία. Δεν χάθηκε ούτε μια εργατοώρα για το πακέτο μέτρων που συμφώνησαν τρόικα-κυβέρνηση και όταν αυτά τα μέτρα παραπέμφθηκαν στην βουλή, η ομοφωνία θριάμβεψε.

Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο,

κοινωνικές τάξεις πάω να πω και προσκυνώ και μένω.

Η ΠΕΟ πάντως “θα συνεχίσει τον αγώνα για υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων, επιδιώκοντας μέτρα που θα τα χαρακτηρίζει η κοινωνική ισορροπία και θα δημιουργούν προϋποθέσεις για επάνοδο σε πορεία ανάπτυξης”. Πιο συγκεκριμένα και σε σχέση με τα μέτρα τρόικας-κυβέρνησης είναι άλλωστε “σαφές ότι το Συνδικαλιστικό κίνημα, όταν κρίνει ότι οι συνθήκες το επιτρέπουν, θα τα αμφισβητήσει και θα διεκδικήσει την αποκατάστασή τους”. Μάλιστα, ας δούμε τους όρους και τις έννοιες ξεχωριστά, για να αποφύγουμε και τη σύγχυση σε περίπτωση που πρόκειται για κάποια εξεζητημένη, σύνθετη και θεωρητικά καινοτόμα προσέγγιση.

“Υπεράσπιση των κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων” – μάλιστα, να το περιτύλιγμα της ιδεολογικό-ταξικής ρητορείας. Τι κάνει όμως η ΠΕΟ για να υπερασπιστεί τις εργατικές κατακτήσεις και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων σήμερα, τώρα, που αυτές δέχονται επίθεση;

“Κοινωνική ισορροπία και προϋποθέσεις ανάπτυξης” – νούσιμα πράματα, υπευθυνότητα και ρεαλισμός, ένας τετράγωνος συλλογισμός. Οσάν και η ανάπτυξη, τα επίπεδα της και ο διαμοιρασμός του πλούτου που απορρέει από αυτή είναι κάτι το αταξικό.

“Όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν θα…” – αυτά είναι, τα λάβαρα ψηλά, αλλά από κάτω το κεφάλι σκυμμένο.

Μήπως “οι συνθήκες” σχετίζονται και με το υφιστάμενο μοντέλο οργανωτικής και πολιτικής διασύνδεσης μεταξύ ΑΚΕΛ και ΠΕΟ, που περιορίζει τη δεύτερη να δρα αυτόνομα και να υπερασπίζεται την τάξη στην οποία αναφέρεται και τα στρώματα που την χρειάζονται; Εν τω μεταξύ, και για να έχουμε καλό ρώτημα, πότε ξανά κατάφερε η ΠΕΟ να αμφισβητήσει μέτρα που παγιώθηκαν στον χρόνο και να πετύχει την αποκατάστασή τους;

Πάντως οι συνθήκες σήμερα δεν ευνοούν κινητοποιήσεις και απεργίες, μας λένε. Καμιά συμβολική πικετοφορία σε ελεύθερο χρόνο το πολλύ – αλλά συνεδριακά η ΠΕΟ μας υπενθυμίζει ότι οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί είναι κάτι το προσωρινό. Απόρροια της υπευθυνότητας του κινήματος, της σοβαρότητας, της συναίνεσης στις δύσκολες ώρες που περνά ο τόπος. Υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, όμως υπάρχει και το μέλλον – ας ελπίσουμε σε αυτό. Πως όμως θα αλλάξουν οι συνθήκες; Από μόνες τους, πρέπει να εννοούν. Πότε; Δεν έχει άποψη το κίνημα γι'αυτό. Και αν οι συνθήκες γίνουν δυσκολότερες η ΠΕΟ τι θα πει; Βλέπουμε…

Μήπως τελικά η ΠΕΟ ΄συνθηκο-λογεί';

Γ.Ι και Γ.Χ

18/12/2012